Απάνθρωπη αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και παράταση του επαγγελματικού βίου μέχρι τα βαθιά γεράματα. Συνεχής κατάρτιση και επανακατάρτιση, με βάση τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου και φυσικά ίδια έξοδα, προκειμένου να εξασφαλίσεις μια θέση περιορισμένης διάρκειας και με χαμηλότατες απολαβές. Σύνταξη πείνας, ελάχιστες παροχές Υγείας και άλλα πολλά ακόμα.

Αυτά ορίζει και προωθεί πανευρωπαϊκά η διαβόητη στρατηγική της Λισαβόνας. Μια στρατηγική που εφαρμόζεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση εδώ και τέσσερα χρόνια. Καθορίστηκε το 2000 στην πρωτεύουσα της Πορτογαλίας ομόφωνα από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (συμμετέχουν οι αρχηγοί των κρατών - μελών και των κυβερνήσεών τους). Προωθεί την πλήρη ανατροπή έως το 2010 του μέχρι πρόσφαστα υφιστάμενου ευρωπαϊκού «κοινωνικού μοντέλου», (όροι λειτουργίας της λεγόμενης αγοράς εργασίας - Ασφαλιστικό - Συνταξιοδοτικό). Κι αυτό, στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας της ΕΕ.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (η γνωστή Κομισιόν) υποβάλλει ετήσια Εκθεσή προς το Εαρινό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το Συμβούλιο συνέρχεται κάθε χρόνο το Μάρτη (φέτος στις 25 - 26 του μήνα) για να εξετάσει την πρόοδο εφαρμογής των αντιλαϊκών κατευθύνσεων που δόθηκαν με τη στρατηγική αυτή.

Το τελευταίο διάστημα, και καθώς ολοένα και πλησιάζουμε στο Εαρινό Συμβούλιο, ο «Ρ» παρουσιάζει τη φετινή, τέταρτη κατά σειρά, Εκθεση της Κομισιόν («Προώθηση της στρατηγικής της Λισαβόνας - μεταρρυθμίσεις για τη διευρυμένη Ενωση», όπως τιτλοφορείται).

Κάνοντας απολογισμό της περιόδου 2000 - 2003, η Κομισιόν επιχαίρει, γιατί «οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν αυτά τα τέσσερα πρώτα έτη κατέστησαν δυνατή την έκδοση περίπου 100 κανονισμών, οδηγιών και προγραμμάτων, διαφορετικής το καθένα εμβέλειας, που όλα όμως επιδιώκουν τους στόχους της Λισαβόνας». Ολα αυτά, σε εθνικό επίπεδο μεταφράστηκαν σε νόμους και ανατροπές των συστημάτων π.χ. ασφάλισης και εργασίας.

Εξάλλου, η Εκθεση σημειώνει ότι από το 1999 και μετά, η Ελλάδα έχει επιτελέσει «μάλλον ικανοποιητική πρόοδο». Προσθέτει ότι κατά το ίδιο διάστημα στη χώρα «η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας ήταν ιδιαίτερα γρήγορη». Δηλαδή, το μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, που δραστηριοποιείται εδώ, κατάφερε να ξεζουμίσει ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους, αποκομίζοντας μεγαλύτερο κέρδος ανά εργαζόμενο και εργατοώρα, με εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας και χαμηλά μεροκάματα και μισθούς.

«Ωστόσο από τη λεπτομερή ανάλυση προκύπτει ότι στο σύνολο των κρατών - μελών εξακολουθούν να υπάρχουν δυσκολίες και ότι όλα τα κράτη - μέλη πρέπει να καταβάλουν πρόσθετες προσπάθειες». Για να επιτευχθούν, φυσικά, οι αντιλαϊκοί στόχοι που τέθηκαν στις Βρυξέλλες.

Θεωρεί ότι «το ποσοστό απασχόλησης των γυναικών παρουσίασε σχετικά θετική εξέλιξη, πράγμα που οφείλεται εν μέρει στη βελτίωση των υπηρεσιών φροντίδας για τα παιδιά. Δε συμβαίνει το ίδιο με το ποσοστό απασχόλησης των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας, όπου ο στόχος για το 2010 φαίνεται ανέφικτος». Θέλουν οι ηλικιωμένοι να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα, χωρίς δικαίωμα σε σύνταξη, ή έστω σε μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Αναγκασμένη από τη θλιβερή πραγματικότητα που βιώνουν δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες, η Κομισιόν παραδέχεται ότι «η απειλή της αύξησης του κινδύνου της φτώχειας σε πολλά κράτη - μέλη, ιδίως λόγω της αύξησης της ανεργίας αλλά κυρίως της μη βιωσιμότητας των συστημάτων κοινωνικής προστασίας και των συντάξεων, παραμένει υπαρκτή». Ωστόσο, δεν αναφέρει λέξη για τα αποθεματικά τέτοιων συστημάτων και φορέων, π.χ. του ΙΚΑ, που τζογαρίστηκαν στα χρηματιστήρια, μήπως και εξασφαλίσουν «βιωσιμότητα», πριν καταλήξουν τελικά στις τσέπες των αετονύχηδων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο αριθμός των ανθρώπων που απειλούνται από τη φτώχεια παρέμεινε το 2002 πολύ υψηλός στην Ενωση - 55 εκατ. άτομα, ήτοι το 15% του συνολικού πληθυσμού, εκ των οποίων πάνω από το 50% αντιμετωπίζουν συνεχώς την απειλή αυτή. Το φαινόμενο αυτό συνδέεται ιδιαίτερα με την ανεργία, εφόσον ο κίνδυνος της φτώχειας απειλεί το 38% των ανέργων. Πλήττει, επίσης, τις πολυμελείς οικογένειες, τις ηλικιωμένες γυναίκες που ζουν μόνες, καθώς και τις μονογονεϊκές οικογένειες (στο 71% των οποίων ο μόνος γονέας είναι γυναίκα).

«Στο πλαίσιο της στρατηγικής της Λισαβόνας και επί τη βάσει κοινών στόχων, τα κράτη - μέλη ανέπτυξαν και εφάρμοσαν από το 2001 και μετά στρατηγικές κοινωνικής ενσωμάτωσης», αναφέρει η Εκθεση. Ολες απλές ασπιρίνες, μπροστά στα προβλήματα που γεννά ο καπιταλισμός για τα πλατιά λαϊκά στρώματα.