Πέντε χρόνια έκλεισαν τις μέρες αυτές από την έναρξη του βρώμικου πολέμου του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Από τη μέρα, που ξεκίνησαν οι αλλεπάλληλοι και φονικοί βομβαρδισμοί της γειτονικής χώρας απ' τα ΝΑΤΟικά αεροπλάνα. Κι επειδή η μνήμη είναι συνήθως ασθενής, θυμίζουμε ότι ο πόλεμος εκείνος δεν ήταν μόνον εγκληματικός, απάνθρωπος και άδικος. Πραγματοποιήθηκε, επίσης, χωρίς την τυπική έστω κάλυψη μιας σχετικής απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, καταρρακώνοντας κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας και χωρίς, βέβαια, το γεγονός αυτό να έχει την παραμικρή συνέπεια σε βάρος των πρωταγωνιστών του. Αποτέλεσε, επίσης, την πρώτη, ωμή και ανοιχτή επίδειξη δύναμης της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων, όπως και του ΝΑΤΟ, ως του βασικού στρατιωτικού βραχίονά της. Θυμίζουμε, επίσης, ότι ο πόλεμος επιβλήθηκε με τη σύμφωνη γνώμη και πρακτική συμμετοχή, τόσο του αμερικανικού, όσο και του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού, ενώ οι κεντροαριστερές τότε κυβερνήσεις της Ιταλίας και της Γαλλίας, όπως και η «κοκκινοπράσινη» της Γερμανίας, πρόσφεραν απλόχερα τη βοήθειά τους, στο όνομα, βέβαια, της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αποτροπής της δήθεν εθνοκάθαρσης σε βάρος των Αλβανοφώνων του Κοσσυφοπεδίου. Από κοντά, βέβαια και η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που πρόσφερε όλες όσες διευκολύνσεις ζήτησε το ΝΑΤΟ, ενώ ο Γ. Παπανδρέου - υπουργός Εξωτερικών τότε - παρίστανε τον ...ουδέτερο διαμεσολαβητή.

Αυτά δεν επιτρέπεται κανείς να τα ξεχνά. Πολύ περισσότερο, καθώς οι πληγές της γειτονικής χώρας παραμένουν ορθάνοιχτες...