Εγκαινιάζεται στις 26 Φλεβάρη (7.30 μ.μ.), στην αίθουσα τέχνης «έκφραση - γιάννα γραμματοπούλου» (Βαλαωρίτου 9α), έκθεση έργων ζωγραφικής του καθηγητή στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, Βλαντιμίρ Βελίκοβιτς. Ο καλλιτέχνης είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό από τα δύο μεγάλα αφιερώματα που έγιναν στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας και στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης το 1977, αλλά και από την προηγούμενη (2001) έκθεση έργων του στον ίδιο χώρο.

«Δε θέλω να με λένε Σέρβο, είμαι Γιουγκοσλάβος», αναφέρει ο δημιουργός. «Τα έργα μου είναι αποτέλεσμα μιας ατέλειωτης μελέτης για τα τεκταινόμενα στη μαρτυρική χώρα μου. Ολα τα έργα μου μιλούν γι' αυτό το θέμα. Θέμα που δεν πρόκειται να με αφήσει ποτέ... Επιδιώκω κυρίως, να δώσω στους πίνακές μου την αξία ενός ντοκουμέντου...».

«Αγαπώ το ρυθμό του Βελίκοβιτς», σημειώνει στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση ο Μαρσέλ Μορό. «Μας ξεριζώνει από το χώμα, μας επιβάλλει την κίνηση, μας μαθαίνει την ελευθερία. Στο άγγιγμά του, ανοίγουν τα μάτια μας, διαρρηγνύεται η νύχτα του πνεύματος... Αγαπώ ακόμη το "γκρίζο" του Βελίκοβιτς. Δεν είναι μια ήττα της πολυχρωμίας, είναι συχνά μια ήττα της αυταπάτης. Η καθημερινότητα είναι γκρίζα, σχεδόν από συνήθεια, είναι μια αντανάκλαση της παρακμής... Αγαπώ ακόμη το "κόκκινο" του Βελίκοβιτς. Δεν υπάρχει όμοιό του στη φαντασία του αίματος. Ματώνει από την εσωτερική ιστορία μας, όπως οι αναίτιες αιμορραγίες του τρόμου και των πολέμων...».

Οπως αναφέρει η Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα: «Στα πρώτα του έργα ο χώρος είναι αβαθής, ορίζεται από την ίδια την έκταση της δράσης. Αντίθετα, στους τελευταίους του πίνακες, τοπία ερήμωσης και καταστροφής διανοίγουν μια προοπτική βάθους, χωρίς ωστόσο ελπίδα διαφυγής: ο ορίζοντας είναι κλεισμένος από φλόγες, καπνούς, εκρήξεις... Και ο ήρωας οδεύει τώρα προς το βάθος, σε μια ανοιχτή καταπακτή ή προς την άβυσσο. Συχνά έχει κιόλας υποκύψει, σταυρωθεί. Σ' αυτά τα σκοτεινά έργα αναγνωρίζουμε την οδυνηρή εμπειρία από τα πρόσφατα πάθη της πατρίδας του καλλιτέχνη».