Η κυβέρνηση, προεκλογικά, διαφήμισε προκλητικά το έργο της,για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Πέρα από τον αποπροσανατολισμό και την ωραιοποίηση της κατάστασης που επιχειρείται, πέρα από το ότι στον όρο ΜΜΕ μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι μια επιχείρηση που διαθέτει 250 εργαζόμενους με τον ψιλικατζή της γειτονιάς, υπάρχει η ωμή πραγματικότητα που βιώνουν οι μικροί ΕΒΕ και οι αυτοαπασχολούμενοι, το 1/4 του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας. Που τα τελευταία χρόνια υποχρεώνονται να εργάζονται όλο και περισσότερες ώρες, όλο και πιο σκληρά, για ένα όλο και μικρότερο μεροκάματο. Οι ΕΒΕ έχουν σοβαρούς λόγους να καταδικάσουν με την ψήφο τους στις επερχόμενες εκλογές την κυβερνητική πολιτική.

ΠΡΩΤΟ: Γιατί η συγκέντρωση κεφαλαίων και παραγωγής επιταχύνθηκε τα τελευταία χρόνια. Ολόκληροι κλάδοι εξαρθρώθηκαν, συμπαρασύροντας μαζί τους και τις αντίστοιχες βιοτεχνίες. Στο μέταλλο,στο παπούτσι, στο δέρμα, ο δείκτης παραγωγής έπεσε στο μισό, μέσα σε μια δεκαετία. Ηδη το 50% και πλέον της ελληνικής αγοράς έχει καταληφθεί από εισαγόμενα προϊόντα και η χώρα έχει γίνει καλή αγορά για τα μονοπώλια της ΕΕ. Το 1,5% των εμπορικών επιχειρήσεων, δηλαδή τα πολυκαταστήματα και τα σούπερ μάρκετ, πραγματοποιεί το 50% των πωλήσεων! Η κυβερνητική πολιτική πριμοδότησε την κυριαρχία των μεγάλων επιχειρήσεων και των μονοπωλίων. Η συνθήκη του Μάαστριχτ και η ΟΝΕ ήταν «ευαγγέλιο» για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Γιατί τα λεγόμενα αντικειμενικά κριτήρια φορολόγησης «ζουν και βασιλεύουν». Μεταλλάχτηκαν σε «συνάφεια» και μαζί με τον φορολογικό εκβιασμό των ανέλεγκτων χρήσεων, απέφεραν στον κρατικό προϋπολογισμό περίπου 3 δισ. ευρώ! Με το φρέσκο νόμο για τους...«αντικειμενικούς ελέγχους» προσφέρονται και τα δύο στη συσκευασία του ενός. Οι δήμοι «χτυπώντας το σαμάρι αντί για το γάιδαρο» βρίσκουν διέξοδο στην υπερφορολόγηση των μικρών επιχειρήσεων αντί να απαιτήσουν το μερτικό τους από τον κρατικό προϋπολογισμό.

ΤΡΙΤΟ: Γιατί, κάτω από την πίεση των πολυεθνικών και των τραπεζών, καταργήθηκε κάθε πρόβλεψη για τραπεζική χρηματοδότηση των μικρών επιχειρήσεων. Ετσι που σήμερα μια μικρή επιχείρηση βρίσκεται «ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη». Δηλαδή, τη χρηματοδοτική ασφυξία ή επιτόκια τριπλάσια του πληθωρισμού, με υποθήκη την προσωπική περιουσία. Το πολυδιαφημισμένο Ταμείο Εγγυοδοσίας μπορεί να εγγυηθεί μόνο τα χρήματα των τραπεζών με επιβάρυνση του επιτοκίου για το 3% των μικροεπιχειρήσεων. Οι, «πολλά υποσχόμενες», συνεταιριστικές τράπεζες οδηγούνται στο περιθώριο ή στη χρεοκοπία.

ΤΕΤΑΡΤΟ: Γιατί τα πολυδιαφημισμένα ευρωπαϊκά προγράμματα για τις ΜΜΕ τα ξεκοκάλισαν μια χούφτα μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις. Δεν μπόρεσαν και δεν είχαν στόχο να λύσουν προβλήματα των μικρών επιχειρήσεων. Σχεδιάστηκαν για να συμπληρώσουν τη συγκέντρωση κεφαλαίων και παραγωγής και να ενισχύσουν τις εφεδρείες των μεγάλων επιχειρήσεων.

ΠΕΜΠΤΟ: Γιατί ο ΟΑΕΕ συνεχίζει να υποχρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό (1/3 μικρότερη επιχορήγηση σε 10 χρόνια). Οι συντάξεις αυξάνονται με ρυθμό 4% το χρόνο, ενώ οι εισφορές με 8%. Το ΔΣ του ΟΑΕΕ αύξησε τις εισφορές κατά 25% με την αλλαγή της κατώτατης κλάσης. Ακόμα η κυβέρνηση χρωστά 140 δισ. δρχ. στο Ταμείο. Τα αποθεματικά μειώνονται δραματικά από τις αυξημένες δαπάνες για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Προφανής στόχος της κυβερνητικής πολιτικής η αυτοχρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης.

ΕΚΤΟ: Γιατί η εποχή που οι ΕΒΕ «έβγαζαν κάτι παραπάνω» πέρασε ανεπίστρεπτα κάτι που δεν οφείλεται στην κακή επιχειρηματική τους δράση, αλλά στην πίεση από το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια και την όξυνσή του, έτσι και αλλιώς, άνισου ανταγωνισμού σε βάρος τους. Τα τελευταία χρόνια πύκνωσαν τις γραμμές τους άνεργοι εργάτες και κατεστραμμένοι αγρότες, σαν συνέπεια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που μοίρασαν σε περισσότερα κομμάτια μια ήδη μικρότερη πίτα.

ΕΒΔΟΜΟ: Γιατί το ωράριο των εμπορικών καταστημάτων έχει φθάσει τις 70 ώρες την εβδομάδα με την επιμονή των πολυκαταστημάτων και των σούπερ μάρκετ που προσδοκούν μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά, σπρώχνοντας τους μικρέμπορους στα όρια της φυσικής εξάντλησης. Η κυριακάτικη αργία κινδυνεύει με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

ΟΓΔΟΟ: Γιατί η βιοτεχνία συνεχίζει να ασφυκτιά μέσα στις μεγάλες πόλεις, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα τη ζωή των κατοίκων. Με το νόμο για την «αειφόρο ανάπτυξη» η κατάσταση διαιωνίζεται. Τα βιοτεχνικά πάρκα παραμένουν «όνειρο θερινής νύχτας» και τα ελάχιστα που βρίσκονται στο στάδιο της υλοποίησης είναι «σταγόνα στον ωκεανό» μπροστά στις πιεστικές ανάγκες της βιοτεχνίας. Και αυτά έχουν παραδοθεί στην ασύδοτη κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, πανάκριβα και ασύμφορα για τους εκατοντάδες χιλιάδες μικροβιοτέχνες.

ΕΝΑΤΟ: Γιατί ο ΕΟΜΜΕΧ, ο μοναδικός οργανισμός που θα μπορούσε να γίνει εργαλείο εκπόνησης και εφαρμογής πολιτικών υπέρ των μικρών επιχειρήσεων, συρρικνώθηκε σε μια ανώνυμη εταιρία προώθησης ευρωπαϊκών προγραμμάτων με το νόμο για τη μετοχοποίησή του. Φυσικά, πολιτικές κλαδικές υπέρ των μικρών επιχειρήσεων δεν ήταν στην ατζέντα της φιλομονοπωλιακής κυβερνητικής πολιτικής.

ΔΕΚΑΤΟ: Γιατί οι συνεταιρισμοί είναι σήμερα η μοναδική, ίσως, επιχειρηματική δραστηριότητα που φορολογείται με 35%. Και αυτό αποτελεί συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης που θεωρεί τους συνεταιρισμούς αναχρονιστικούς. Στη θέση τους προωθεί τις εξαγορές και τις συγχωνεύσεις που μόνο το στραγγαλισμό των μικρών επιχειρήσεων μπορούν να επιτύχουν. Οι συνεταιρισμοί, όμως, ήταν και παραμένουν η μοναδική μορφή αποτελεσματικής άμυνας απέναντι στην επέλαση των μονοπωλίων, αν γίνουν αντικείμενο πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος των ΕΒΕ και των αυτοαπασχολούμενων.

Ο αναγνώστης μπορεί να προσθέσει και άλλους λόγους καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής όπως την όλο και ακριβότερη «δωρεάν» Παιδεία και Υγεία, τη ληστρική εκμετάλλευση του περιβάλλοντος κλπ. Μια πολιτική που θα συνεχιστεί, όποια δικομματική κυβέρνηση και αν προκύψει από τις εκλογές, γιατί και οι δύο «μονομάχοι» συναγωνίζονται σε όρκους πίστης στην «ελεύθερη αγορά» και τον «ευρωπαϊκό μονόδρομο». Η ψήφος στο ΚΚΕ μπορεί να στραπατσάρει τη φιλομονοπωλιακή αλαζονεία του δικομματισμού να ανοίξει δρόμους αντίστασης και αλλαγής της κατάστασης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.