Το πρόβλημα των παιδιών τους - η χρήση δηλαδή των ναρκωτικών - τους έκανε πιο αυστηρούς και τους έμαθε να λένε την αλήθεια χωρίς περικοκλάδες. Αλλά και η προσπάθεια των παιδιών τους για την απεξάρτησή τους ήταν γι' αυτούς σχολείο για όλα τα επίπεδα της ζωής: Εκεί είδαν τον τιτάνιο αγώνα των παιδιών τους, διαπίστωσαν ποια είναι η συνδρομή του κράτους, αλλά και ένιωσαν ποιοι είναι οι φυσικοί σύμμαχοί τους. Και χωρίς περιστροφές, μιλούν για την επιλογή τους στις επόμενες εκλογές: Θα υποστηρίξουν εκείνους που θέλουν τα παιδιά τους «καθαρά» και θα ψηφίσουν ΚΚΕ, γιατί ήταν ο συνεπέστερος... συνοδοιπόρος τους στον πολύχρονο αγώνα.

Είναι γονείς των παιδιών στο θεραπευτικό πρόγραμμα «18 Ανω», που μιλούν σήμερα στο «Ριζοσπάστη». Η Βάσω Μελέντη, πρόεδρος του «Συλλόγου Οικογένειας και Φίλων της θεραπευτικής μονάδας 18 ΑΝΩ», η Λουίζα Μπατίστα και η Σοφία Τσιλιγιάννη, μέλη του Συλλόγου, ο οποίος ιδρύθηκε πριν τρία χρόνια και αποσκοπεί στη συσπείρωση των γονέων κόντρα στη δημιουργία μαζικής κοινωνικής ανοχής απέναντι στο φαινόμενο των ναρκωτικών.

«Πρέπει να τους εμποδίσουμε, να κατεβούμε στο δρόμο. Να στηρίξουμε όσους θέλουν τα παιδιά μας "καθαρά"», λέει η Λουίζα. «Κανένα πρόσωπο δε θα λύσει το πρόβλημα. Οταν φτάσουμε στην κάλπη να μην κοιτάξουμε τα πρόσωπα, αλλά τις πολιτικές που υπηρετούν και δεν έχουν καμία διαφορά. Η διαφορά είναι ίσως στον τρόπο που θα τις υλοποιήσουν», συμπληρώνει η Σοφία.

Και η Βάσω καταλήγει: «Το πρόβλημα των παιδιών μας, μας έχει κάνει πιο αυστηρούς, μας έμαθε να λέμε μόνο αλήθειες. Κάποιοι κρυβόμασταν πίσω από το δάχτυλό μας. Λέγαμε ότι όλα είναι καλά, έχουμε το μεροκάματο, κι αν δεν το έχουμε, θα το προσπαθήσουμε. Είχαμε μια ελπίδα. Ομως όταν βλέπεις το παιδί σου να πεθαίνει, δεν μπορείς να περιμένεις. Να μην τους δώσουμε την εξουσία για να εκμεταλλευτούν, για άλλη μια φορά, εμάς και τα παιδιά μας. Γιατί κι εμείς εκμεταλλεύσιμοι είμαστε, από δικηγόρους, γιατρούς κι άλλα επαγγέλματα. Είναι στο χέρι μας να καταψηφίσουμε τις πολιτικές που θέλουν τα παιδιά μας στο δρόμο. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αταλάντευτα και σταθερά έχει καθαρές προτάσεις και θέσεις απέναντι σε όλα τα ναρκωτικά».

Η κουβέντα, λόγω και της προεκλογικής περιόδου, έρχεται στο διαχωρισμό των ναρκωτικών σε «σκληρά» και «μαλακά» - μια συζήτηση που επανήλθε στο προσκήνιο από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου: «Είναι προκλητικό να σου λέει ψήφισέ με και εγώ την άλλη μέρα θα σου αφήσω ελεύθερο το χασίς. Μα είναι δυνατόν; Οταν τα παιδιά κατακτούν τη ζωή τους μέρα με τη μέρα; Το εμπόριο και το παραεμπόριο δε σταματά με τέτοιου είδους τεχνάσματα, γιατί για τεχνάσματα πρόκειται. Ε, δε γίνεται να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να κάνουμε», λέει η Βάσω.

«Ολοι γνωρίζουμε ότι η κάνναβη είναι ο προθάλαμος των "σκληρών" ναρκωτικών. Κάτι τέτοιο θα είναι η καταστροφή μας. Ποιο παιδί θα είναι αυτό που όταν θα είναι ελεύθερη η κάνναβη δε θα δοκιμάσει;», λέει η Λουίζα.

Η χορήγηση υποκαταστάτων από το κράτος είναι ένα από τα... μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση στο όνομα της λεγόμενης μείωσης της βλάβης. «Ας μιλήσουμε καθαρά. Το ζητούμενο για μας δεν είναι η μείωση της βλάβης και η διαχείριση του προβλήματος. Τα προγράμματα χορήγησης υποκατάστατων έγιναν προκειμένου να τα οικονομήσουν "χοντρά" κάποιες φαρμακοβιομηχανίες. Δηλαδή τι, να πάρουμε τα παιδιά μας από τη μια ουσία και να τα ρίξουμε σε μια άλλη, που η μόνη διαφορά της είναι η νομιμότητά της», λέει η Β. Μελέντη. «Μπορεί να τους βολεύει να βρίσκονται τα παιδιά μας στη συντήρηση, όμως εμείς θέλουμε να "καθαρίζουν", να ζουν», συμπληρώνει η Σ. Τσιλιγιάννη.

«Ας μη γελιόμαστε, όπου υπάρχουν προγράμματα χορήγησης υποκατάστατων, έξω απ' αυτά γίνεται "νταραβέρι", μετατρέπονται οι δρόμοι σε πιάτσες. Εκτός από αυτό όμως, είναι πολλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς ενός χρήστη, για τα οποία το κράτος αδιαφορεί επιδεικτικά. Οι μόνοι που στέκονται δίπλα μας είναι θεραπευτές που έχουν αφοσιωθεί στα παιδιά μας. Ομως το πρόβλημα δε λύνεται από την ανθρώπινη προσφορά, αλλά απ' την κρατική κι αυτή είναι ανύπαρκτη», λέει η Λ. Μπατίστα.

«Και δε φτάνει μόνο αυτό. Είναι κοινό μυστικό ότι σήμερα το κράτος κάνει τα στραβά μάτια για τις δεκάδες ιδιωτικές κλινικές, που το μόνο που κάνουν είναι να εκμεταλλεύονται την αγωνία και τον πόνο χιλιάδων γονιών, προσφέροντας αποτοξίνωση έναντι εκατομμυρίων. Πολλοί γονείς έχουν πέσει στην παγίδα μέσα στην απόγνωσή τους. Πουλάνε οικόπεδα, σπίτια, μαγαζιά ό,τι έχει ο καθένας, προκειμένου να σώσουν το παιδί τους για ένα αποτέλεσμα αναμφίβολο. Ασε που στις περισσότερες χορηγούν κάποιο υποκατάστατο, συνήθως ναλτρεξόνη», επισημαίνει η Βάσω.

«Κάθε γονιός αιμορραγεί οικονομικά. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των παιδιών έχουν ηπατίτιδα ή κάποιο άλλο πρόβλημα και χρειάζονται συχνές ιατρικές εξετάσεις και πληρώνουν για αυτές. Σχεδόν όλοι όσοι έχουν περάσει από τη χρήση έχουν νομικές εκκρεμότητες και μόνο για μία δίκη η αμοιβή του δικηγόρου είναι περίπου 1.000 ευρώ. Και συνήθως η δίκη δεν είναι μόνο μία για το κάθε παιδί. Κάθε γονιός πουλάει ό,τι έχει, εκτός από την ψυχή του. Πού είναι το κοινωνικό κράτος με το ανθρώπινο πρόσωπο; Και βγαίνουν μετά και σου λένε ότι οι χρήστες είναι άρρωστοι, με εγκεφαλικές βλάβες και η αιτία της τοξικοεξάρτησης είναι η οικογένεια. Θα 'πρεπε να ντρέπονται», υπογραμμίζει η Λουίζα.

«Τους βολεύει να ρίχνουν την ευθύνη στους γονείς και να τη βγάζουν από πάνω τους. Οι γονείς φταίνε που τα παιδιά μας είναι άνεργα, που πρέπει να πληρώνουν για να μορφωθούν, να αθληθούν; Κι αν όλα αυτά τα παιδιά έχουν εγκεφαλικές βλάβες όταν τελειώνουν ένα θεραπευτικό πρόγραμμα, δε θα 'πρεπε να "κουβαλάνε" ακόμη τη βλάβη;», αναρωτιέται η Σοφία.

«Είναι ξεκάθαρο ότι όλα αυτά αποσκοπούν στον κοινωνικό έλεγχο και τη διαχείριση αυτών των παιδιών. Γιατί όταν αυτά τα παιδιά θεραπεύονται, ολοκληρώνοντας ένα πρόγραμμα, έχουν φωνή που διεκδικεί, απαιτεί, αντιστέκεται. Κι αυτό δεν το θέλουν. Θέλουν να χτυπήσουν την παραοικονομία, να ελέγχουν κι αυτή την πλευρά η οποία τους ξεφεύγει. Προκειμένου να το πετύχουν αυτό, γίνεται έμπορος ακόμη και το ίδιο το κράτος, μετατρέποντας σε πιάτσες τα νοσοκομεία», τονίζει η Βάσω.

«Δε χρειαζόμαστε τεχνάσματα. Χρειαζόμαστε πρόληψη και θεραπεία, να ενισχυθούν τα "στεγνά" θεραπευτικά προγράμματα», λέει η Σοφία. Και η Βάσω συμπληρώνει: «Η ενημέρωση δε φτάνει. Πρέπει να δημιουργηθούν προγράμματα πρόληψης στο σχολείο, στο φροντιστήριο, προγράμματα για τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς. Οταν τα παιδιά από 12 χρονών είναι περισσότερες ώρες εκτός οικογένειας, είτε στο σχολείο, είτε στα αγγλικά, είτε στο φροντιστήριο, πρέπει να ισχυροποιήσουμε τις άμυνές τους. Να μπορούν να μορφώνονται, να βρίσκουν δουλιά, να ασχολούνται με την τέχνη και τον πολιτισμό. Ομως όλος ο πολιτισμός εξαντλείται σε κακόγουστες και πολυδάπανες φιέστες για την Ολυμπιάδα. Αυτός είναι ο πολιτισμός τους. Ας κοιτάξουν λίγο χαμηλά να δουν πώς ζούμε, ας κάνουν μια βόλτα στις γειτονιές να δουν τι γίνεται».

«Το ξέρεις ότι απ' τα 100 παιδιά που ολοκληρώνουν ένα θεραπευτικό πρόγραμμα ούτε οι 5 δε βρίσκουν δουλιά; Εντάξει, υπάρχει ο ρατσισμός από τους επιχειρηματίες, αλλά το κράτος τι κάνει;», καταλήγει η Λουίζα.