Σύμφωνα με το προγραμματικό συνέδριο του ΣΥΝ, οι διεθνείς κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές εξελίξεις καθορίζονται από την «ηγεμονία» των ΗΠΑ. «Η μοναδική υπερδύναμη επιδιώκει να επιβάλει σε παγκόσμια κλίμακα τις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις, που θα επιτρέπουν στα αντίστοιχα συμφέροντα να αναπτύσσονται απρόσκοπτα και που θα αποτρέπουν εκ των προτέρων κάθε απόπειρα δημιουργίας ισχυρών ανταγωνιστικών δυνάμεων».

Επομένως, όλα τα σύγχρονα παγκόσμια προβλήματα αποδίδονται στην «ηγεμονία των ΗΠΑ» και τη διεθνή τους δράση μετά την «κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού». Την ίδια ώρα βεβαίως, μιλώντας για «νέα εποχή», έτσι χαρακτηρίζουν τον ιμπεριαλισμό, και για «κοσμογονικές αλλαγές» μετά την αντεπανάσταση και τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων τις οποίες χαιρέτισαν, κάνουν λόγο για «νέες προκλήσεις», στις οποίες πρέπει να ανταποκριθεί η αριστερά. Οι «νέες προκλήσεις» επικεντρώνονται στην αντιμετώπιση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που επιβάλλουν οι ΗΠΑ, στην ανάγκη να δημιουργηθεί το αντίπαλο σ' αυτές δέος, για να εξασφαλιστούν η ειρήνη και η αντινεοφιλελεύθερη διαχείριση μέσω αναδιανομής και να αντιμετωπιστούν η φτώχεια, η ανεργία, τα τεράστια λαϊκά προβλήματα. Ετσι, ενώ αναγνωρίζουν την ύπαρξη προβλημάτων, αναπτύσσουν την άποψη ότι αυτά είναι αποτέλεσμα μιας μορφής διαχείρισης και όχι σύμφυτα του καπιταλισμού. Απ' αυτήν τη θεώρηση καταλήγουν και στην άποψη της πάλης ενάντια στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της παγκοσμιοποίησης από τις ΗΠΑ, προβάλλοντας ως εναλλακτική πολιτική μια άλλη μορφή διαχείρισης της παγκοσμιοποίησης. Να πώς διατυπώνουν την άποψή τους αυτή στο προγραμματικό τους συνέδριο:

«Ωστόσο η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ δε συνιστά κατά κανένα τρόπο, όπως άλλωστε και τίποτε το κοινωνικό ή το ανθρώπινο, αδήριτη νομοτέλεια... η επιτυχία της στρατηγικής που ακολουθούν οι ΗΠΑ δεν μπορεί κατά κανένα τρόπο να θεωρείται δεδομένη... Τίποτε δε μας υποχρεώνει να δεχτούμε ότι η παγκοσμιοποίηση που προωθείται θα επιτύχει τελικά τους στόχους της, θα παραμείνει υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, θα εξακολουθήσει να διέπεται από τη νεοφιλελεύθερη μορφή του καπιταλισμού ή θα παραμείνει καν εσαεί καπιταλιστική. Σήμερα, όπως και πάντοτε, η μία ή η άλλη έκβαση εξαρτάται καθοριστικά από τους δικούς μας αγώνες».

Ποια, λοιπόν, είναι η στρατηγική του ΣΥΝ με βάση αυτήν την εκτίμηση; «...μια πολιτικά Ενωμένη Ευρώπη, με κοινό νόμισμα, εξωτερική πολιτική, αμυντική δομή εκτός ΝΑΤΟ και δυνατότητα παρέμβασης σε όλον τον κόσμο».

Επομένως, η άποψη του ΣΥΝ περί αναγκαιότητας δημιουργίας αντίπαλου δέους απέναντι στην ηγεμονία των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την προβολή της αντινεοφιλελεύθερης διαχείρισης της παγκοσμιοποίησης, μέσω της οποίας θα αντιμετωπιστούν τα λαϊκά προβλήματα, εκπληρώνεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και το εκφράζει ως εξής:

«Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει αποδεχτεί τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, γιατί θεωρεί πως αυτή ευνοεί τους δικούς της στόχους. Αφού η ιστορική πείρα διδάσκει πως ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί σε μια μόνη χώρα, πόσο μάλλον όταν αυτή η χώρα είναι μικρή και οικονομικά αδύναμη, το πεδίο ταξικών, πολιτικών και ιδεολογικών αγώνων που ανοίγει η πορεία ευρωπαϊκής ενοποίησης συνιστά το πραγματικό έδαφος όπου ο καταστατικός της στόχος μπορεί να αποβεί ρεαλιστικά εφικτός».

Η παραπάνω τοποθέτηση συγκαλύπτει τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, σπέρνοντας αυταπάτες για δυνατότητα αλλαγών σε φιλολαϊκή κατεύθυνση μόνον εντός της ΕΕ. Προβάλλει τη στήριξη στο ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κέντρο ως θεμελιακή προϋπόθεση για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αλλά ο σοσιαλισμός δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της ΕΕ, λόγω της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού. Οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν οξύνονται ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες, όπως και η ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος δεν μπορεί να είναι η ίδια σε όλες τις χώρες. Επομένως, και η απότομη και γενικευμένη (επαναστατική) κρίση δεν μπορεί να εμφανιστεί ταυτόχρονα σ' όλες τις χώρες. Ως πολιτική τοποθέτηση, λοιπόν, ακυρώνει τη δυνατότητα, το συμφέρον και καθήκον των λαών να αγωνίζονται στο εθνικό πεδίο και να αξιοποιούν τις ευκαιρίες και δυνατότητες που παρουσιάζονται σε κάθε χώρα, λόγω του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, για ένταση της ταξικής πάλης με στόχο την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Και πρέπει εδώ να συμπληρώσουμε ότι φιλολαϊκή πολιτική εντός της ΕΕ, λόγω του καπιταλιστικού της χαρακτήρα, δεν μπορεί να εφαρμοστεί, το ίδιο και σε κάθε κράτος - μέλος. Το ΚΚΕ αγωνίζεται για φιλολαϊκές εξελίξεις, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία στην Ελλάδα, για την Ευρώπη του σοσιαλισμού. Γι' αυτό παλεύει υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ, συνδέοντας αυτήν τη θέση με τον αγώνα του κοινωνικοπολιτικού μετώπου για τη λαϊκή εξουσία. Λαϊκή εξουσία και καπιταλιστική ΕΕ δε συμβιβάζονται.

Εως εδώ φτάνει αυτή η στρατηγική, στη φορολογία του κεφαλαίου και όχι στην κατάργησή του. Αλλά η πραγματοποίηση της στρατηγικής του ΣΥΝ απαιτεί την ενδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης απέναντι στις ΗΠΑ, εκτιμώντας ότι υπάρχουν κίνδυνοι σχετικά με την προοπτική και το μέλλον της. Στο προγραμματικό συνέδριο κάνει την εκτίμηση ότι είναι «ανοιχτό ενδεχόμενο ακόμη και η ίδια η υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αφού τα δεδομένα που ανέδειξε ο πόλεμος στο Ιράκ καθιστούν πλέον προφανές ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αποδεχτούν την ύπαρξη του δυνάμει ανταγωνιστή, που θα αποτελούσε μια πολιτικά ενωμένη Ευρώπη».

Την όξυνση των ενδοενωσιακών αντιθέσεων, που είναι ένας από τους αντικειμενικά υπαρκτούς παράγοντες οι οποίοι συμβάλλουν στην αποδυνάμωσή της, και μάλιστα ανυπέρβλητος, ο ΣΥΝ την αποδίδει αποκλειστικά στις ΗΠΑ, και όχι και στους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς εντός της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης και αντιτάσσει τη στρατηγική υπεράσπισης και ενίσχυσής της. Και το αναθέτει ως καθήκον στο λαϊκό κίνημα! Να πώς το διατυπώνει στο προγραμματικό του συνέδριο:

«Είναι βέβαιο πως αν δεν υπάρξει καθοριστική λαϊκή συνεισφορά στην υπόθεση αυτής της ολοκλήρωσης, η έκβασή της θα παραμείνει πλήρως δέσμια των μεγάλων συμφερόντων». Επομένως, η στρατηγική του ΣΥΝ σημαίνει υποταγή του λαϊκού κινήματος στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ασκούν δε κριτική στην Ευρωπαϊκή Ενωση, και τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, γιατί δεν ήταν έτοιμη να κάνει τη διεύρυνση, που έγινε πρόσφατα, άρα και να ενισχυθεί, αμέσως μετά την αντεπανάσταση. Να πώς το διατυπώνουν στο προγραμματικό τους συνέδριο: Η «κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και των καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού" βρήκε την Ευρώπη ουσιαστικά απροετοίμαστη. Ενα νέο έδαφος ανοιγόταν ξαφνικά στα ανατολικά της με πλήθος "ευκαιριών" για οικονομική επέκταση και πολιτική επιρροή, ενώ οι διαδικασίες της δικής της πολιτικής ενοποίησης δεν είχαν προχωρήσει μέχρι του σημείου που θα της επέτρεπαν να αντιμετωπίσει τις "ευκαιρίες" αυτές με ενιαίο τρόπο».

«Γνωρίζουμε ήδη, ωστόσο, πως ο σοσιαλισμός που διεκδικούμε δεν μπορεί να προέλθει από τις μηχανιστικές "νομοτέλειες", οι οποίες υποτίθεται ότι διέπουν την κοινωνική κίνηση, ούτε να οικοδομηθεί με βάση έναν άτεγκτο κεντρικό σχεδιασμό που θα στηρίζεται στο ιδεολόγημα και την καταστροφική πρακτική της άνευ όρων και ορίων ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων... Ζητήματα σαν τα παραπάνω δεν μπορούν προφανώς να θεωρούνται σήμερα οριστικά "λυμένα"».

Ομως, η ιστορία απέδειξε ότι χωρίς εξουσία της εργατικής τάξης με τους συμμάχους της, χωρίς κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, χωρίς κατάργηση της καπιταλιστικής αγοράς και των νόμων της, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, ο σοσιαλισμός είναι αδύνατος. Ο ΣΥΝ είναι εχθρός όλων αυτών, ενδιαφέρεται για διαχείριση του καπιταλισμού, γι' αυτό ξεμπερδεύει με τη θέση ότι «δε θεωρούνται οριστικά λυμένα».