Associated Press |
Μια τόσο δημοφιλής υπόθεση όπως είναι το ποδόσφαιρο, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από εκείνους που θέλουν να καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Εταιρίες, κυβερνήσεις, κοινωνικοί σχηματισμοί προσπαθούν να ταυτιστούν με την άλφα ή βήτα ομάδα για να κερδίσουν την πελατεία του αθλήματος. Και αυτό γιατί το κάνουν; 1ον) Γιατί οι τεράστιες μάζες που παθιάζονται με την μπάλα, αποτελούν ταυτόχρονα τεράστιες και ως εκ τούτου κερδοφόρες, αγορές. 2ον) Γιατί σ' ένα άθλημα με τέτοια απήχηση όπως το ποδόσφαιρο, η δυνατότητα να επιβάλλεις τη δύναμή σου, να ελέγξεις την εξέλιξή του, συνιστά ένα παιχνίδι εξουσίας. Και το θέλουν αυτό οι ισχυροί. 3ον) Γιατί ακόμα και το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή, έχουν στιγματιστεί στις μέρες μας από τον κοινωνικό κανιβαλισμό που ισχυρίζεται ότι "ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα".
Παρ' όλα αυτά ποτέ δε θα πάψει να υπάρχει η αμφιβολία μήπως "και οι έσχατοι έσονται πρώτοι". Από 'δω και πέρα αρχίζει το παιχνίδι να γίνεται σικέ. Και όπως στη ζωή έτσι και στο ποδόσφαιρο, όσο πιο τερατώδης γίνεται η δύναμη των ισχυρών, τόσο πιο εξόφθαλμο γίνεται και το στήσιμο. Παράδειγμα τρανταχτό ήταν το τελευταίο Μουντιάλ. Οπως και στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο υπάρχουν κανόνες, θεωρητικά τουλάχιστον. Ο κανόνας λέει ότι πρέπει να εφαρμόζεται το διεθνές δίκαιο. "Τρίχες" για μένα. Οι βόμβες έπεσαν "βροχή" στο Κοσσυφοπέδιο, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, και στο Ιράκ. Ο κανόνας λέει ότι όταν ένα γκολ, όπως αυτό που έβαλε το Βέλγιο στη Βραζιλία, είναι κανονικό, δεν ακυρώνεται. Πάλι θα πω "τρίχες". Ο κανόνας εφαρμόζεται, λίγο παραλλαγμένος βέβαια. Ισχύει με βασική προϋπόθεση ποιος βάζει το γκολ και ποιος το τρώει. Οπως και με τις βόμβες, το θέμα είναι ποιος τις ρίχνει. Οι κατέχοντες λοιπόν την εξουσία λένε πως όταν οι στρατιώτες τους ρίχνουν βόμβες κατά αμάχων, έκαναν λάθος. Πόσα εξεπίτηδες λάθη είδαμε σ' αυτό το Μουντιάλ από τους διαιτητές;
Sportidea |
Εμείς λοιπόν λέμε πως ό,τι και να κάνει η ΝΙΚΕ, η ΑΝΤΙΝΤΑΣ, η εταιρία οπλικών συστημάτων ΛΟΚΧΙΝΤ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ο Μπλάτερ ή ο Μπους, ακόμα το βασικό στοιχείο είναι ένα: Οι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού είναι αυτοί που παίζουν μέσα στο γήπεδο, οι παίχτες. Που τελικά πάντα θα έχουν τη δύναμη. Και αν ποτέ το αποφασίσουν, πρέπει να πετάξουν έξω από το γήπεδο όλους αυτούς τους αφεντάδες. Γιατί πολύ απλά, χωρίς τους παίχτες στο γήπεδο, και τους λαούς στη ζωή, παιχνίδι δεν υπάρχει. Η σημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα ποια είναι; Ακριβώς όπως την οραματίστηκε ο αλήστου μνήμης για το ποδόσφαιρο υπουργός της εξυγίανσης Φλωρίδης, που γι' αυτόν αίτια της ζοφερής κατάστασης ήταν τα ανάποδα κόρνερ, τα αράουτ των διαιτητών. Και αφού έκανε την εξυγίανση, σήμερα απολαμβάνουμε ΠΑΕ βουτηγμένες στα χρέη, που όμως παίζουν κανονικά. Που όμως η απελθούσα κυβέρνηση και τα όργανά της, για ψηφοθηρικούς λόγους δεν υπολόγισαν ούτε νομοθεσίες, ούτε δικαστικές αποφάσεις. Γήπεδα χωράφια, αθλητική υποδομή ανύπαρκτη, απλήρωτοι παίχτες και προπονητές, με προσφυγές στη ΦΙΦΑ αλλά όμως ο τζόγος σε πλήρη άνθηση. Στελέχη της ΝΔ και της νέας κυβέρνησης, κατά καιρούς, τα κατήγγειλαν. Τώρα τι θα πράξουν; Μπορούν και θέλουν να κινηθούν σε άλλα μονοπάτια, όπως ευαγγελίστηκαν; `Η θα αρκεστούν και αυτοί (που συμμετείχαν στη δημιουργία και ανάπτυξη του μοντέλου...) στη διαχείριση; Θα φανεί, σύντομα πλέον, στην πράξη. Το σίγουρο είναι ότι τέτοια "εξυγίανση" δε θα την πάρουμε κύριοι της άρχουσας τάξης. Θ' αγωνιστούμε για πλήρη ανατροπή του σαθρού οικοδομήματος του ποδοσφαίρου και για δημοκρατική εκπροσώπηση όλων των φορέων του αθλήματος στα όργανα διοίκησης και με παρουσία και με ψήφο».