Το «Οχι» στο «σχέδιο Ανάν» τούτη την ώρα καταγράφεται ως πάνδημη θέληση του κυπριακού λαού. Είναι αυτή η δυναμική, που φαίνεται να συμπαρασύρει κομματικές ηγεσίες σε Ελλάδα και Κύπρο - με θλιβερές εξαιρέσεις το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ.

Αυτός ο αγώνας του λαού της Κύπρου πρέπει να βρει την αμέριστη στήριξη, την αλληλεγγύη και συμπαράσταση του ελληνικού λαού. Αυτό το «Οχι» μπορεί να αποτελέσει χαραμάδα ελπίδας και προοπτικής.

Πρώτον, γιατί θα αποτελέσει εκκωφαντική απόρριψη της διπλωματίας των ιμπεριαλιστικών τελεσιγράφων.

Δεύτερον, γιατί εν δυνάμει επαναφέρει στο προσκήνιο συνολικά τη διαδικασία που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια στο Κυπριακό, στο πλαίσιο του «σχεδίου Ανάν», σχετικά με το αν και κατά πόσον το τελευταίο μπορεί να αποτελεί έστω και βάση διαπραγμάτευσης, αφού από την ίδια τη διαπραγμάτευση προκύπτει ο αδιέξοδος χαρακτήρας του, πόσο μάλλον από μια ενδεχόμενη εφαρμογή του.

Τρίτον και εξαιρετικά σημαντικό, το «όχι» στο «σχέδιο Ανάν» αποτελεί κατηγορηματική άρνηση «ρυθμίσεων» και «διευθετήσεων» που τελούν καταφανώς έξω από τα πλαίσια του δίκιου.

Εδώ ακριβώς οφείλει να σταθεί η κυβέρνηση στο αυριανό συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών. Υποχρέωση του κ. Καραμανλή δεν είναι να βρει το πώς θα ισορροπήσει μεταξύ των τηλεφωνημάτων από τον Μπους και των μηνυμάτων από την Κύπρο. Υποχρέωσή του είναι να απαντήσει: Αν απεμπολήσει το αίτημα για μια δίκαιη λύση του Κυπριακού, ποιο «δίκαιο» θα επικαλεστεί αύριο, όταν στο Αιγαίο θα έχουμε νέο γύρο των ελληνοτουρκικών «ζεϊμπέκικων»;