Ο εύστοχος νοηματικά, τίτλος της μελέτης του σπουδαίου θεατρολόγου Γιαν Κοτ «Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας», κάλλιστα θα ταίριαζε και σε άλλους μεγάλους, διαχρονικούς, «κλασικούς» ποιητές της παγκόσμιας δραματουργίας. Κάλλιστα θα μπορούσε να πει κανείς και «Σίλερ, ο σύγχρονός μας», εφόσον μπορεί να «ξαναδιαβάσει» με νέα «ματιά» το αποξεχασμένο - κάκιστα - έργο του. Αυτού του λόγου το αληθές, επιβεβαιώνει η παράσταση του σιλερικού δράματος «Μαρία Στιούαρτ» (1800), το οποίο, προς έπαινό του, ανέσυρε από τη λήθη και παρουσιάζει στο «Θέατρο οδού Κεφαλληνίας» ο θίασος «Πράξη».

Ολα τα δεδομένα της παράστασης - η εξαίρετη, με ποιητικό αίσθημα αλλά και νοηματικά άμεση μετάφραση (Γιώργος Δεπάστας), τα αφαιρετικό σκηνικό (Εύα Μανιδάκη), τα καλαίσθητα, διακριτικά σύγχρονα ανδρικά κοστούμια και τα συμβολιστικά και αρμόζοντα στους χαρακτήρες κοστούμια της Ελισάβετ και της Στιούαρτ (Γιάννης Μετζικώφ), και κυρίως η λιτή, ρεαλιστική, λεπτοδουλεμένη, δίχως υπερβολές και εξυπναδισμούς εκσυγχρονιστική σκηνοθετική «ανάγνωση» (Νίκος Μαστοράκης) - φανερώνουν ότι η επιλογή του έργου έγινε με γνώση, μελέτη, σεβασμό και ανάδειξη της πολλαπλής αξίας του: Ποιητικό κάλλος λόγου, εύπλαστη χωρο-χρονικά πλοκή, δραματική δύναμη, ολοκληρωμένοι και ψυχογραφημένοι χαρακτήρες, αλλά και διαχρονικά επίκαιρο ιστορικο-πολιτικό υπόβαθρο, καθώς ο Σίλερ μυθ-ιστορεί τη σύγκρουση της Ελισάβετ της Αγγλίας και της Μαρίας Στιούαρτ της Σκοτίας για τον αγγλικό θρόνο. Σύγκρουση, που καταλήγει στον αποκεφαλισμό της νόμιμης κληρονόμου του αγγλικού θρόνου αλλά ανθρώπινης, «γήινης», ερωτικής και γι' αυτό ευάλωτης Στιούαρτ και σε «νίκη» της νόθας, αλλά σκληρής Ελισάβετ. Συνειδησιακά και υπαρξιακά «πύρρειος νίκη», αφού η Ελισάβετ για χάρη της εξουσίας και της κάθαρσής της από τη θανάτωση της Στιούαρτ, καταδικάζει και τον παράνομο εραστή της, «θυσιάζοντας» ακόμη και τη λιγοστή, τη μόνη χαρά που την ενανθρώπιζε.

Η πολύ σημαντική και ελκυστική παράσταση της «Πράξης» - από τις καλύτερες του χειμώνα - στηρίζεται σε πολύ καλό θίασο. Σε συνολικά σημαντικές ερμηνείες άξιων ηθοποιών - Γιάννης Ροζάκης, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μπάμπης Σαρηγιαννίδης, Νίκος Αρβανίτης, Δημήτρης Γεωργαλάς. Εξέχουσες, όμως, είναι οι ερμηνείες της Ρένης Πιττακή, η οποία άμεσα, θερμά, εσωτερικά, χαμηλόφωνα, χωρίς μελοδραματικά κόλπα ερμηνεύει τις τελευταίες τραγικές ώρες, την οργή, αλλά και την αξιοπρέπεια της μελλοθάνατης Στιούαρτ και της Μπέττυς Αρβανίτη, η οποία με απέριττη επιβλητικότητα μορφοποιεί μια Ελισάβετ σύμβολο, «τοτέμ» της εξουσίας, αλλά και την ψυχογραφεί αφήνοντας να διαφανούν πίσω από το προσωπείο της οι αδυναμίες του ανθρώπινου σαρκίου. Πολύ ενδιαφέρουσα, διόλου «βολεμένη», αντίθετα υποκριτικά ανήσυχη και με ψυχογραφική δύναμη, είναι και η ερμηνεία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου.