«Η φυλή "Λαμπερά Μαλλιά" περνούσε ξένοιαστα τις ημέρες της και συγχρόνως κρατούσε μυστική τη συνταγή της για σαμπουάν. Από την άλλη, η φυλή "Λιγδωμένα Μαλλιά" ξυνόταν και γκρίνιαζε ασταμάτητα», λέει η περίληψη της ταινίας. «Μια μέρα», συνεχίζει η περίληψη, «γίνεται ένα έγκλημα. Ετσι ξεκινάει μια σειρά γεγονότων που δίνει σε αυτό το προϊστορικό θρίλερ το έναυσμα για μια ηρωική πάλη, την αφαίρεση της αθωότητας και τα πρώτα βήματα προς αυτό που εμείς (αυτοί, δηλαδή) αποκαλούμε πολιτισμό...».

Ψέματα! Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει! Ούτε θρίλερ, ούτε προϊστορία, ούτε αθωότητα. Ούτε γελάς, ούτε κλαις. Πλήττεις αφόρητα. Και λυπάσαι για τον Ντεπαρτιέ, που δε βλέπεις. Και αγανακτείς με το διαφημιστικό, που εμφανίζεται από το πουθενά στη μέση της ταινίας, που σας έλεγα. Και ανησυχείς με τις «προοπτικές» που ανοίγει αυτός ο αγοραίος πολιτισμός της ευρωπαϊκής αγοράς. Με αυτά τα «πολιτιστικά» προϊόντα, που γίνονται από τα super market, για τα super market! Γκρρρ, κύριοι!