Τι κρίμα να μην είχε προκύψει ο Spider Man Νο 2 πριν την 11η Σεπτεμβρίου! Θα γλιτώναμε από τους πολέμους και το άγονο κυνήγι του ανίκανου - όπως έδειξαν τα πράγματα - Μπους να συλλάβει τον «κακό» Μπιν Λάντεν! Ο Spider Man Νο 2 (τον Νο 1 δεν τον είδα και για ποιο λόγο άλλωστε; Ούτε το Νο 2 θα έβλεπα, αν δε βρισκόμουν σε ...αποστολή) πιάνει πουλιά στον αέρα. Το δυστύχημα, με αυτόν, όπως και με τον Μπους, άλλωστε, είναι ότι προκαλεί τεράστιες παράπλευρες απώλειες. Τι δίδυμοι πύργοι και τρίχες, εδώ δε μένει τίποτα όρθιο. Ενα τέταρτο να κράταγε ακόμα η ταινία, η Νέα Υόρκη θα είχε γίνει γήπεδο!

Να σοβαρευτούμε, όμως! Είναι αυτή τέχνη; Είναι αυτή διασκέδαση; Και οι δυο αυτές μορφές επικοινωνίας (τέχνη -διασκέδαση) έχουν κανόνες. Το καλλιτεχνικό έργο, για να είναι τέτοιο, πρέπει να «απεικονίζει την αντικειμενική πραγματικότητα, με άρτιες καλλιτεχνικές εικόνες, προσιτές στον άνθρωπο». Η διασκέδαση, πάλι, με λιγότερες έστω απαιτήσεις, πρέπει - οπωσδήποτε - να καταλήγει σε ψυχική ευφορία και, τελικά, σε εσωτερική ανακούφιση.

Στο Spider Man Νο 2 και οι δυο παραπάνω προϋποθέσεις απουσιάζουν επιδεικτικά. Στη θέση τους παρακολουθούμε διάφορα τεχνικά επιτεύγματα, αρκετά έξυπνα εφέ, καλά σκηνικά και πάρα πολύ καλά κοστούμια, σωστό μοντάζ, πολύ καλή ηχητική μπάντα και άλλες επιμέρους κινηματογραφικές ...αρετές! Και, φυσικά, άφθονη βία! Επίσης, με φόντο όλη αυτή την καταστροφή, σε ανθρώπους και πράγματα, που προκαλεί ο «τρελός επιστήμων», ο «Ντόκτορ Οκτάπους» (όνομα, ε;), παρακολουθούμε και μια άνευρη παλαιομοδίτικη και ανοργασμική ερωτική ιστορία. Και, ακόμα, κατά τακτά χρονικά διαστήματα, σαν ενέσεις, μας προσφέρεται, σε ικανοποιητικές δόσεις, αρκετή συγκίνηση (μελό του κερατά)!

Η ταινία, θα πούνε κάποιοι, είναι κόμικ. Εννοώντας να μην την πάρουμε στα σοβαρά. Και σε αυτό έχουν δίκιο. Ετσι εάν, λόγω καλοκαιριού κυρίως, μπείτε στον πειρασμό της διαφήμισης και τη δείτε, θα ήμουν ευτυχής να σας άκουγα να βγάζατε το ίδιο επιφώνημα που έβγαλα και εγώ: «Τι κρίμα τόσος ανθρώπινος κόπος, τόσα χρήματα και τόσο ταλέντο για το τίποτα»!