«Οι νεκροί μας θυμίζουν/ ότι ζούμε. / Θυμήσου τους κ' εσύ/ για να ζήσουν», γράφει σε ένα ποίημά του από τη συλλογή «Γωνίες» ο Γιάννης Ρίτσος, τον Αύγουστο του 1981. Είναι χρέος μας να θυμόμαστε τους νεκρούς μας, και έχουμε πολλούς νεκρούς που δε βρήκαν δικαίωση. Ατελείωτος είναι ο κατάλογος των εργαζομένων και γενικότερα των θυμάτων που σκοτώθηκαν στο βωμό της μόνης «αξίας» του καπιταλιστικού συστήματος: Του κέρδους.

Η «τυφλή» δικαιοσύνη τους αποφάσισε τη Δευτέρα 5 Απρίλη, για τους 8 εργάτες που έχασαν τη ζωή τους στα συντρίμμια της φαρμακοβιομηχανίας ΦΑΡΑΝ, όταν στο σεισμό της 7ης Σεπτέμβρη του 1999 το κτίριο κατέρρευσε: Η ανθρωποκτονία από ενδεχόμενο δόλο «μετατράπηκε» σε ανθρωποκτονία από ασυνείδητη αμέλεια. Στους κατηγορούμενους για το έγκλημα αποδόθηκαν ποινές τροχαίου ατυχήματος με θύμα ένα νεκρό! Η προκλητική δικαστική απόφαση για τους νεκρούς της ΦΑΡΑΝ φέρνει στο μυαλό μας τους χιλιάδες ανθρώπους, που το νήμα της ζωής τους κόπηκε, γιατί αυτοί, οι λίγοι, η άρχουσα τάξη, θέλουν διαρκώς να πλουτίζουν. Κανένας από τους υπεύθυνους ποτέ δεν πλήρωσε για τα εγκλήματα αυτά. Οσοι οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη, ή αθωώθηκαν ή κατηγορήθηκαν για πλημμέλημα.

«Οι νεκροί μας θυμίζουν/ ότι ζούμε. / Θυμήσου τους κ' εσύ/ για να ζήσουν». Ερχεται στο νου ο Σωτήρης. Δεν είναι ανάμεσά μας. Ηταν 28 χρόνων, όταν το Σεπτέμβρη του 1992 ήταν ανάμεσα στους 14 εργάτες που εξαερώθηκαν ή έγιναν κάρβουνο, όταν έσπασε ένας σάπιος σωλήνας διύλισης στην ΠΕΤΡΟΛΑ. Τότε το αγοράκι του ήταν πέντε χρόνων και η κορούλα του ακόμα αγέννητη, δεν τη γνώρισε. Η γυναίκα του ήταν έξι μηνών έγκυος. Σήμερα, τα δυο παιδιά είναι 19 και 12 χρόνων. Η απάντηση που «κουβαλάνε» στο «ποιος φταίει» ήταν «κανείς». Αυτό τους είπε το δικαστήριο το 1995. Και οι δύο υπεύθυνοι «κατά το νόμο» αθωώθηκαν...

Η Δικαιοσύνη τους γίνεται ...ελαστική, όποτε χρειάζεται. Μόνο και μόνο οι 630 νεκροί εργάτες - απ' το 2000 μέχρι σήμερα - στα σύγχρονα γκέτο και κρεματόριά τους δείχνουν το μέγεθος του εγκλήματος. Για τους νεκρούς του ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ, που χάθηκαν στον πάτο της θάλασσας, δεν πλήρωσε κανείς, για τους νεκρούς που θυσιάζονται στα εργοτάξια των Ολυμπιακών Αγώνων για τον «εθνικό στόχο» δεν πληρώνει κανείς. Ατελείωτος ο αριθμός των θανατηφόρων «ατυχημάτων», που έχει προκαλέσει η βουλιμία των επιχειρηματιών για περισσότερο κέρδος. Γι' αυτά τα εγκλήματα, η «αδέκαστη» Δικαιοσύνη έχει αποφασίσει πως ο «φόρος αίματος» της εργατικής τάξης μπορεί να μην στοιχίζει τίποτα ή, το πολύ, να στοιχίζει τόσο φτηνά που να γίνεται ...εξαγοράσιμος.

Η άρχουσα τάξη γι' αυτά τα εγκλήματα όχι μόνο δε μένει ατιμώρητη, αλλά η πολιτική που εφαρμόζουν τα κόμματά της, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ενισχύει της διαθέσεις της. Κανένας ουσιαστικός έλεγχος Ασφάλειας και Υγιεινής, αλλά, αντίθετα, επιβράβευση των υπευθύνων. Οι δικαστικές αποφάσεις για την κάθε ΦΑΡΑΝ και την κάθε ΠΕΤΡΟΛΑ δεν έχουν δικαιώσει ποτέ κανέναν Σωτήρη. Το σύστημά τους είναι ταξικό, συνεπώς και η Δικαιοσύνη τους.

«Οι νεκροί μας θυμίζουν/ ότι ζούμε. / Θυμήσου τους κ' εσύ/ για να ζήσουν». Και η εργατική τάξη δεν ξεχνά. Με τους δικούς της κοινωνικοπολιτικούς αγώνες, παλεύει για να βρουν και θα βρουν δικαίωση...