Τη στιγμή που η μάστιγα των ναρκωτικών εξαπλώνεται, συνέπεια κι αυτή του σάπιου συστήματος της έντασης των κοινωνικών ανισοτήτων, που στοχοπροσηλωμένα χρησιμοποιεί τα πάντα για να υποτάξει τους ανθρώπους από τα λαϊκά στρώματα στη διαιώνιση της ταξικής αδικίας, οι συνεταίροι του δικομματισμού προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν και αυτό το πρόβλημα στην προεκλογική τους προπαγάνδα, όχι βεβαίως για να το αντιμετωπίσουν. «Πατώντας» στο γεγονός ότι χτυπάει την πόρτα όλο και περισσότερων οικογενειών και από τα λαϊκά στρώματα, επιδιώκουν να μετατρέψουν την αγωνία γονιών και νέων σε εκβιασμό ανοχής στο φαινόμενο. Και με δήθεν λύσεις προσαρμογής στην υπάρχουσα πραγματικότητα, να υφαρπάξουν και τη λαϊκή ψήφο.

Μπροστάρης σ' αυτήν την επιχείρηση, ο νέος οσονούπω αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, με θέσεις και προτάσεις υποταγής και ανοχής στην τοξικοεξάρτηση. Από τη φαρέτρα της χειραγώγησης βγήκαν ξανά τα «όπλα» του «διαχωρισμού μαλακών - σκληρών», και κοινότοπες διαπιστώσεις, ότι ο χρήστης δεν πρέπει να θεωρείται εγκληματίας.

Ο Γ. Παπανδρέου επαναφέρει παλιότερη πρότασή του για την ελεύθερη ατομική χρήση των λεγόμενων μαλακών ναρκωτικών, όπως χασίς, μαριχουάνας και προβάλλοντας μια πραγματικότητα ότι αυτά είναι προθάλαμος για την ηρωίνη, προτείνει την ελεγχόμενη χρήση τους. Δηλαδή, καλλιεργεί την ανοχή, αφού φυσικά δε θέλει να αγγίξει τις πραγματικές κοινωνικοοικονομικές αιτίες της τοξικοεξάρτησης και αποδυναμώνει την πρόληψη. Ταυτόχρονα, προβάλλει την άποψη ότι ο χρήστης δεν πρέπει να θεωρείται εγκληματίας, αλλά δε λέει κουβέντα για την αναγκαιότητα δημιουργίας μονάδων απεξάρτησης, για την ενίσχυση των ήδη υπαρχουσών κοινοτήτων και των στεγνών προγραμμάτων, που δίνουν αγώνα ζωής με στραγγαλισμένους πόρους από την πολιτεία, ενισχύει τη συνέχιση μέσω μεθαδόνης της εξάρτησης. Μ' αυτήν τη θέση, ουσιαστικά, βάζει φρένο στο έργο των γονιών, των παιδιών των θεραπευτικών κοινοτήτων, που παλεύουν ενάντια στα ναρκωτικά.

Με κάποιες επιφυλάξεις για το διαχωρισμό των ουσιών, ο Κ. Καραμανλής, πατώντας σε μια υπαρκτή πραγματικότητα, δείχνει δήθεν ενδιαφέρον για το πρόβλημα, διαπιστώνοντάς το, χωρίς να θίγει τις αιτίες που οδηγούν στη χρήση. Η πολιτική της ΝΔ είναι «παρηγοριά στον άρρωστο», που δεν αλλάζει με επικοινωνιακές επισκέψεις σε κοινότητες, τη στιγμή που ως κόμμα συμβάλλει στην εφαρμογή της πολιτικής, που είναι το «θερμοκήπιο» για την εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Αλλωστε, υπηρετεί πιστά το σύστημα αναπαραγωγής της κοινωνικής αδικίας.

Και οι δύο θέλουν να πείσουν το λαό να αποδεχτεί τη σημερινή πραγματικότητα που υπηρετούν. Πραγματικότητα, που χαρακτηρίζεται από πολέμους, ναρκωτικά, φτώχεια, ανεργία. Λένε: «Είναι πράγματα δεδομένα, που πάντα θα υπάρχουν και πρέπει να προσαρμοστούμε». Μόνο το ΚΚΕ και για τη μάστιγα των ναρκωτικών απαντάει στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα: Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Θα γίνει ακόμα πιο βάρβαρη, αν δεν υπάρξει αντίσταση και λαϊκή αντεπίθεση. Είναι θέμα συσχετισμού δύναμης. Αξίζει τον κόπο ο λαός να την αμφισβητήσει. Η πολιτική του δικομματισμού να βγει τσακισμένη από τις εκλογές στις 7 Μάρτη. Να μαυριστεί και γι' αυτήν τη μάστιγα των ναρκωτικών που κατατρώει τη νεολαία. Να υπερψηφιστεί το ΚΚΕ, που παλεύει για μια ζωή ελεύθερη από εξαρτήσεις, ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά και τα υποκατάστατα που σερβίρονται.