Η Ευρώπη καίγεται από τις φασιστικές ορδές Χίτλερ - Μουσολίνι. Η θάλασσα γίνεται τάφος των καραβιών και των ναυτεργατών μαζί από το βομβαρδισμό των υποβρυχίων και των πολεμικών της «»τσέπης του εχθρού.

Παρ' όλους τους φοβερούς κινδύνους της θάλασσας οι ναυτεργάτες συνέχισαν να ταξιδεύουν με ένα μισθό πενιχρό 7,5-8 λίρες χάρτινες Αγγλίας. Αυτό τους έκανε να ξεκινήσουν μακροχρόνιους αγώνες που ξεκίνησαν από τη φασιστική κυβέρνηση του βασιλιά Γεωργίου Γλύξμπουργκ του Β' και του Μεταξά.

Οταν πήγα στην Αγγλία δεν ήταν καλά τα πράγματα γιατί ήταν θρονιασμένοι στα προξενεία οι χαφιέδες του Μανιαδάκη με έναν αξιωμιτικό της Αστυνομίας στο Κάρντιφ σαν αρχηγό τους. Εν τω μεταξύ είχε πέσει η Ελλάδα και τους ναυτεργάτες που αγωνιζόταν για να καλυτερέψει η ζωή τους στα καράβια, τους φιλοξενούσαν οι φυλακές της Αγγλίας. Και ειδικά στο Κάρντιφ που είχαν φτάσει πάνω από 80, έκατσα κι εγώ 3 μήνες φυλακή με εντολή του λιμενικού αστυνόμου. Αποφυλακίστηκα όταν έγινε η συμμαχία με τη Σοβιετική Ενωση.

Με την αποφυλάκισή μου στρώθηκα στη δουλιά να φτιάξουμε το σωματείο. Σ' αυτό μας βοήθησε το ΚΚ Αγγλίας. Μας έδωσε δικηγόρο, γιατί το καταστατικό έπρεπε να είναι στα εγγλέζικα όπως είναι τα αγγλικά συνδικάτα. Μετά από αυτό ζητήσαμε από τον πρωθυπουργό της εξόριστης κυβέρνησης που μας κάλεσε στο Λονδίνο, μεταξύ των άλλων θεμάτων, να φύγουν οι αστυνομικοί και να επανέλθουν οι λιμενικοί.

Υστερα από την υπογραφή της Χάρτας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ο αγώνας γινόταν μόνο με πικετοφορίες. Η κυβέρνηση επιστράτευε μερικές ηλικίες και ήμουν και εγώ μέσα. Ευτυχώς, είχε έρθει ο Αμπατιέλος στο Κάρντιφ και αναπληρώθηκε το δικό μου κενό.

Στο πολεμικό ναυτικό εκπαιδευτήκαμε και επανδρώσαμε δύο κουβέρτες πλοία συνοδείας νηοπομπών με άλλα συμμαχικά. Οταν ανοίχτηκε το δεύτερο μέτωπο στη Νορμανδία πήραμε μέρος. Συνοδεύαμε και περιφρουρούσαμε αποβατικά με στρατό και πολεμικό υλικό. Η συμμετοχή αυτή ήταν μικρή, όμως τιμητική για τη χώρα μας.

Γενικά η προσφορά του Ναυτικού μας ήταν πολύ μεγάλη γιατί δεν ήταν μόνο τα πολεμικά, ήταν και ο εμπορικός στόλος στα οποία το Ναυαρχείο το ελληνικό είχε βάλει μέσα από έναν κανόνι και μερικά αντιαεροπορικά που τα χειρίζονταν Αγγλοι ναύτες. Επίσης, οι ναυτικοί μας πήραν μέρος και σε επικίνδυνες αποστολές, όπως ήταν του βούλιαγμα παλιών καραβιών στην παραλία της Νορμανδίας για προγεφυρώματα στην αποβίβαση των συμμάχων.

Σοβαρές οι απώλειές μας στο Πολεμικό Ναυτικό. Ηταν δύο πολεμικά που χτυπήθηκαν δόλια, μπορεί να πει κανείς, το καταδρομικό «ΕΛΛΗ» που ήταν αραγμένο στην Τήνο, και το αντιτορπιλικό «ΟΛΓΑ» που ήταν αραγμένο στα Δωδεκάνησα. Αυτά ήταν τα πιο άξια και σύγχρονα πλοία μας την εποχή εκείνη.

Οσον αφορά το Εμπορικό Ναυτικό, εκεί έγινε μεγάλο κακό. Από εκατοντάδες πλοία που αριθμούσε η Εμπορική Ναυτιλία μας, στο τέλος του πολέμου έμειναν μόνο 80 σαράβαλα.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Σταμάτη Σκόρδου

Αντιστασιακού - συνταξιούχου ναυτεργάτη