Στη διάρκεια των διήμερων εργασιών της συνόδου ήρθαν με ένταση στην επιφάνεια, οι ενδοκοινοτικές - ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και «αντίρροπες τάσεις». Αντιθέσεις που έχουν να κάνουν με το ρόλο της ΕΕ και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στο πλαίσιο της Νέας Τάξης, που περνάει βέβαια μέσα από τη σχέση της με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Στη βάση αυτή αναπτύχθηκε η σύγκρουση «ευρωπαϊστών» - «ατλαντιστών» που εκφράστηκε τόσο στο ευρωσύνταγμα όσο και στην ανάδειξη του νέου προέδρου της Κομισιόν.

Στο θέμα του ευρωσυντάγματος οι Βρετανοί πέτυχαν μέσω των προτάσεων της ιρλανδικής προεδρίας τη διατήρηση του βέτο σε θέματα φορολογίας, «άμυνας» και εξωτερικής πολιτικής, καθώς και αρμοδιοτήτων του ευρωδικαστηρίου. Πράγμα που προκάλεσε την οργή του Ζ. Σιράκ ο οποίος μάλιστα αναχωρώντας εξουσιοδότησε τον Γκ. Σρέντερ να ψηφίσει για λογαριασμό του.

Το αδιέξοδο και το μπάχαλο στις Βρυξέλλες επανέφερε την «απειλητική» προοπτική για τη θεσμοθέτηση μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, όπου κάποιοι «θα προχωρούν πιο γρήγορα» στη βάση της «διαρθρωμένης συνεργασίας» ή να προχωρούν σε ολοκλήρωση τύπου Σένγκεν ή ευρώ.

Οι αντιθέσεις εκφράστηκαν και στο θέμα του προέδρου της Κομισιόν με τον γαλλογερμανικό άξονα να στηρίζει την υποψηφιότητα του Βέλγου πρωθυπουργού Γκι Φερχόφστατ και τους Βρετανούς τον επίτροπο Εξωτερικών Σχέσεων Κρις Πάτεν, που υποστηρίχτηκε και από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.

Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης ήταν «θολή» καθώς επιχειρούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στα παραπάνω «στρατόπεδα», φθάνοντας στο σημείο να μην δηλώσει ούτε μια φορά ακριβώς ποια υποψηφιότητα υποστηρίζει!

Η στάση αυτή προκάλεσε κωμικοτραγικές καταστάσεις, με τους Ελληνες δημοσιογράφους να ζητούν να μάθουν ποια είναι η θέση της κυβέρνησης και τους «εκπροσώπους» της κυβέρνησης να απαντούν με χρησμούς και γρίφους.