Ενα από τα περισσότερο επικίνδυνα και επιθετικά ανοίγματα για τον παίκτη που παίζει με τα άσπρα κομμάτια, παραμένει αυτό το παλαιό του πλοιάρχου Γ. Ν. Εβανς (Ουαλία 1790-1872). Το άνοιγμα στηρίζεται, αρχικά, στην «Ιταλική παρτίδα», αλλά στη συνέχεια διαφοροποιείται με την κίνηση «Γκαμπί» του λευκού «β4». Ο Εβανς το 1824, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού, σκέφθηκε και μελέτησε τη «Θυσία» αυτού του πιονιού και το έβαλε σε εφαρμογή αργότερα, σε επίσημη παρτίδα κατά του Μακ Ντόνελ.

Η παρτίδα ξεκίνησε με 1. ε4 ε5 2. Ιζ3 Ιγ6 3. Αγ4 Αγ5 4. 0-0 δ6 5. β4 ΑΧβ4 6. γ3 Αα5.

Μετά την ήττα του, ο Μακ Ντόνελ ενδιαφέρθηκε πολύ για το άνοιγμα και ασχολήθηκε πολύ με αναλύσεις και σχετικές δημοσιεύσεις.

Στη συνέχεια με το «Γκαμπί Εβανς» ασχολήθηκαν ο Γερμανός Αντολφ Αντερσεν (1818-1878), ο υπέροχος Στάινιτς (1836-1900), ο οποίος προσπάθησε και σε αντιπαιχνίδι υπέρ των μαύρων, καθώς επίσης και ο Μ. Τσιγκόριν (Ρωσ. 1850-1908) και ο Εμ. Λάσκερ, ο οποίος ανακάλυψε ότι μετά από 6. γ3 Αα5 7. δ4 Αβ6 ήταν μία κίνηση που δεν είχε προσεχτεί στις αναλύσεις. Πάνω σε αυτό ακριβώς το σημείο, ας δούμε τις παγίδες και τους κινδύνους που έχει το άνοιγμα για τον μαύρο, αν δεν το χειριστεί σωστά.

1. ε4 ε5 2. Ιζ3 Ιγ6 3. Αγ4 Αγ5 4. β4 ΑΧβ4 5. γ3 Αα5 6. δ4 εΧδ4 7. 0-0 δ6 8. Ββ3 Βε2; 9. ε5! δΧε5 10. Αα3 Βζ6 11. γΧδ4 ε4 12. δ5! εΧΙζ3 13. δΧΙγ6 ζΧη 14. Πδ1 Αβ6; απειλώντας ματ στο «ζ2». Τα λευκά όμως πρόλαβαν. Πώς νίκησαν θεαματικά;