Ταυτόχρονα όμως πίσω από την «ιδεολογία» του μεσαίου χώρου επιχειρείται να συγκαλυφτεί η αγριότητα και η φρίκη του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος από κατ' εξοχήν ακραία και απάνθρωπη ιδεολογία και πολιτική πλασάρεται ως «πολιτική του μέτρου», που λαμβάνει υπόψη τον παράγοντα άνθρωπο και τις ανάγκες του! Παρεμφερής με την ιδεολογία του μεσαίου χώρου είναι η εφαρμογή της ιδεολογίας του συγκεκριμένου. Δηλαδή της «πραγματιστικής αντίληψης» που θεωρεί δεδομένη την παντοκρατορία του μονόδρομου και αυτό που είναι ζητούμενο είναι η καλύτερη και αποτελεσματικότερη διαχείρισή του. Παράλληλα πρέπει να επισημανθεί ότι η θεωρία του μεσαίου χώρου δεν είναι ελληνική ανακάλυψη. Δεν είναι τίποτα περισσότερο το «νέο κέντρο» της διεθνούς της κεντροαριστεράς (Μπλερ, Κλίντον, Ντ' Αλέμα), την οποία ακολουθεί τυφλά και ο Κ. Σημίτης.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η θεωρία του μεσαίου χώρου έχει πλασαριστεί από τους κατασκευαστές της κοινής γνώμης, οι οποίοι έχουν κάνει και πιο συγκεκριμένες αναλύσεις, προσδιορίζοντας το περιεχόμενό του. Για παράδειγμα ο πολιτικός σύμβουλος του Κ. Καραμανλή, ο γνωστός «αναλυτής» Γ. Λούλης σε πρόσφατο άρθρο του (στον «Ελεύθερο Τύπο») γράφει: «Το τι απαιτεί ο κυρίαρχος μεσαίος πολιτικός χώρος είναι προφανές: Απαιτεί φιλελεύθερες τομές στην οικονομία και κοινωνική ευαισθησία για τους οικονομικά ασθενέστερους. Απαιτεί από την όποια κυβέρνηση να συνδιαλλάσσεται με όλους, να συνεννοείται με την αντιπολίτευση αναζητώντας συνθέσεις. Απαιτεί, όμως, και από την όποια αντιπολίτευση να μη μηδενίζει, να μη σηκώνει τους τόνους και να αναγνωρίζει και να στηρίζει τις ορθές κυβερνητικές επιλογές».

Αυτή είναι και η γραμμή πλεύσης του Κ. Καραμανλή, επίδοξου «εκπορθητή» του μεσαίου χώρου. Σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει ότι «είμαστε η παράταξη του μεσαίου χώρου» και σπεύδει να διευκρινίσει: «Η παράταξη του φιλελευθερισμού και της κοινωνικής αλληλεγγύης»(!). Προφανώς επειδή αντιλαμβάνεται ότι δεν πείθει κανένα, έχει επινοήσει ορισμένα πρόσθετα χαρακτηριστικά: «Απορρίπτουμε τις ακρότητες, τους φανατισμούς και τους δογματισμούς», «έχουν καταρρεύσει οι διαχωριστικές γραμμές, όλοι είμαστε αδέλφια(!), τα προβλήματα δεν έχουν χρώματα, οι όροι δεξιά, αριστερά, κέντρο ανήκουν στο παρελθόν», κ.λπ. Και μόνο η αγωνιώδης προσπάθεια της ηγεσίας της ΝΔ να πλασαριστεί ως κόμμα του μεσαίου χώρου είναι αρκετή για να βγάλουν οι εργαζόμενοι τα συμπεράσματά τους για το τι πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτή τη μακιγιαρισμένη ιδεολογική μάσκα της σύγχρονης βαρβαρότητας. Αν όμως αυτό δεν αρκεί, δεν έχουν παρά να βγάλουν συμπεράσματα από τον αυτοπροσδιοριζόμενο ως αυθεντικό εκφραστή του μεσαίου χώρου την κυβέρνηση Σημίτη...