Ετσι, ένα γεγονός, αυτό της επιλογής ψήφισης των κομμάτων που καθορίζεται και επηρεάζεται από ένα σύνολο αλληλοσυμπλεκόμενων εθνικών και διεθνών προβλημάτων, απλουστεύεται στις συμπληγάδες της ευρωενωσίτικης παραχάραξης. Ηχεί ακόμη στη μνήμη η αγωνιώδη πρόταση των Λακεδαιμόνων (ΚΚΕ) στην κοινοβουλευτική συζήτηση του 1992 που ζητούσε, τουλάχιστον, να εξεταστεί η Συνθήκη στις συγκεκριμένες κραυγαλέες περιπτώσεις που εθίγοντο αρνητικά βασικά εθνικά ζητήματα και να ζητηθεί η εξαίρεσή τους στην εφαρμογή. Η απάντηση εν σώματι των ευρωλάγνων ναιναίδων ήταν τόσο αμετροεπής που δεν εδέχοντο την παραμικρή αμφιβολία διατύπωση και στο ελάχιστο αρθρίδιο της Συνθήκης. Ηταν η εποχή των «ενόψει του 2000» με πρωτοστάτες μουσικάντηδες τους συνεχώς εκσυγχρονιζόμενους και μηδέποτε εκσυγχρονισμένους της παλαιοκομματικής αριστερής δογματίλας.

Οι ίδιοι άνθρωποι που πρωτοστάτησαν στη χαμερπή ευρωενωσίτικη υποταγή του 1992 και δώθε, εξακολουθούν να παρουσιάζουν το σαρκίο τους χωρίς εθνική και κοινωνική ντροπή. Τα ίδια κόμματα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, που χρεώνονται αυτή την εθνική κατάντια, ζητούν ξεδιάντροπα την ψήφο του λαού. Ενας λαός εκβιαζόμενος και χιλιοπροδομένος εξακολουθεί να τους ανέχεται κι εκείνους να επικαλούνται αυτή την ανοχή της ανημπόριας ως αποδοχή ενός αντίστοιχου πολιτικού ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης, μιας κοινωνικής τάξης εθισμένης στην οικονομία της επιχειρηματικής βούτας και της αρπαχτής.