Και δεν το λέω για πλάκα.

Είμαστε στο «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας από τις 5 τοπική ώρα. Το ματς αρχίζει 7.45. Ζούμε την απόλυτη τρέλα: Η Ελλάδα στον τελικό.

Κάνουμε μια βόλτα, παντού χαμογελαστές φάτσες, παντού αισιοδοξία.

Είναι φτωχή πόλη η Λισαβόνα. Χτισμένη πάνω σε λόφους, γεμάτη εργατικές κατοικίες και αγάλματα του Βάσκο ντε Γκάμα, δροσισμένη από το αεράκι του Ατλαντικού.

Κάθε μπαλκόνι έχει και μια σημαία. Πρασινο - κόκκινο, τα χρώματα της Πορτογαλίας. Ο συνδυασμός με ξενίζει. Μάλλον γιατί στη χώρα μου, το πράσινο και το κόκκινο είναι αιώνιοι αντίπαλοι, προαιώνιοι εχθροί.

Εδώ δεν έχουμε εχθρούς. Οι Πορτογάλοι μας χαμογελούν, προσφέρονται να μας βοηθήσουν, είναι ευγενικοί και εξυπηρετικοί. Από τον αστυνομικό και τον οδηγό του λεωφορείου, μέχρι τον πλανόδιο πραματευτή και τον απλό φίλαθλο.

Θα πω μόνο τούτο: Στις κερκίδες οι Ελληνες, παρόλο που συμπεριφέρθηκαν άψογα και υποστήριξαν με υποδειγματικό τρόπο την ομάδα μας, ήταν έτοιμοι για όλα.

Οι Πορτογάλοι ήταν έτοιμοι μόνο για μπάλα.

Εμείς πηγαίναμε στον πόλεμο. Εκείνοι πήγαιναν στο γήπεδο.

Κι όταν έχασαν, δεν έχασαν τον πόλεμο. Εχασαν απλά ένα ματς.

Και, στο τέλος, μας χειροκρότησαν, μας αγκάλιασαν και μας έδιναν παντού συγχαρητήρια, περήφανοι και αξιοπρεπείς.

Αποθέωσαν τους παίκτες τους σαν νικητές. Κι όταν ο Ζαγοράκης το σήκωσε, αποθέωσαν και εμάς.

Τι λαός είναι τούτος; Ποιος τους έμαθε να νικούν, ακόμα κι όταν χάνουν;

Ποιος θα το μάθει και σε μας;

Φανταστείτε να διοργανώνουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο στη χώρα μας, να παίζουμε τελικό με την Ολλανδία ή με την Παραγουάη ή με τη Νιγηρία ή ακόμα και με την Πορτογαλία και να χάσουμε. Πόσοι από τους αντίπαλους οπαδούς θα φύγουν σώοι για την πατρίδα τους;

Στη Λισαβόνα δεν πήραμε μόνο το κύπελλο. Πήραμε και μαθήματα.

Μακάρι να τα θυμόμαστε και μεθαύριο, όταν η Εθνική ομάδα κάνει την πρώτη της ήττα.

ΥΓ: Η κορυφαία στιγμή του τουρνουά, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ο Χαριστέας βάζει το γκολ εναντίον των Γάλλων. Στους πανηγυρισμούς, σηκώνει τη φανέλα κι από κάτω έχει γράψει με μαρκαδόρο MICOU. Ο Micou είναι Γάλλος ποδοσφαιριστής, σε τρομερή φόρμα, συμπαίκτης του Χαριστέα στη Βέρντερ Βρέμης, ο οποίος άδικα δεν κλήθηκε στην Εθνική Γαλλίας. Αν είχε κληθεί, θα έπαιζε αντίπαλος του σε κείνο τον αγώνα.

Κι ο δικός μας του αφιερώνει το πιο σημαντικό - μέχρι τότε - γκολ της καριέρας του. Προσέξτε, δεν το αφιερώνει στη μαμά του, στην γκόμενα, στο γιο ή στην πατρίδα του. Το αφιερώνει στον φίλο του που αδικήθηκε.

Υποκλίνομαι.