Πίσω από το χείμαρρο των υποσχέσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και της πλαστής ευαισθησίας, που ξεχειλίζει προεκλογικά για τους ανθρώπους με αναπηρίες και τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, χιλιάδες άνθρωποι βιώνουν με τον πλέον οδυνηρό τρόπο τα αποτελέσματα της απάνθρωπης πολιτικής των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, διαλύοντας τις όποιες δημόσιες δομές Πρόνοιας υπήρχαν.

Δυο οικογένειες και ένας 78χρονος με αναπηρίες και κινητικά προβλήματα, που έχουν βρει καταφύγιο για περισσότερα από 20 χρόνια στους Αμπελόκηπους, σε χώρο που παλιότερα στέγαζε επαγγελματικό εργαστήριο του υπουργείου Υγείας για ανθρώπους με αναπηρίες, βιώνουν ένα απάνθρωπο «πογκρόμ». Το Ιδρυμα, που λειτουργούσε απ' τη δεκαετία του '60 απασχολώντας και προσφέροντας διέξοδο σε εκατοντάδες ανθρώπους με αναπηρίες, έκλεισε και η έκταση πέρασε στα χέρια του Δήμου Αθηναίων, ο οποίος και ξεκίνησε ένα απάνθρωπο «πογκρόμ», προκειμένου να τους διώξει με κάθε τρόπο.

Η Ροδούλα Γρηγοριάδου, που πάσχει από τετραπληγία, ζει 21 χρόνια με τον σύζυγό της, που έχει ακρωτηριασμένο το δεξί του χέρι, και τον γιο της, σε άθλιες συνθήκες, σε μια αποθήκη στο χώρο του πρώην Ιδρύματος. «Εγιναν αγώνες για να μην κλείσει το '93 το Ιδρυμα, με τη βία τους πήραν κάποιους από δω. Εμάς δε μας δέχονται σε κάποιο ίδρυμα σαν οικογένεια. Επρεπε να εγκαταλείψω το γιο μου, που τον γέννησα πάνω στο καροτσάκι. Δεν υπήρχε περίπτωση να το επιτρέψω αυτό», λέει η μάνα.

«Πασχίζουμε, συνεχίζει, να ζήσουμε τρεις άνθρωποι με το αναπηρικό επίδομα, που είναι 450 ευρώ το μήνα. Τώρα ο Δήμος Αθηναίων μας απειλεί ότι μετά τις εκλογές θα μας πετάξει έξω. Λένε θα φτιάξουν παιδική χαρά, όμως οι πιο "ψυλλιασμένοι" της γειτονιάς ξέρουν ότι ο Δήμος Αθηναίων σχεδιάζει να "αξιοποιήσει" την έκταση, φτιάχνοντας υπόγειο πάρκινγκ και επαγγελματικούς χώρους. Ηδη, έχουν αρχίσει οι τραμπουκισμοί και οι εκβιασμοί και φοβόμαστε ότι μετά τις εκλογές θα ασκήσουν απέναντί μας και σωματική βία». Στα χέρια της, κρατάει ένα πάκο από κλήσεις. Η Δημοτική Αστυνομία έρχεται καθημερινά και «κόβει» κλήσεις για το αναπηρικό αυτοκίνητο που παρκάρει η οικογένεια έξω απ' το σπίτι της κι ας είναι ελεύθερος ο χώρος και ας ξέρουν ότι η οικογένεια δεν έχει χρήματα ούτε για να ζήσει.

«Μας είπαν ότι θα μας δίνουν 300 ευρώ το μήνα για να νοικιάσουμε ένα σπίτι για τρία χρόνια. Ρωτάνε, όμως, αν μας νοικιάζει κανείς το σπίτι του και αν μπορούμε να μείνουμε στο οποιοδήποτε σπίτι; Και μετά τα τρία χρόνια, πού θα πάμε; Στο δρόμο; Αν φτάσουν εκεί τα πράγματα, θα βάλω φωτιά στο οίκημα και θα καώ», λέει απελπισμένη.

Απέναντί τους ζει - υπό έξωση - ο 78χρονος Σ. Γεωργάτος, που έχει ακρωτηριασμένο το ένα του πόδι και η 36χρονη Ιωάννα Σιδηροπούλου, που είναι παραπληγική με τον αρραβωνιαστικό της, που έχει μερική τύφλωση. «Απ' το '93, λέει η Ι. Σιδηροπούλου, που κατήργησαν το Ιδρυμα, βρισκόμαστε σε μόνιμη αγωνία. Τώρα μας λένε ότι θα πληρώνουν το νοίκι για να μείνουμε αλλού για τρία χρόνια. Κι ας ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να μας νοικιάσουν σπίτι. Και μετά τα τρία χρόνια, τι θα κάνουμε, θα πεθάνουμε;», λέει αγανακτισμένη.

Και ξεσπάει: «Βγαίνουν προεκλογικά και μιλάνε για εκσυγχρονισμό και κοινωνική ευαισθησία. Τι είναι ευαισθησία; Η γκετοποίηση; Το ότι κλείνουν τα ιδρύματα και τα εργαστήρια; Πού βρίσκονται οι άνθρωποι με αναπηρίες; Εκσυγχρονισμός είναι να μας κλείνουν σε τέσσερις τοίχους; Οι άνθρωποι που μένουν ανάπηροι από τροχαία και εργατικά ατυχήματα τι επιλογές έχουν; Είμαστε Ελληνες. Είμαστε άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Γιατί μας αντιμετωπίζουν έτσι απάνθρωπα;».