Ενόψει των ερχόμενων ευρωεκλογών ο κάθε Ελληνας και, γενικότερα, ο κάθε Ευρωπαίος ψηφοφόρος, πριν μπει στην κάλπη, πρέπει ν' αναρωτηθεί: Τι είναι, τελικά, αυτή η ΕΕ; Πολλοί την εμφανίζουν σαν μια συνεργασία των χωρών που τη συναποτελούν για να διασφαλιστεί το συμφέρον των λαών τους, για να υπάρχουν οικονομικές, εμπορικές, πολιτιστικές και άλλες σχέσεις, για ν' αναπτυχθεί η συνεργασία και η επικοινωνία ανάμεσα στους λαούς, με στόχο τη διασφάλιση της ειρήνης στην Ευρώπη. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Οχι, βεβαίως. Πρόκειται για μια συνεργασία, αποκλειστικά και μόνο, καπιταλιστικών χωρών, με συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο και στόχους. Αποδείξεις, για του λόγου το ασφαλές, πολλές:

Αυτή, λοιπόν, η διακρατική, καπιταλιστική συνεργασία, έγινε και λειτουργεί για να θωρακίσει το καπιταλιστικό σύστημα και να παρεμποδίσει οποιεσδήποτε εξελίξεις το βάζουν σε αμφισβήτηση, ή αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική που ακολουθείται στα πλαίσιά του. Δηλαδή, δεν αποσκοπεί μόνο στην παρεμπόδιση του σοσιαλισμού, αλλά και της διεύρυνσης των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων μέσα στην ΕΕ, αν αυτό οδηγεί σε αμφισβήτηση του συστήματος.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν ιδεολογική σύλληψη, αλλά επιβεβαιώνονται μέσα στην καθημερινότητα. Για να πειστεί, π.χ., κάποιος ότι στόχος της ΕΕ είναι και η παρεμπόδιση της διεύρυνσης λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, δεν έχει παρά να δει το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων που προωθεί στους τομείς της Παιδείας και της Υγείας: Λέει η ΕΕ ότι δε θα υπάρχουν μόνο κρατικά πανεπιστήμια, αλλά και ιδιωτικά και, μάλιστα, ισότιμα. Μπορεί, δηλαδή, ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο να δίνει πτυχίο «της πλάκας» για φοίτηση δύο χρόνων και να είναι ισότιμο με το πτυχίο του πανεπιστημίου, που για να το πάρει κάποιος στην Ελλάδα, χρειάζονται πέντε χρόνια φοίτησης. Και, φυσικά, αυτές οι «ισοτιμίες» είναι προς τα κάτω. Επομένως, με την υποβάθμιση των σπουδών και των πτυχίων, η ΕΕ επιχειρεί να παρεμποδίσει το δικαίωμα των λαών στη γνώση και στη μόρφωση.

Ας πάρουμε άλλο παράδειγμα, το ζήτημα των αγροτικών προϊόντων: Η ΕΕ επιβάλλει στην Ελλάδα τι και πόσο θα παράγει. Λέει, δε θα παράγεις όσο βαμβάκι μπορείς, αλλά όσο θέλω εγώ, δε θα παράγεις τα προϊόντα που εσύ θέλεις, αλλά άλλα. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι σε αρκετά από τα προϊόντα που παράγονται στη χώρα μας η Ευρώπη είναι ελλειμματική. Μάλιστα, στα πλαίσια του παγκόσμιου καταμερισμού, κάνει συμφωνίες με τ' αμερικάνικα, ή άλλα μονοπώλια, για ν' αγοράζει από εκεί προϊόντα και δεν απορροφάει τα ευρωπαϊκά. Σε μια τέτοια συμφωνία ΕΕ - ΗΠΑ θυσιάστηκαν και τ' αγροτικά προϊόντα της Ελλάδας. Θυσιάστηκαν, δηλαδή, οι μικρομεσαίοι παραγωγοί της χώρας μας, προς όφελος βιομηχανικών προϊόντων της Γερμανίας και άλλων μεγάλων χωρών.

Βεβαίως, στο πλαίσιο της συμφωνίας κάτι κέρδισε και η Ελλάδα. Μόνο που δεν το κέρδισαν οι αγρότες, αλλά το εφοπλιστικό κεφάλαιο, καθώς, με τη συμφωνία, ικανοποιήθηκαν αιτήματα Ελλήνων εφοπλιστών. Αιτήματα, όμως, που δεν έχουν σχέση με τους ναυτεργάτες - αυτοί εξακολουθούν να βρίσκονται στο έλεος της ανεργίας - κι είναι χαρακτηριστικό ότι οι Γερμανοί εξασφάλισαν τα δικά τους ναυπηγεία σε βάρος των ναυπηγείων και της ναυπηγοεπισκευαστικής παράδοσης της Ελλάδας...