Η Σοβιετική Σχολή καθώς και η Γιουγκοσλαβική Σχολή σκακιού, αυτές οι δύο σκακιστικές υπερδυνάμεις, συνεπικουρούμενες, αναμφισβήτητα και από τον Αμερικανό Ρόμπερτ Φίσερ, ανέπτυξαν αθλητικά το παγκόσμιο σκάκι. Ο Ανατόλι Κάρποβ με αντίπαλο αργότερα τον Γκάρι Κασπάροβ, καθώς και άλλοι νεότεροι κορυφαίοι σκακιστές με σπουδαίες παρτίδες και υψηλό ΕΛΟ, έφεραν εκατομμύρια σκακιστές - αθλητές περισσότερο κοντά στο πνευματικό άθλημα. Τι γίνεται, όμως, με τις συνθέσεις σπουδών τα τελευταία 20 χρόνια; Ενώ βλέπουμε να αυξάνεται ο αριθμός συνθετών σκακιστικών προβλημάτων (βέβαια αυτοί που επικροτούν είναι πάντα οι λύτες), από την άλλη πλευρά παρατηρούμε να μειώνονται αισθητά οι συνθέτες σκακιστικών σπουδών, παρά το ότι οι σπουδές είναι πολύ πιο χρήσιμες και διδακτικές. Ολοι ανεξαιρέτως οι ισχυροί σκακιστές αναγνωρίζουν ότι οι σπουδές παρουσιάζουν σημαντική ομοιότητα με το φινάλε μιας παρτίδας, ο τρόπος που πρέπει να σκεφτεί ο σκακιστής σε μια σπουδή για να βρει λύση, είναι σχεδόν ίδιος με αυτόν που χρειάζεται σε πολλές περιπτώσεις παρτίδων. Σε σύγκριση με μία παρτίδα, η σπουδή δεν πρέπει να έχει περιττά κομμάτια στη σκακιέρα, κάθε κομμάτι και πιόνι πρέπει να παίζει κάποιο ρόλο και κάθε συνέχεια πρέπει να καταλήγει σε θέση όπου η ισοπαλία ή η υπεροχή της μιας παράταξης είναι ξεκάθαρη. Στο διάγραμμα αυτού του κειμένου βλέπουμε μια σπουδή του Γάλλου Σερόν. 1. Ιζ4 δ4 2. Αζ6 ε2 3. Ιδ3 Ργ2 4. Ιε1+Ρδ2 5. Αθ4 δ3 6. Ρη6 Ργ1 7. Αδ8 Ρδ2 8. Αα5+ Ρε3 9. Ρζ5 δ2 10. Αβ6+ ματ! Μια σπουδή εντυπωσιακή, με θέαμα και με απρόσμενη εξέλιξη. Αν 1... Ργ2 2. Ιχδ5 ε2 3. Ιζ4 Ρδ1 4. Ιη2 κ.λπ. Αν 7... δ2 8. Αα5+ εξαντλήστε τις συνέχειες.