Το φιλμ του Μπλέικ Εντουαρντς σε καμία περίπτωση δεν είναι υπέρ του πολέμου. Αντίθετα. Κάνει ό,τι μπορεί - και κάνει πολλά - να γελοιοποιήσει τον πόλεμο και, κυρίως, όλα τα «γεράκια» και τα «κοράκια» του Πενταγώνου. Και, επίσης, υμνεί τη χαρά, τη γιορτή, τον έρωτα, σε αντίθεση με τα κανόνια και τις σφαίρες.

Η Ιταλία παραδίδεται, εκτός από το χωριό Βαλέρνο της Σικελίας! Οι Ιταλοί φαντάροι, για να σηκώσουν τα χέρια ψηλά, απαιτούν πρώτα να διοργανώσουν την παραδοσιακή τους γιορτή του κρασιού και μετά... Ο «μόνιμος», όμως, είναι άνθρωπος του καθήκοντος. Και ευθυνόφοβος, βέβαια. Πίσω του υπάρχει ο στρατηγός, που τον ελέγχει και η καριέρα του, που πολύ επιθυμεί. Επιμένει: Παράδοση εδώ και τώρα!.. Ποιος, όμως, να τον ακούσει; Μπαίνουν και οι Γερμανοί στη μέση και γίνεται ένας χαμός γεμάτος απρόοπτα! Με πολύ καλές κινηματογραφικές στιγμές. Με σουρεαλιστική διάθεση που, αρκετές φορές, φτάνει σε ακραία σημεία. Στην τρέλα, ας πούμε, του υπεύθυνου του Α2.

Η ταινία γυρίστηκε το 1961 και διαρκεί 2 ώρες παρά ένα λεπτό! Χορταστική, δηλαδή. Και γελάς, γελάς αβίαστα, τουλάχιστον τη μία ώρα! Την άλλη... ώρα παρακολουθείς πώς ετοιμάζεται το γέλιο. Πώς οικοδομείται η κλασική κωμωδία. Ο σκηνοθέτης στην καριέρα του έχει πάρει άριστα στους γρήγορους κωμικούς ρυθμούς. Εχει πάρει άριστα στην κίνηση της μηχανής, στη δημιουργία του απρόοπτου. Βέβαια, δεν μπήκε, σχεδόν ποτέ, βαθιά στους χαρακτήρες κλπ. Δεν αποπειράθηκε, δεν το έκανε και εδώ, να ανατρέψει, έστω με το γέλιο, τον κόσμο. Απλώς μας κάνει να γελάσουμε και στο βάθος - στο πολύ βάθος - να σκεφτούμε. Και το κάνει τίμια και όχι με φθηνούς τρόπους. Λίγο, είναι;

Για την ιστορία. Η επανέκδοση έγινε με πολύ καλή κόπια. Μόνο τα χρώματα έχουν χάσει μέρος της φρεσκάδας τους. Εχει όμως και αυτό την - κινηματογραφική - γοητεία του.