Αγαπητέ μου φίλε, αν προσπαθούσες να μου αποδείξεις πως έκανα λάθος, γιατί αγνοώντας την ιστορική σημασία της ορθής σκέψης, το μεγαλείο της προσωπικής βούλησης και τον κίνδυνο μιας οποιασδήποτε, αγανακτισμένης συμπεριφοράς, βοήθησα, με την παρουσία μου, να ματαιωθεί ένας «συνεδριακός» μονόλογος με θέμα το βιβλίο «Η μαύρη βίβλος του Κομμουνισμού», δε θα με ενοχλούσε. Αντίθετα, θα σου έλεγα αυτό που έγραψε ο Φ. Μπροντέλ στη «Μεσόγειό» του. Θα σου έλεγα, δηλαδή, ότι χαίρομαι που κάποιος άλλος αμφισβητεί την ορθότητα της δικής μου σκέψης, γιατί έτσι προχωράει η επιστήμη. Εσύ όμως δεν έκανες αυτό, αλλά με τη βεβαιότητα ότι η δική σου σκέψη είναι ορθότερη, ξεπερνώντας, προφανώς, την προσωπική σου θέληση και υποχωρώντας στην επαγγελματική σου αγανάκτηση, προσπάθησες, χωρίς συγκροτημένα επιχειρήματα, να με προσβάλεις. Κι αυτό με ενόχλησε και θέλω να σου απαντήσω, για να σου αποδείξω ότι ο «αντικομμουνισμός», νηφάλιος ή μη, συνεδριακός ή του εξώστη είναι «άκρως επικίνδυνος». Οχι, βέβαια, με την ελπίδα ότι θα σε πείσω, αλλά για να σου δώσω την ευκαιρία, εντελώς φιλικά, να ομολογήσεις, έστω και σιωπώντας ότι στα δημοκρατικά συνέδρια πρέπει να ακούονται όλες οι απόψεις. Αν όχι, αυτοί που αποκλείονται είναι υποχρεωμένοι να αγανακτήσουν.

Σήμερα οι Ελληνες ψηφίζουν, όπως και οι άλλοι Ευρωπαίοι, για το Ευρωκοινοβούλιο και θέλω να γράψω γι' αυτό. Να γράψω πως εμείς εδώ στο ΚΚΕ πιστεύουμε πως οι σημερινές εκλογές, πέρα από τα στημένα τηλεοπτικά debates, που εμένα, τουλάχιστον, ως αισθητική, μου θυμίζουν τα επιτοίχια, βυζαντινά ψηφιδωτά και ως λόγος τις απαγγελίες των μαθητικών εθνικών εορτών, και τα υπερρεαλιστικά τηλεοπτικά spots, δίνουν στον καθένα από μας την ευκαιρία να αποδείξει δυο «πράγματα». Το ένα, πως έχει τη δυνατότητα συμμετέχοντας ως συνεκτικό στοιχείο ενός συλλογικού, πολιτικού υποκειμένου, ενός κόμματος, με άλλα λόγια να μετατρέψει την προσωπική του βούληση σε συλλογική, σε ταξική, δηλαδή, και εν τέλει σε ιστορική. Και είναι γνωστό πως μόνο μέσω μιας τέτοιας μετατροπής το μοναχικό, το απολίτικο, επομένως, άτομο αίρεται στο επίπεδο του προσώπου, εγκαθίσταται δικαιωματικά στο κέντρο ενός δραστήριου, αγωνιστικού «σύμπαντος», όπου δεν έχουν θέση οι «άβουλοι», γιατί αυτοί φοβούνται, δεν αγωνίζονται, ούτε αντιστέκονται, ούτε απειθαρχούν, απλώς υπακούουν.

Το δεύτερο «πράγμα» που μένει να αποδείξουμε, με τη σημερινή μας ψήφο, είναι ότι γνωρίζουμε πολύ καλά πως η Ευρώπη δεν ενώνεται στο όνομα της ελευθερίας και του ειρηνικού κάλλους, της ισότητας και της λαϊκής κυριαρχίας. Ενώνεται στο όνομα μιας φιλελεύθερης συνείδησης, οι Αξίες της οποίας δεν προκύπτουν από την αποδοχή ενός σύγχρονου ουμανισμού, αλλά από την απειλή της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού, στο πλαίσιο μιας αδηφάγας παγκοσμιοποίησης, όπου η πρώτη συνθήκη που αναιρείται είναι αυτή που προκύπτει από την προσωπική βούληση. Οι εργαζόμενοι, ως συνεκτικά στοιχεία μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, μετατρέπονται σε άβουλα όντα. Αδύναμα υποκείμενα μιας υπέρτατης, αυτοκρατορικής βούλησης, ανεξέλεγκτης και, ασφαλώς, άκρως επικίνδυνης. Ναι, φίλε μου, άκρως επικίνδυνης, όταν αυτή προωθείται μέσα από μονόπλευρα, δήθεν «επιστημονικά» συνέδρια...