Περισσότερα από είκοσι έργα ζωγραφικής του Τάσσου Αριδά, φιλοξενεί η γκαλερί «Χρυσόθεμις» (25ης Μαρτίου 20, Χαλάνδρι). Πρόκειται για πορτρέτα, τοπία, νεκρές φύσεις. Αν και η θεματολογική προτίμηση του Τ. Αριδά είναι ο άνθρωπος, στη συγκεκριμένη έκθεση, όπως λέει ο ίδιος, «υπήρχε ένας θεματικός πυρήνας με αντικείμενο το κάστρο της Κυπαρισίας ή της Καλαμάτας», τόποι οικείοι και αγαπημένοι, αφού, από χρόνια, ο Τ. Αριδάς ζει και εργάζεται εκεί. Σταδιακά «γεννήθηκε η ιδέα εικαστικής καταγραφής των λοιπών κάστρων της Μεσσηνίας» και η μελέτη της «συμπεριφοράς του φωτός στη νοτιοδυτική εσχατιά της ελληνικής χερσονήσου».

Μερικά από τα παρουσιαζόμενα έργα είναι νωπογραφίες, μία πανάρχαιη τεχνική, που η αντοχή της στο χρόνο δίνει πολιτισμικά στοιχεία για τους λαούς που τη χρησιμοποίησαν. «Απαιτεί γρήγορη εκτέλεση και απλότητα έκφρασης. Η διανοητική διεργασία στη ζωγραφική είναι ιδιαιτέρως περίπλοκη. Η εκφραστική απλότητα, όμως, ήταν πάντα ζητούμενο και μέλημα σπουδαίων δημιουργών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Πικάσο, ο οποίος έλεγε ότι του χρειάστηκαν οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής, προκειμένου να ζωγραφίσει σαν παιδί».

«Γι' αυτό με γοητεύει να ασχολούμαι με τη νωπογραφία. Σε αναγκάζει να είσαι ειλικρινής. Θυμάμαι πάντα έναν αφορισμό του Π. Κλέε "Πότε λες την αλήθεια;" και την απάντησή του: "Στην αρχή". Με την τεχνική αυτή, αυτό που λες στην αρχή μένει και στο τέλος, γιατί δεν έχεις πολλές δυνατότητες να το αλλάξεις. Πρώτον από έλλειψη χρόνου, αφού η ζωγραφική προσπάθεια εξαντλείται στο χρόνο που μεσολαβεί από το στρώσιμο ως το στέγνωμα του σοβά. Δεύτερον, από τη φύση της τεχνικής, η οποία δε σου δίνει περιθώρια για "διορθώσεις". Το νεράκι της βροχής και η γνωστή πολυγνώτεια κλίμακα των τεσσάρων γαιωδών χρωμάτων, είναι τα μόνα εφόδια. Μ' αυτά πρέπει να δώσεις μια αίσθηση πολυχρωμίας, τη διαύγεια της οποίας εξασφαλίζει και παραδίδει αναλλοίωτη στο χρόνο, ο ασβέστης».

Αναφερόμενος στην επιλογή του να ζει και να εργάζεται «εκτός τειχών», ο Τ. Αριδάς μας είπε: «Θεωρώ προϋπόθεση, για την άσκηση οποιασδήποτε τέχνης, την αυτοδιάθεση του καλλιτέχνη στην έρευνα. Η τέχνη ανέκαθεν συνοδοιπορούσε με την ατομική ή συλλογική συνείδηση περί της ελευθερίας έκφρασης. Προσωπικά, ποτέ δεν τυποποίησα το παραγόμενο καλλιτεχνικό προϊόν. Δεν ασχολήθηκα, λ.χ, με το περιτύλιγμά του ή τον τρόπο διανομής του. Αυτό, βέβαια, στις μέρες μας έχει επαγγελματικό κόστος».

«Το βασικότερο πλεονέκτημα της ζωής στην επαρχία είναι η εξασφάλιση περισσότερου χρόνου σ' ένα αντικείμενο, όπως η τέχνη, το οποίο αξιώνει αποκλειστικότητα ως προς την ενασχόληση μαζί του. Αλλο πλεονέκτημα είναι η διατήρηση της καθαρότητας του νου, ο τρόπος που παρατηρεί κανείς από σχετική απόσταση, την παρέλαση των "...ισμών"».