Η αλλαγή, κατά τα δύο τρίτα, της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εξωτερικών το μόνο σίγουρο είναι ότι δε συνεπάγεται την παραμικρή διαφοροποίηση στην πορεία της πολιτικής που έχει χαραχτεί και με συνέπεια ακολουθείται, από το 1996 όταν ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της χώρας ο Κ. Σημίτης.

Τα «αδιαμφισβήτητα» δεδομένα στην εξωτερική πολιτική της χώρας έχουν διαμορφωθεί από την εκτίμηση της κυβέρνησης, η οποία προβάλλεται και ως «αξίωμα», περί της συμμετοχής και συνδρομής της Ελλάδας στην οικοδόμηση της Νέας Τάξης στην περιοχή.

Στη βάση αυτού του αξιώματος, οι κυβερνήσεις του Κ. Σημίτη δεν έπαψαν ούτε στιγμή να ικανοποιούν τις απαιτήσεις αυτών που, τελικά, σχεδιάζουν τη Νέα Τάξη ή πιο σωστά τον νέο πολιτικό χάρτη στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Στο πλαίσιο αυτής της ελληνικής «συμμετοχής» στο (νεο)ιμπεριαλιστικό παιχνίδι μπορεί να παρατηρήσει κανείς τη «σιωπηρή» αναθεώρηση πάγιων θέσεων της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Γι' αυτή την αναθεώρηση έχει ήδη μιλήσει με άρθρο του σε αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό, και μάλιστα κατά την προεκλογική περίοδο, ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου.

Στα Ελληνοτουρκικά τα στοιχεία που συνθέτουν την αναθεώρηση πάγιων θέσεων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι «εύγλωττα».

Κατ' αρχήν η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε την ενιαιοποίηση της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ, η οποία αποτελεί ουσιαστικό συστατικό για την οικοδόμηση της Νέας Τάξης, βοηθώντας να εγγραφούν στο πλαίσιο της Συμμαχίας οι τουρκικές αμφισβητήσεις στο Αιγαίο. Ενα από τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής μπορεί να το παρατηρήσει κανείς αυτές τις μέρες που εξελίσσεται η μεγάλη τουρκική αεροναυτική άσκηση, στο σχεδιασμό της οποίας περιλαμβάνεται και η Βόρεια Κύπρος. Το σημαντικό σ' αυτή την υπόθεση είναι ότι στην άσκηση συμμετέχουν δυνάμεις από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, την Ιταλία κλπ. Με πιο απλά λόγια, οι σύμμαχοι υποδεικνύουν στην Αθήνα ότι δέχτηκε την ενιαιοποίηση της Ν/Α πτέρυγας του ΝΑΤΟ και την καλούν μέσα και από το πλαίσιο της Συμμαχίας να συζητήσει με την Τουρκία για τα προβλήματα που υπάρχουν στο Αιγαίο.

Κάτι ανάλογο έχει αποδεχτεί η ελληνική κυβέρνηση και με τη Συμφωνία του Ελσίνκι, την οποία μάλιστα η Αθήνα κατά δημαγωγικό τρόπο παρουσιάζει ως επιτυχία, με τον ισχυρισμό ότι τα ελληνοτουρκικά προβλήματα είναι πλέον ευρωτουρκικά. Η αλήθεια είναι ότι με τη Συμφωνία του Ελσίνκι η Αθήνα αποδέχτηκε πως πρέπει να συζητήσει τα συνοριακά της προβλήματα με την Τουρκία, κατ' αρχάς, διμερώς.

Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση, έστω κι αν δεν το ομολογεί δημόσια, έχει στην πράξη αποδεχτεί την «ατζέντα» των διαφορών που θέτει προς συζήτηση η Τουρκία κι αυτό γιατί όχι μόνο εμφανίστηκε διατεθειμένη να συμβάλει στη δημιουργία ενός θετικού κλίματος και διαλόγου για θέματα «χαμηλής πολιτικής» με την Τουρκία, αλλά επιπρόσθετα δέχτηκε την αναβάθμιση των ευρωτουρκικών σχέσεων στο Ελσίνκι, έστω κι αν η Αγκυρα επιμένει πως στο Αιγαίο υπάρχουν βράχοι και νησίδες με αδιευκρίνιστο από τις Διεθνείς Συνθήκες καθεστώς. Μάλιστα, με τη Συμφωνία του Ελσίνκι η Αθήνα έχει αναλάβει και την υποχρέωση να συζητήσει για αυτά τα θέματα.

Το Κυπριακό αποτελεί ένα ακόμη σημείο στο οποίο καταγράφεται η τάση αναθεώρησης των πάγιων θέσεων της πολιτικής που επί δεκαετίες ακολουθούσε η χώρα. Αξίζει να επισημανθούν τα τελευταία μόνο γεγονότα της περασμένης βδομάδας.

Την περασμένη Δευτέρα, μια μόλις μέρα μετά τις εκλογές, ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου υποχώρησε στις απαιτήσεις των εταίρων και των Τούρκων και στην κοινή θέση των «15» για το Συμβούλιο Σύνδεσης ΕΕ - Τουρκίας δεν περιλήφθηκε καμία αναφορά στα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του ΣΑ του ΟΗΕ για το Κυπριακό. Με άλλα λόγια, η Αθήνα δέχτηκε σε ένα κείμενο που καθορίζει τις σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ να μην υπάρχουν οι ρητές αναφορές για την επίλυση του Κυπριακού στη βάση μιας διζωνικής - δικοινοτικής Ομοσπονδίας με μια και ενιαία διεθνή εκπροσώπηση και παρουσία. Μάλιστα, ο Γ. Παπανδρέου όχι μόνο δέχτηκε αδιαμαρτύρητα να χαρακτηρίζεται από τον Ι. Τζεμ ο τουρκικός στρατός κατοχής στην Κύπρο ειρηνευτική δύναμη, αλλά δέχτηκε και την τοποθέτηση της Κομισιόν, σύμφωνα με την οποία η ύπαρξη αυτού του στρατού στην Β. Κύπρο δεν εμποδίζει την πορεία της Τουρκίας προς την Ευρώπη! Φαίνεται, λοιπόν, πως σιγά - σιγά το Κυπριακό παύει για την ελληνική κυβέρνηση να είναι ένα διεθνές πρόβλημα στρατιωτικής εισβολής και κατοχής ενός τμήματος μιας ανεξάρτητης χώρας, γεγονός που εξυπηρετεί την προσπάθεια που ο διεθνής παράγοντας καταβάλλει για να τοποθετήσει το Κυπριακό σε μια νέα βάση.

Αυτές οι αδιαμφισβήτητες κατευθύνσεις τής, σιωπηρά αναθεωρημένης, εξωτερικής πολιτικής της χώρας φυσικά δεν πρόκειται να διαταραχτούν στο ελάχιστο από το νέο, ασθενές κατά τον Κ. Μητσοτάκη, σχήμα στο υπουργείο Εξωτερικών. Ούτε η κυρία Παπαζώη, ούτε η κυρία Λαΐου έχουν τη δυνατότητα και τη διάθεση να «εμποδίσουν» τις εξελίξεις. Αλλος είναι ο ρόλος τους στο υπουργείο και έχει να κάνει με την επιδίωξη του πρωθυπουργού να θέσει «τοποτηρητές» και να «ψαλιδίσει» τα φτερά του Γ. Παπανδρέου. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο ήδη μαζεύτηκαν σύννεφα στη Βασιλίσσης Σοφίας...