Ο φακός ν' ανοίγει το παράθυρο στην επιθυμία. Και στο νου να 'ρχονται αβίαστα οι στίχοι «για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι' άλλους οι εξάρες». Γιατί δεν είναι μόνο η εικόνα που ξεσηκώνει, είναι κυρίως αυτό το σκίρτημα μες στην καρδιά που κάνει ακόμα πιο ονειροπόλο το βλέμμα. Είναι ιδίως αυτή η επιθυμία που δε βολεύεται με «παράθυρα», που αναζητά τη λύτρωση κάθε τέτοια εποχή. Να 'ναι άραγε κι αυτό συνήθεια, ή να 'ναι κάτι πολύ περισσότερο;

Φτωχή μπροστά στην άνοιξη η πόλη, στερεί απ' τα αυτιά μας τον παφλασμό των κυμάτων, στερεί και απ' τα μάτια τη γαλήνη και την ηρεμία των κινήσεων. Κι ο καφές εδώ, πιο γρήγορα τελειώνει. Πάντα. Αλλά θ' ανοίξουν τα μάτια, θ' ανοίξουν και τ' αυτιά. Οπου να 'ναι θα μας αγκαλιάσουν και μας, καινούρια ή και γνώριμα λιμάνια...