«

Ολα τα 'χε» το υπουργείο Πολιτισμού ...ο «Ειδικός Σύμβουλος για τον Εκκλησιαστικό Πολιτισμό» τού 'λειπε. Διότι τη δημιουργία τέτοιας θέσης ανακοίνωσε, προχτές το πρωί, ο υφυπουργός Πολιτισμού, Π. Τατούλης, μετά τη συνάντησή του με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο - και μάλιστα στο «γήπεδο» του τελευταίου, στο Μέγαρο της Αρχιεπισκοπής - η οποία «διεξήχθη σε άριστο και φιλικό κλίμα». Αλίμονο...

Ακόμη μεγαλύτερη, λοιπόν, παρέμβαση διεκδικεί - και με αξιώσεις απ' ό,τι φαίνεται - η Εκκλησία στο κοινωνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας, η οποία εξακολουθεί να μην προχωρά και σε ένα στοιχειώδη - ακόμη και για τα αστικά δεδομένα - διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας. Η θέση του «ειδικού συμβούλου» ξεπερνά τη δημιουργία ενός ακόμη γραφειοκρατικού «γραναζιού» που θα «βολέψει» - μοιραία - και αυτόν που θα την αναλάβει. Πρόκειται για μια επικίνδυνη εξέλιξη, ακόμη κι αν δε λειτουργήσει άμεσα, αφού αναδεικνύει τον αντιδραστικό προσανατολισμό της πολιτιστικής πολιτικής της κυβέρνησης. Ο βαρύγδουπος όρος «Εκκλησιαστικός Πολιτισμός» (και μάλιστα με κεφαλαία τα αρχικά) δεν είναι μόνο ανιστόρητος και λανθασμένος - αφού η Εκκλησία είναι μέρος, και ισχυρό, του κοινωνικού εποικοδομήματος και συνιστά στοιχείο του πολιτισμού και όχι «αυτόνομο είδος» - αλλά και επικίνδυνος. Διότι «οριοθετεί», αυθαιρέτως, στοιχεία της πολιτιστικής κληρονομιάς, η οποία είναι περιουσία του λαού, και τα αναγνωρίζει - και μάλιστα θεσμοθετημένα μέσω της θέσης του «ειδικού συμβούλου» - ως «κτήμα» κάποιου απροσδιόριστου «Εκκλησιαστικού Πολιτισμού». Ο οποίος, όμως, έχει σαφώς «προσδιορισμένους» εκπροσώπους και αυτοί είναι οι εκάστοτε επικεφαλής της Εκκλησίας.

Δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε αναλυτικά στο πώς η Εκκλησία συμπεριφέρεται σε μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς, σαν να είναι ιδιοκτησία της. Οι ίδιες οι υπηρεσίες του ΥΠΠΟ έχουν βρεθεί ουκ ολίγες φορές προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Μήπως λοιπόν η Εκκλησία θέλει το δικό της «μακρύ χέρι» και στον κρατικό μηχανισμό διαχείρισης της πολιτιστικής κληρονομιάς;