Αγαπητέ μου φίλε, θα ξέρεις πολύ καλά πως η σύγχρονη επιστημολογία αμφισβητεί τη διάκριση ανάμεσα στην Εμπειρία και τον Ορθό Λόγο (J. Cottingham: Η Φιλοσοφία της επιστήμης, σελ. 16 κκ). Κι αυτό σημαίνει ότι η Γνώση, και όχι μόνον η επιστημονική, αλλά και η απλή, η τυπική, θα μπορούσαμε να πούμε, είναι προϊόν αυτού του συνδυασμού, της εμπειρίας, ή των αισθήσεων, δηλαδή, και της σκέψης, της ορθής σκέψης. Γνωρίζουμε, επομένως, και κατανοούμε όχι μόνο με βάση αυτό που βλέπουμε, αλλά και με βάση αυτό που η δική μας σκέψη, ανάλογα με τη θεωρητική της προπαίδεια επεξεργάζεται. Αρα εκείνο που πρέπει να μας απασχολήσει δεν είναι η εν λόγω διάκριση (Εμπειρίας και Ορθού Λόγου), αλλά η αξιοπιστία και η ποιότητα της Γνώσης που προκύπτει από το δημιουργικό συνδυασμό τους. Ενα, επομένως, είναι το βασικό ερώτημα που υποστηρίζει την αναζήτηση του περιεχομένου της Ορθής Σκέψης. Δεν είμαι φιλόσοφος, βέβαια, για να προχωρήσω σε βαθιά ανάλυση του ερωτήματος. Γνωρίζω πολύ καλά, όμως, πως αυτό το περιεχόμενο ταυτίζεται με την Αλήθεια. Η πρόταση, π.χ., «Το Α είναι Α» ή «κάθε πράγμα είναι αυτό που είναι», για να χρησιμοποιήσω δύο απλά παραδείγματα του μεγάλου ορθολογιστή του 18ου αιώνα, Λάιμπνιτς, είναι μια αυτονόητη και μη αμφισβητήσιμη (αιώνια ή αναγκαία) αλήθεια κατά τον ίδιο φιλόσοφο. Οποιος θα επιχειρούσε να την αρνηθεί, συνεχίζει ο Λάιμπνιτς, θα έλεγε απλώς ανοησίες.

Με άλλα λόγια, αν θέλαμε να βγάλουμε εμείς ένα δικό μας συμπέρασμα, μιλώντας για την «Ορθή σκέψη» μιλάμε για την «Αλήθεια» και τέτοιες αλήθειες, «Αιώνιες» και «Αναγκαίες» έχουν διατυπωθεί πολλές, για να μην πω διατυπώνονται κάθε μέρα από όλους μας. Ωστόσο, εγώ, για την οικονομία του σημερινού μου σημειώματος, θα ήθελα να αναφερθώ στις αλήθειες εκείνες που είχε σκοπό να αμφισβητήσει το μονόπλευρο «συνέδριο» που οργάνωσε το πανεπιστήμιο «Μακεδονία», με σκοπό την άσκηση κριτικής στον κομμουνισμό όχι από τις θεωρητικές του θέσεις και τα οράματά του, αλλά από τα λάθη, τις απουσίες και τις κακίες του, στην πορεία της επαναστατικής του εφαρμογής.

Γιατί, αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός του, θα έβρισκε έναν τρόπο να συγκεντρώσει γύρω από τα συνεδριακά του τραπέζια όλους εκείνους που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αναζήτηση της Αλήθειας, με βάση τις Εμπειρίες και τη Σκέψη τους. Δεν το έκανε, όμως, αυτό. Αρνήθηκε τη Συμμετοχή. Αμφισβήτησε από πριν την ορθότητα των σκέψεων και την αξιοπιστία των εμπειριών που θα πρόσθεταν στη συζήτηση οι «άλλοι». Οι ανεπιθύμητοι, δηλαδή. Και μια τέτοια απόφαση δεν είναι, στ' αλήθεια, κίνδυνος για την «Ορθή σκέψη»; Μόνο η αγανάκτηση των «αποκλεισμένων» πρέπει να θεωρηθεί και να κριθεί «απαράδεκτη»; Η αναζήτηση της Αλήθειας πρέπει να βασίζεται σε αντικειμενικά δεδομένα. Αλλιώς τα οποιαδήποτε συμπεράσματά της θα είναι λάθος. Θα είναι «ανοησίες», όπως συμπέρανε ο μεγάλος φιλόσοφος. Γιατί θα αμφισβητούσε ότι το «Α είναι Α». Θα αμφισβητούσε την αιώνια σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας. Θα αμφισβητούσε τη σημασία της υπεραξίας για την ισορροπία της κοινωνικής μας ζωής. Θα αμφισβητούσε την παρεμβατική σημασία των παραγωγικών σχέσεων. Τον εφιάλτη της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Θα αμφισβητούσε, με άλλα λόγια, αιώνιες και αναγκαίες Αλήθειες που νομιμοποιούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το μεγάλο όραμα για έναν άλλο κόσμο, θεμελιωμένο πάνω στους νόμους της Ελευθερίας και της Ομορφιάς... Να ποιος είναι ο κίνδυνος της Ορθής Σκέψης, αγαπητέ μου φίλε, και το «άλλοθι» της αγανάκτησης!