Ες αύριον τα σπουδαία. Και συγκεκριμένα από το Σεπτέμβρη. Τόσο ο Κώστας Καραμανλής και το επιτελείο του, όσο και ο λαλίστατος Κώστας Μητσοτάκης, δεν άφησαν κανένα περιθώριο για παρερμηνεία του 43%, που η ΝΔ κέρδισε στις ευρωεκλογές. Κοινός τόπος στις δηλώσεις όλων των στελεχών της ΝΔ ήταν η «διαπίστωση» ότι ο λαός εγκρίνει την πολιτική της και κατά συνέπεια νομιμοποιείται πλέον με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, να προχωρήσει στην υλοποίηση του προγράμματός της. Ο επίτιμος πρόεδρος του κόμματος προχώρησε μάλιστα ένα βήμα παραπέρα, συγκεκριμενοποιώντας τις προτεραιότητες που πρέπει να θέσει η κυβέρνηση, πατώντας στο έδαφος του 43% και της δεύτερης συνεχόμενης εκλογικής πρωτιάς: Nα προχωρήσει σε «αρχές, τομές και διαρθρωτικές αλλαγές», είπε ο Κώστας Μητσοτάκης, αναπαράγοντας, στην ουσία, τις προεκλογικές υποσχέσεις του πρωθυπουργού.

Μετά και τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για το σε τι αφορούν οι «τομές» και οι «διαρθρωτικές αλλαγές» που αναμένονται με λυσσαλέα ορμή μετά τους Ολυμπιακούς. Οι δεσμεύσεις του πρωθυπουργού στην πρόσφατη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, για νέες φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, στο όνομα πάντα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας. Η ευλαβική προσήλωση της ΝΔ στις αποφάσεις της Λισαβόνας, όπου στοιχειοθετείται ρητά η αύξηση της απασχόλησης μέσα από την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και η μείωση του εργατικού κόστους. Αλλά και οι εκκολαπτόμενες αλλαγές στο χώρο της Υγείας και της Παιδείας, με στόχο την παραπέρα ιδιωτικοποίησή τους, δεν αποτελούν απλώς σκόρπιες ενδείξεις για το τι περιμένει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, οριοθετούν με σαφήνεια το αυλάκι, μέσα στο οποίο θα κυλήσει το επόμενο διάστημα το νερό της αντιλαϊκής πολιτικής της ΝΔ.

Απέναντι στην αναμενόμενη επίθεση, κανένας καλόπιστος δεν μπορεί πλέον να δεχτεί ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί και θέλει να παίξει το ρόλο αντιπολιτευτικού αναχώματος, να προστατεύσει τα συμφέροντα όσων και το ίδιο έπληξε όντας στην κυβέρνηση για δυο περίπου δεκαετίες. Η προπαγανδιζόμενη «ανασυγκρότηση» αποτελεί άλμα στην ήδη προδιαγεγραμμένη πορεία του ΠΑΣΟΚ, στην ένταση μιας πολιτικής απαγκιστρωμένης από τα εναπομείναντα «βαρίδια» του παρελθόντος, δηλαδή τις όποιες αναφορές σε αγώνες και διεκδικήσεις, που ταυτίζεται απόλυτα με αυτή της ΝΔ και διαφοροποιείται μονάχα σε δευτερεύοντα ζητήματα, με στόχο να σώζονται τα προσχήματα στην εναλλαγή τηw κυβερνητικής εξουσίας.

Οσο για την αποχή, δείχνει ότι ένα μεγάλο τμήμα ψηφοφόρων του δικομματισμού εκφράζει μ' αυτό το λαθεμένο τρόπο δυσαρέσκεια, αμφισβήτηση, στην πολιτική του και στην πολιτική της ΕΕ.

Αδιαμφισβήτητα κρίσιμο, ωστόσο, είναι το κομμάτι εκείνο των ψηφοφόρων που σ' αυτές τις εκλογές έκανε το θαρραλέο βήμα και στήριξε το ΚΚΕ, δίνοντάς του θετικό πρόσημο σε ψήφους σε σχέση και με το 1999 και, πολύ περισσότερο, σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του Μάρτη. Είναι η υποθήκη για τους αγώνες που έρχονται αύριο, για τη δημιουργία του ριζοσπαστικού πόλου στην Ελλάδα και την Ευρώπη, τη δημιουργία του Μετώπου, που δε θα αρκεστεί απλά στην άμυνα, αλλά θα περάσει σταδιακά και στην επίθεση, διεκδικώντας το αυτονόητο: O εργαζόμενος που παράγει τον πλούτο να μπορεί να τον καρπώνεται κι όλας!