Πριν από τρεις περίπου μήνες ήταν οι ιδιοκτήτες της ΦΑΡΑΝ, με τους 8 νεκρούς κατά τη διάρκεια των σεισμών του 1999, χτες ήταν η σειρά των υπευθύνων της ΡΙΚΟΜΕΞ με τους 39 νεκρούς. Το γεγονός ότι το ίδιο δικαστήριο - το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας - τους επέβαλε ποινές που μόνο ως «χάδια» μπορούν να χαρακτηριστούν, ποινές που συνιστούν προσβολή στη μνήμη των νεκρών και ωμή πρόκληση στα συναισθήματα των τραγικών συγγενών τους, δεν είναι καθόλου συμπτωματικό.

Η αστική Δικαιοσύνη, άλλωστε, και στη χώρα μας έχει αποδείξει πολλές φορές κατά το παρελθόν τον ταξικό «στραβισμό» της, βγάζοντας «λάδι» τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, ό,τι εγκλήματα κι αν έχουν διαπράξει. Την ίδια στιγμή μάλιστα που σπεύδει αμέσως να καταδικάσει στο «πυρ το εξώτερον» κάποιους ρακένδυτους πτωχοπρόδρομους, που συλλαμβάνονται να κλέβουν... ένα κουτί σπίρτα! Είναι η ίδια «Δικαιοσύνη» που δεν κίνησε καμιά διαδικασία για την τιμωρία όσων ευθύνονται για τον άδικο χαμό 300 και πάνω εργαζομένων, που έχασαν τη ζωή τους από το 2000 μέχρι σήμερα για ένα φθηνό μεροκάματο στα γιαπιά των Ολυμπιακών και άλλων εγκαταστάσεων, που μοιάζουν με σύγχρονα κρεματόρια. Είναι η «Δικαιοσύνη», που δεν της καίγεται καρφί για τους πάνω από 350 νεκρούς, την ίδια περίοδο, μέσα στους άλλους χώρους δουλιάς, του τρόμου και της ασύδοτης εκμετάλλευσης. Γι' αυτήν είναι παντελώς... «δίκαιο» η εργατική τάξη να πληρώνει διαρκώς το «φόρο του αίματος», χωρίς να τιμωρείται κανείς...

Για την ίδια αυτή «αδέκαστη» Δικαιοσύνη, είναι εντελώς φυσιολογικό να λείπουν από το εδώλιο του κατηγορουμένου για τα διαρκή αυτά εγκλήματα οι εκπρόσωποι του κράτους και των κυβερνώντων - πότε του ΠΑΣΟΚ και πότε της ΝΔ - οι οποίοι με δικούς τους νόμους και δικές τους πράξεις ή παραλείψεις επιτρέπουν να χτίζονται αυτά τα τσιμεντένια φέρετρα για να θησαυρίζουν οι ιδιοκτήτες τους. Που δεν παίρνουν κανένα μέτρο αντισεισμικής θωράκισης στην πιο σεισμογενή χώρα της Ευρώπης. Που στρέφουν αλλού τα μάτια τους όταν οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας καταπατούνται στις φάμπρικες και τα εργοτάξια. Που - ακόμη και μετά την τραγωδία του σεισμού του 1999 - εξέδωσαν οδηγίες, τιμολόγια και τεχνικές προδιαγραφές που επαρκούν μόνο για επισκευές - «μπαλώματα» των κτιρίων που έπαθαν ζημιές, αντί να οδηγούν σε ενίσχυσή τους, με αποτέλεσμα να θρηνήσουμε κι άλλους νεκρούς σε ενδεχόμενο νέο σεισμό.

Εύλογη, λοιπόν, η απόγνωση και δίκαιη η αγανάκτηση των συγγενών των νεκρών που καταπλακώθηκαν κάτω από τα συντρίμμια της ΦΑΡΑΝ και της ΡΙΚΟΜΕΞ. Πολύ λογικά επισημαίνουν ότι με - σχεδόν αθωωτικές - αποφάσεις σαν αυτές, οι θύτες ενθαρρύνονται να επαναλάβουν τα ίδια εγκλήματα. Τουλάχιστον όμως τώρα ξέρουν ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ελπίζουν ούτε σε στοιχειώδη απονομή της δικαιοσύνης, όσο ζουν στη σύγχρονη ζούγκλα του καπιταλισμού. Οσο στοιχίζονται πίσω από τις πολιτικές δυνάμεις που αβαντάρουν την ασύδοτη δράση του κεφαλαίου...