Προοδευτικό είναι οτιδήποτε νέο - ή οτιδήποτε φαίνεται νέο - αρκεί να βοηθά και να επιταχύνει τις προωθούμενες ήδη καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Συντηρητικό είναι οτιδήποτε αντιστέκεται στις αντιδραστικές αυτές αλλαγές, οτιδήποτε μένει «περιχαρακωμένο στις αναχρονιστικές αντιλήψεις, περί λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων». Και, βέβαια, δε μιλάμε για οποιαδήποτε πολιτική πρόταση, η οποία βγαίνει έξω από τα πλαίσια του «μονοδρόμου» της κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου και των «νόμων της αγοράς». Αυτή είναι άκρως συντηρητική, αν όχι και τίποτε χειρότερο...

Οι παραπάνω αντιλήψεις δεν είναι καινούριες. Αρκετά χρόνια τώρα αποτελούν τα ιδεολογικο-πολιτικά θεμέλια του Τ. Μπλερ και του Γκ. Σρέντερ και το όχημα προώθησης των αντιλαϊκών πολιτικών και αντεργατικών μέτρων των αντίστοιχων κυβερνήσεων. Μια γεύση τους έχουμε, ήδη, πάρει και στην Ελλάδα, με την πολιτική «εκσυγχρονισμού» των κυβερνήσεων Σημίτη.

Στην προεκλογική περίοδο οι αντιλήψεις αυτές εμφανίστηκαν - με τον έναν ή άλλο τρόπο - από τον Γ. Παπανδρέου και ορισμένους στενούς συνεργάτες του, όπως η κ. Διαμαντοπούλου. Αποτέλεσαν, επίσης, την κύρια βάση της συνεργασίας και σύμπλευσης του ΠΑΣΟΚ με τους Μάνο - Ανδριανόπουλο - Ανδρουλάκη - Δαμανάκη. Κι απ' ό,τι φαίνεται, στην επόμενη περίοδο, θα αποτελέσουν το ιδεολογικό όχημα της παραπέρα μετεξέλιξης του ΠΑΣΟΚ στη «μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη».