«Ολοι εμείς στο τέλος του περασμένου αιώνα ζήσαμε τους διατροφικούς εφιάλτες των τρελών αγελάδων, των διοξινών με τα κοτόπουλα Βελγίου, τα ορμονούχα κρέατα, τα νοθευμένα κρασιά της Ισπανίας και Ιταλίας κ.λπ. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών, ο ακόρεστος πόθος για όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη όχι των μικροπαραγωγών, αλλά των μεγάλων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που εμπλέκονται στην παραγωγή και εμπορία τροφίμων», ανέφερε ο Κώστας Δρούτσας, πρόεδρος του Ινστιτούτου Καταναλωτών Μακεδονίας (ΙΝΚΑ) και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. Πρόσθεσε πως το θέμα των μεταλλαγμένων είναι θέμα επιστημονικό - ηθικό - περιβαλλοντολογικό - οικονομικό και προπάντων πολιτικό και εξήρε την τόλμη του ΚΚΕ, που είκοσι μέρες πριν από τις ευρωεκλογές συζητά τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τον Ευρωπαίο εργαζόμενο πολίτη.

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στο νέο κανονισμό της ΕΕ για την κυκλοφορία των γενετικά τροποποιημένων προϊόντων, που, όπως είπε, «άνοιξε την πόρτα για την εισβολή τους και στη χώρα μας. Βάσει αυτού του κανονισμού, εφόσον ένα τέτοιο προϊόν λαμβάνει έγκριση από κάποια εθνική υπηρεσία, θα εξασφαλίζει άδεια για μια δεκαετία και στα υπόλοιπα κράτη - μέλη της ΕΕ. Ηδη, από τις 19 του Μάη, εδόθη η άδεια για την κυκλοφορία του αραβοσίτου ΒΤ 11 ελβετικής προέλευσης και αναμένεται η χορήγηση άδειας για άλλα 30 προϊόντα».

Εξάλλου, σημείωσε πως το 75% των Ελλήνων πολιτών έχουν σαφή αντίρρηση για την κυκλοφορία και οπωσδήποτε για την κατανάλωση μεταλλαγμένων προϊόντων. «Οι κίνδυνοι για τη Δημόσια Υγεία και το περιβάλλον είναι τεράστιοι και γίνονται τραγικά μεγάλοι, αν αναλογιστούμε ότι λείπουν οι υποδομές για τον έλεγχο των επιπτώσεών τους.

Είναι προφανές ότι η διαδικασία που θα ακολουθείται για την έγκριση ενός τροποποιημένου προϊόντος σε μια χώρα - μέλος, ευνοεί την άσκηση τρομακτικών πιέσεων από τις πολυεθνικές προς κάθε υπάλληλο που ενσυνείδητα θα προσπαθήσει να κάνει τη δουλιά του, ενώ από πρακτική άποψη σε όλες σχεδόν τις χώρες και προπαντός στην Ελλάδα δεν υπάρχει η απαιτούμενη υποδομή για την παρακολούθηση των παραβιάσεων και την αξιόλογη ανάλυση των επιπτώσεων σε καταναλωτές και περιβάλλον», πρόσθεσε ο Κ. Δρούτσας.

«Το να δημιουργήσουμε νέες ποικιλίες για καλύτερες αποδόσεις, ήταν η επικρατούσα άποψη για πολλά χρόνια στην αγροτική παραγωγή. Ομως, ήρθαμε σε ένα σημείο, που η ποσότητα ήταν πιο σημαντική από την ποιότητα. Οι ποικιλίες με τις μεγάλες αποδόσεις δεν υστερούν μόνο στη γεύση από τις παραδοσιακές, αλλά και στη διατροφική αξία. Είναι κάπως ειρωνικό να ακούει κανείς τους μεγαλοπαραγωγούς τροφίμων να λένε ότι βασίζονται πια στη γενετική μηχανική για να δώσουν πίσω τη γεύση στο προϊόν, αντί να προβληματιστούν για να δουν πάλι τις παραδοσιακές καλλιέργειες (όσες έχουν μείνει).

Αν και σήμερα λίγες γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες έχουν πάρει έγκριση και κυκλοφορούν, οι τάσεις δείχνουν (αν δε συμβεί κάτι συναρπαστικό) ότι τα επόμενα 5 - 8 χρόνια τα περισσότερα φυτά που προορίζονται για κατανάλωση θα έχουν τροποποιηθεί με αυτήν την τεχνολογία. Και δε μιλάμε για κοινά, όπως σόγια ή καλαμπόκι, αλλά και για τα κοινά φρούτα και κηπευτικά, όπως μήλα, φράουλες, πατάτες και πολλά άλλα», προειδοποίησε ο πρόεδρος του ΙΝΚΑ.

Παρουσιάζοντας την πρόταση του καταναλωτικού κινήματος, σημείωσε: «Για εκείνους από μας που δε θέλουν να συμμετάσχουν στο παγκόσμιο τροφικό πείραμα, θα είναι πολύ δύσκολο. Η μόνη λύση διαφαίνεται να είναι η βιολογική γεωργία. Ηδη η Γ.Τ. σόγια και το Γ.Τ. καλαμπόκι έρχονται προς καλλιέργεια από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη. Ενα μποϊκοτάζ από πλευράς καταναλωτών στα προϊόντα που περιέχουν παραπροϊόντα Γ.Τ. σόγιας ή καλαμποκιού μοιάζει δύσκολο, αλλά προς το παρόν είναι η μόνη λύση.

Αξίζει να θυμηθούμε ότι δεν είμαστε τώρα μπροστά σε μια κρίση, όπως η χημική ρύπανση του περιβάλλοντος ή άλλα προβλήματα, όπως η επιδημία της σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας των βοοειδών. Εάν αφήσουμε να συμβεί γενετική ρύπανση στο έδαφός μας, στις καλλιέργειές μας, στα ζώα μας και στους συγγενείς οργανισμούς, ίσως δε θα είναι τόσο απλό να αφήσουμε μερικά χρόνια να καθαριστεί το περιβάλλον, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε μέχρι τώρα.

Θα κινδυνεύσουν τα παιδιά μας, ο πλανήτης ολόκληρος για χρονικό διάστημα, που δεν το γνωρίζουμε. Αφού υπάρχουν πιο βιώσιμοι τρόποι και πιο ασφαλείς, αξίζει να παίρνουμε τέτοιο ρίσκο;».