Ασύλληπτες σε μέγεθος είναι οι διαστάσεις που πήρε η αποκαλούμενη δανειακή ευημερία για τα λαϊκά νοικοκυριά της χώρας. Η όλη διαδικασία εξελίχτηκε στο φόντο του ευρωμονόδρομου, των αναδιαρθρώσεων, των προγραμμάτων σύγκλισης, με τα οποία οι κυβερνώντες επέβαλαν την πολύχρονη (πολύχρωμη και πολύμορφη) πολιτική μονόπλευρης λιτότητας. Μια πολιτική, που καθήλωσε τους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συντάξεις, εξαναγκάζοντας έτσι τα λαϊκά στρώματα της χώρας να προσφύγουν στα γκισέ των τραπεζών προκειμένου να ικανοποιήσουν μέρος των αναγκών τους και να διασφαλίσουν ένα κάποιο ανεκτό επίπεδο διαβίωσης.

Τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας είναι αποκαλυπτικά. Τα στοιχεία αυτά μας πληροφορούν πως τα καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια απογειώθηκαν στα ύψη. Από 3,7 δισ. ευρώ το 1995 εκτοξεύτηκαν (φέτος το Μάη) στα 44,5 δισ. ευρώ. Η σωρευτική αύξηση μέσα στην τελευταία δεκαετία έφτασε δηλαδή στο 1.200%! Μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο η θηλιά του δανεισμού σφίγγει ολοένα και περισσότερο. Τους τελευταίους μήνες ο υπερδανεισμός των νοικοκυριών σηκώνει και πάλι κεφάλι. Μέσα στο τελευταίο δωδεκάμηνο τα χρωστούμενα στα λεγόμενα προσωπικά δάνεια - με τα οποία εργαζόμενοι και συνταξιούχοι προσπαθούν να «φέρουν βόλτα» τις ανάγκες της καθημερινότητας - παρουσίασαν αύξηση 62%. Το συγκεκριμένο «ποσοτικό» στοιχείο αναδείχνει και την πραγματική οικονομική κατάσταση της εργατικής τάξης στη χώρα καθώς και των λαϊκών στρωμάτων.

Η ποσότητα (όγκος του δανεισμού) που συσσωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια, αναγκαστικά και αναπότρεπτα, οδηγεί σε νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Με δυο λόγια, η «δανειακή ευημερία» τείνει να «τα φτύσει» εάν ήδη δεν έχει εξαντλήσει τα περιθώριά της. Σήμερα αρκετά νοικοκυριά δανείζονται - κυρίως μέσω των λεγόμενων προσωπικών δανείων - προκειμένου να αποπληρώσουν παλαιότερα δάνεια, τα οποία στο μεταξύ έχουν αβγατίσει λόγω της τοκογλυφικής πρακτικής των τραπεζών. Και εννοείται πως όσο μεγαλώνει ο τραπεζικός δανεισμός τόσο μειώνεται ο μισθός, η σύνταξη, αφού οι δανειολήπτες πρέπει να καταβάλλουν περισσότερα για την αποπληρωμή των δανείων (τοκοχρεολυτική δόση). Σήμερα ένα «διακοποδάνειο» δε χρησιμοποιείται αναγκαστικά γι' αυτό που διαφημίζεται στον τίτλο του. Σήμερα, για παράδειγμα, αρκετοί μικρέμποροι, βιοτέχνες και επαγγελματίες χρησιμοποιούν το ...«διακοποδάνειο» για να πληρώσουν το ΤΕΒΕ, την Εφορία ή, αύριο-μεθαύριο, για τα νέα αναδρομικά φοροχαράτσια που τους φορτώνει η κυβέρνηση.

Τα γεγονότα «είναι ξεροκέφαλα πράγματα». Δε συγκαλύπτονται ούτε από τις κυβερνητικές πομφόλυγες για τη «ρύθμιση στα πανωτόκια», ούτε από τις τουλάχιστον προκλητικές δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων και τραπεζιτών που καμώνονται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, Γ. Αλογοσκούφης - προκειμένου να καθησυχάσει τυχόν αγωνιώντες τραπεζίτες -, ισχυρίστηκε (αρκετές φορές στη διάρκεια της ίδιας συνέντευξης Τύπου) ότι το θέμα με τα πανωτόκια έχει οριστικά κλείσει και ότι ουδέποτε πρόκειται να ανοίξει στο μέλλον. Το «κακό» όμως δεν ξορκίζεται ούτε με τα λόγια ούτε με νόμους και κυβερνητικές διατάξεις. Η θηλιά του τραπεζικού δανεισμού έχει πάρει διαστάσεις σοβαρού κοινωνικού προβλήματος και δεν αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο της εφαρμοζόμενης πολιτικής.