Ο «πρόεδρος» του Αφγανιστάν και ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας, στην κοινή εμφάνισή τους την Τετάρτη στην Καμπούλ, δήλωσαν ότι «οι Ταλιμπάν έχουν ηττηθεί». Οι Καρζάι και Ράμσφελντ απευθύνονταν στο δυτικό ακροατήριο. Οχι, πάντως, στο λαό του Αφγανιστάν, που - είτε υπό την κατοχή του ΝΑΤΟ, είτε υπό τη δεσποτεία του φεουδαρχικού τύπου μωσαϊκού πολεμάρχων, εμπόρων ναρκωτικών και κατά συρροή φονιάδων, είτε υπό τους Ταλιμπάν - βιώνει μια τραγική πραγματικότητα. Ο καγχασμός, που λέγεται ότι έκανε πρόσφατα ο μουλάς Μοχάμεντ Ομάρ, ρωτώντας «πόση επιτυχία είχαν οι Αμερικανοί στο να φέρουν δημοκρατία στο Αφγανιστάν;», υπονοεί κάτι ουσιώδες: Καμιά κατοχή - όπως αυτές στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ - δεν μπορεί να «φέρει δημοκρατία», ούτε φυσικά έχει τέτοιο στόχο.

Κι όμως, στη Δύση η συζήτηση για το Αφγανιστάν επικεντρώνεται, ακριβώς, σ' ένα σαθρό πρόσχημα: Τις «εκλογές» του Ιούνη, όταν ο λαός της χώρας -ή το ποσοστό του, που θα προλάβουν να απογράψουν οι εργαζόμενοι του ΟΗΕ εν μέσω μαχών, τέλος πάντων - θα κληθεί να ψηφίσει ...τον Καρζάι, μοναδικό υποψήφιο. ΗΠΑ, ΕΕ και ΟΗΕ ασχολούνται κατά βάση με τη νομιμοποίηση της εξουσίας του Χαμίντ Καρζάι κι ελάχιστα πέραν αυτής. Ταυτόχρονα, η Ουάσιγκτον επιχειρεί ενεργότερα να εμπλέξει το ΝΑΤΟ πιο πολύ στην κατοχή, ώστε να απεμπλακούν Αμερικανοί στρατιώτες, για προφανείς προεκλογικές σκοπιμότητες της κυβέρνησης Μπους, ενόψει Νοέμβρη.

Από την άλλη, η στρατηγική ανταρτοπολέμου - επιθέσεων αυτοκτονίας των Ταλιμπάν μοιάζει να εντείνεται. Κι ο λαός του Αφγανιστάν μοιάζει παγιδευμένος ανάμεσα σε πιόνια, πρώην κι επόμενα...