Τριάντα χρόνια τώρα μετά την εισβολή και κατοχή, έργο λαμπρό του ΝΑΤΟ με το ιστορικό όνομα «Αττίλας», η Κύπρος, όπως όλες οι μικρές τεράστιες πατρίδες, είναι μία... πιστωτική κάρτα. Ξεχρεώνει πολιτικές αμαρτίες. Κρατάει ανοιχτούς μικροκομματικούς λογαριασμούς. Συντηρεί πολιτικά τζάκια που καίνε λαϊκά συμφέροντα σε βωμούς μικροαστικών σκοπιμοτήτων. Ξεπληρώνει με δόσεις τις απώλειες της βρετανικής ξεφτισμένης αποικιοκρατίας. Το Κυπριακό μέχρι τη Λουκέρνη κι ως τις 24 του φετινού θλιβερού Απρίλη, είναι το άλλοθι για τη σαπίλα της Δημοκρατίας. Το κάλπικο εθνόσημο των πατριωτών ιδίων συμφερόντων.

Η Κύπρος βρήκε στον πρόεδρο που ψήφισε, το δικό της οδυνηρό και πεντακάθαρο ΟΧΙ. Κι έληξε εκεί, πριν από κάθε υποχρεωτικό δημοψήφισμα, πριν η λίρα γίνει ευρώ (!), η πιστωτική κάρτα του κοσμοπολιτισμού. Ισως πριν απ' όλους κι όλα μίλησε το αίμα που χύθηκε από παλικάρια που αρνήθηκαν να ζήσουν σ' ένα αεροπλανοφόρο - Μονακό, αφοδευτήριο, ταμιευτήριο και ανακουφιστήριο μισθοφόρων και κουρασμένων λεγεωνάριων των εκάστοτε προτεκτόρων. ΟΧΙ. Με αρετή και τόλμη. Δυο ιδιότητες που δεν απαιτούν νηφαλιότητα, αλλά βαθύ, συγκλονιστικό συναίσθημα ικανό να ρίχνει τους ελεύθερους πολιορκημένους ίσα πάνω στον πολιορκητή, διεκδικητές ζωής κι όχι επιβίωσης.

Το «ναι» ανήκει στην οίηση.

Το ΟΧΙ ανήκει στην ποίηση.

Ντριιν! Προσοχή. Στο τηλέφωνο κάποια ευρωπαϊκή ή αμερικάνικη φωνή καλεί σ' εξόφληση της κάρτας. Λήγει η πίστωση. Οι πολιτικοί αποδέκτες της κλήσης δεν ακούν πολύ καλά.

Οι λαοί κάνουν παράσιτα. Στη γραμμή, έστω δορυφορική κι απόρρητη, βουίζει βόμβος. Κάλβος, Κάλβος, Κάλβος...