Γιατί καίγονται τα δάση; Το ερώτημα ανακύπτει μετά τις πυρκαγιές των τελευταίων ημερών στην Αττική. Η μια από τις πυρκαγιές εκδηλώθηκε δίπλα από την Πάρνηθα, όπου έχει απομείνει άθικτος ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου στο Λεκανοπέδιο.

Το πρόβλημα με τα δασικά οικοσυστήματα ξεκινά από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. Σήμερα, είναι καταγραμμένο μόνο το 50% της δημόσιας δασικής περιουσίας, ενώ το υπόλοιπο 50% είναι καταπατημένο ή διεκδικούμενο από ιδιώτες. Το κεφάλαιο εκμεταλλεύεται αυτό ακριβώς το γεγονός και αμφισβητεί τη δημόσια ιδιοκτησία. Κύρια χαρακτηριστικά της σημερινής κατάστασης είναι η γενικευμένη ιδιωτικοποίηση τομέων των δασικών οικοσυστημάτων (Δασοθηροφυλακή, Δασοπυροπροστασία, Εθνικό Κτηματολόγιο, περιαστικά δάση, φορείς διαχείρισης σε συμπλέγματα δασών, εθνικών δρυμών κλπ.), με την παραχώρησή τους είτε απευθείας στο κεφάλαιο, είτε με τη διαμεσολάβηση άλλων φορέων (π.χ., Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κλπ.). Ο περιορισμός του ρόλου του Δημοσίου στην προστασία και διαχείριση των δασικών οικοσυστημάτων.

Η λογική της καταστολής και όχι της πρόληψης των δασικών πυρκαγιών και η διάσπαση του ενιαίου χαρακτήρα της συνολικής αντιμετώπισής τους. Η υλοποίηση του Εθνικού Κτηματολογίου με αρχές και κατευθύνσεις, που οδηγούν σε απώλεια εκτάσεων εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων δημόσιας δασικής περιουσίας. Τα ελάχιστα χρήματα που διατίθενται στο τομέα «δάση» και οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό και μέσα.

Το ...κερασάκι σε όλα αυτά ήταν η περσινή αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, με την οποία ανατράπηκαν προηγούμενες διατάξεις και η νομολογία, που μέχρι τότε σε ένα βαθμό περιόριζαν την καταστροφική για τα δασικά οικοσυστήματα πολιτική. Ο δασοκτόνος νόμος, που ισχύει από τον περασμένο Δεκέμβρη, άλλαξε τον ορισμό του δάσους και της δασικής έκτασης, αλλάζοντας έτσι το χαρακτήρα εκατομμυρίων στρεμμάτων που αφήνονται απροστάτευτα. Παράλληλα, δίνεται η δυνατότητα αναγνώρισης ιδιοκτησίας σε δάση και δασικές εκτάσεις, που είναι κατά τεκμήριο δημόσια, αποκαθιστώνται οι μεγαλοκαταπατητές και οι μεγαλοτσιφλικάδες, αφού δίνεται η δυνατότητα σε όσους έχουν καταπατήσει χιλιάδες στρέμματα δασών και δασικών εκτάσεων και τα διεκδικούν έναντι του Δημοσίου, να αποκτήσουν κυριότητα.

Τα παραπάνω αποτελούν την πολιτική γης, που εφαρμόζουν τα κόμματα του δικομματισμού στη χώρα μας. Μια πολιτική, που υλοποιεί τις κατευθύνσεις της ΕΕ, τις οποίες έχουν διαμορφώσει προς όφελος του κεφαλαίου, το οποίο κρίνει πού η παρέμβασή του θα αποφέρει κέρδη με την αλλαγή χρήσης των δασικών οικοσυστημάτων ή με άλλες κερδοφόρες δραστηριότητες, ενώ παράλληλα ικανοποιεί πελατειακές σχέσεις και δεσμεύσεις. Αυτή η πολιτική υποβαθμίζει περιβαλλοντικά τη χώρα μας.

Για άλλη μια φορά, αναδείχνεται η θέση του ΚΚΕ, που κάνει λόγο για την ανάγκη μιας άλλης λαϊκής δασικής πολιτικής, που θα εξασφαλίσει τη δασική προστασία, διαχείριση, ανόρθωση και τη συνολική επίλυση των προβλημάτων, η οποία προϋποθέτει μεσο-μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, κοινωνικά κριτήρια. Προϋποθέτει λαϊκή ιδιοκτησία στα δασικά οικοσυστήματα, των οποίων τον έλεγχο θα έχει η λαϊκή εξουσία. Για να μην καταστραφεί κι άλλο ο δασικός πλούτος της χώρας.