Γεννήθηκαν θεοί. Η φαντασία μετουσιώνει τις ανθρώπινες αδυναμίες σε θεϊκά οράματα. Το άγνωστο σύμπαν, ο αγώνας της επιβίωσης θεοποιεί την άρνηση, εκμηδενίζει την ελευθερία του πνεύματος. Ο άνθρωπος έρμαιο των ονείρων του Εγώ.

Τέτοιες σκέψεις γύριζαν στο σκοτεινό δωμάτιο και η καταγεγραμμένη σοφία στα ράφια της βιβλιοθήκης όλων των βασανισμένων πνευμάτων αντάριαζε τα μύχια της ψυχής του.

Ο Επίκουρος Πη, άνθρωπος καλοφτιαγμένος και χαμηλών τόνων, μα με μια αξεπέραστη φυσική δειλία και αιδημοσύνη. Η φύση στιγμάτισε την ύπαρξή του με την εξαιρετικά σπάνια περίπτωση υπερβολικής συγκέντρωσης πορφυρινών στο δέρμα, στα κόκαλα και στα δόντια, που σήμαινε ότι έπρεπε να αποφεύγει το φως. Η παρουσία φωτός μετατρέπει τις πορφυρίνες σε καυστικές τοξίνες που κατατρώνε τη σάρκα και παραμορφώνουν τον άνθρωπο δίνοντάς του την όψη ζωντανού νεκρού. Το φως αποτελούσε για αυτόν έναν αμείλικτο εχθρό.

Η επάρατη δυστυχία συνέθλιβε κάθε ενεργητικότητα και φυσιολογική ζωή, ονειροβατώντας στη μοναξιά και τη σιωπή. Σ' αυτόν τον κλειστό κόσμο της απομόνωσης, προσπαθούσε να ανοίξει, να κατανοήσει τους ανεξιχνίαστους δρόμους των θεών, της ζωής και του σύμπαντος. Αναπόδραστη παράνοια για την αποκάλυψη της μοίρας.

Ζούσε σε μια καλοδιατηρημένη μονοκατοικία και αυλή γεμάτη παρτέρια με τριανταφυλλιές όλων των χρωμάτων. Λάτρης των χρωμάτων. Του κόκκινου και του μαύρου του σύμπαντος, του κόκκινου και του μαύρου της ζωής. Στην κορυφή αδιέξοδου δρόμου που σχημάτιζε ταυ, με κωνσταντινουπολίτικες ακακίες, που στο πέρασμα των εποχών δημιουργούσαν σπάνιες εικόνες οπτικών απολαύσεων.

Σάρκαζε την απύθμενη υποκρισία ευυπόληπτων κυρίων και κυριών που υπηρετούν το θεό, βοηθούν αναξιοπαθούντες, συστήνοντας ιδρύματα και χώρους για την περίθαλψή τους, με δωρεές και προσφορές άλλων, ενώ οι ίδιοι κατέχουν αφάνταστα μεγέθη πλούτου. Η λαϊκή σοφία σαρκάζει τον ανθρωπισμό τους: «Κάνουν μνημόσυνο με κόλλυβα άλλων». Αλτρουισμός μεγαλομανίας και επίδειξης, λουστραρισμένος στην εικονική πραγματικότητα, μεγεθυμένος στην οθόνη της τηλεόρασης και στους ξύλινους τίτλους του Τύπου.

- Ποια η άποψή σας για τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου;

- Αποτελούν την τραγικότερη προβοκάτσια στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αρχίζει ο τρόμος της επιβολής των ισχυρών, είναι η βάση για τη δημιουργία της νέας τάξης πραγμάτων, είναι η δικαιολογία, το άλλοθι για ό,τι ακολουθήσει.

- Δεν είναι σκληρό αυτό που λέτε; Εδώ έχουμε πέντε χιλιάδες νεκρούς.

- Δείτε την ιστορία, τα σημεία των καιρών. Για το κεφάλαιο ο άνθρωπος είναι ένα αθροιστικό μηδενικό στο λογαριασμό της αύξησής του.

- Αλήθεια εκπλήσσομαι με τη συλλογιστική σας.

- Είναι η συλλογιστική των σκεπτόμενων. Δείτε ποιοι ωφελούνται από το γεγονός. Δείτε σε ποιο φαύλο κύκλο σπρώχνουν την ανθρωπότητα.

Με τη φανταστική του συνέντευξη απαντούσε στις σπαραξικάρδιες δηλώσεις καλοθελητών δουλοφρόνων και του μυωπικού ανθρωπισμού.

Χάθηκε η ουσία μπροστά στο υποβολιμαίο δίλημμα φίλος ή εχθρός. Ο νόμος του επαίροντος ισχυρού καθαγιάζει την προδοσία, την αδικία, την κακόβουλη αυτοάμυνα. Αφουγκραζόταν την επερχόμενη λαίλαπα της οδύνης.

Ηταν άνθρωπος του μέτρου και του πάθους. Του μέτρου και του σεβασμού της συμπαντικής τάξης. Του πάθους, της πηγαίας και ανόθευτης εκδήλωσης αισθημάτων και συναισθημάτων. Ονειροπόλος, στοχαστής της τραγικότητας της ανθρώπινης φύσης και της μοίρας του. Μισούσε τον τρόπο που το τέρας της τεχνολογικής ανάπτυξης στο βωμό του αχαλίνωτου κέρδους μόλυνε ύπουλα ό,τι η φύση δόξασε και μεγαλούργησε. Τον συγκλόνιζε η φενάκη της αθανασίας και του αυτοκανιβαλισμού. Αναρωτιόταν αν αυτή η θεία δύναμη που επικαλούνταν οι άνθρωποι όπου Γης μπορούσε να στέργει σε τόσα εγκλήματα.

Εκεί στα σκοτεινά, οι σκέψεις του έτρεχαν με ταχύτητα φωτός αναζητώντας το θαύμα της τέλειας κατανόησης και γνώσης. Εκεί στα σκοτεινά, έμενε στην αιώρηση της ανυπαρξίας του απόλυτου μηδέν. Εκεί στα σκοτεινά, το λάλον φως σιωπούσε.

Στο δρόμο με τις κωνσταντινουπολίτικες ακακίες με τα βυσσινοκίτρινα άνθη και κάτω από τον πλατύ ίσκιο συνάντησε τον ανομολόγητο και ανεκπλήρωτο του έρωτα. Μια φιγούρα αερικό, πολύχρωμη πεταλούδα, έκλεψε την καρδιά του. Η πάθησή του έκανε τη δημιουργία οικογένειας άπιαστο όνειρο. Και τώρα η πανώρια πεταλούδα, παντρεμένη, χαιρόταν τη θάλασσα στα Νησιά του Σολομώντος σαν άλλη αναδυόμενη Αφροδίτη.

Ηταν φορές που θαύμαζε το πνεύμα των Σπαρτιατών να μην αφήνουν να ζουν παιδιά με πνευματικά ή σωματικά προβλήματα. Ο Καιάδας προλάμβανε τον ψυχικό κατακερματισμό, τους ανεκπλήρωτους πόθους και επιθυμίες. Οι γονείς του φρόντισαν να του εξασφαλίσουν τη διαβίωση και η αδερφή του ήταν πάντα γι' αυτόν ένας φύλακας άγγελος. Λάτρευε το θέατρο, τον κινηματογράφο, τις εικαστικές τέχνες και τις συναυλίες. Γέμιζαν το χρόνο, τη μοναξιά, το αδιέξοδο, το θυμό και την πίκρα.

Μειδιούσε πικρά στον αφελή φιλοζωισμό, όταν στις γειτονιές του κόσμου χαμίνια και ανήλικες ψυχές, ζώντας πραγματικά σκυλίσια ζωή, κατακρεουργούνται, ενώ το δικό τους σκυλί έχει το κόστος μιας πολυμελούς οικογένειας. Κομπορρημονώντας ότι τρώει κουλουράκια μόνο από το τάδε ζαχαροπλαστείο και μπιφτέκια από το δείνα ψητοπωλείο. Ο ανθρωπισμός τους εκφράζεται από τη ράτσα, το χρώμα και τα κατορθώματα του κανακάρη τους. Θρηνούν στην απώλειά του, όταν καθημερινά εκατομμύρια παιδιά γεννημένα και αγέννητα πεθαίνουν. Ο αλτρουιστικός τους οίστρος πάει περίπατο στο πάρκο τού δεν είδα, δεν άκουσα, δε γνωρίζω.

Οργιζόταν στις πομφόλυγες άλογων ηγετίσκων, που εκστασιάζονταν από τη ρύμη του λόγου τους, σα βρικόλακες στο σκότος να πιουν τα αίμα των θυμάτων τους, που θεσπίζουν νόμους με άλλοθι την αβουλία πλειοψηφιών, που κανακεύουν το θεό και τον πλούτο οραματιζόμενοι τον προσωπικό τους παράδεισο. Σύνοδοι, διασκέψεις, διμερείς συναντήσεις που απεργάζονται το φόβο, την υποταγή, τον εξανδραποδισμό, την καταστροφή της φύσης και του θείου πλανήτη.

Ηταν χαρούμενος. Πετούσε. Φόρεσε τα καλά του. Σήμερα ήταν η μέρα της δικής του πράξης υπευθυνότητας και επιλογής, ακόμα και μέσα στην επίπλαστη κολοβή δημοκρατία τους. Μέσα στις πλειοψηφίες των ανδρείκελων του Εγώ, αυτός μπόλιαζε με τα όνειρα, την ευτυχία του Εμείς. Τον ξεπροβόδισε γεμάτο μακάρια συναισθήματα η θεσπέσια μελωδία του Λεοντή στο συμπαντικό λόγο του Ρίτσου.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε

για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο,

εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.