Η λιτότητα στη σεναριακή σύλληψη, που χαρακτήρισε το πρώτο μέρος της τελετής, εκφράστηκε και στην κορυφαία στιγμή της εκδήλωσης, που ήταν, ως είθισται, η αφή της φλόγας στο στάδιο. Ενα τεράστιο ομοίωμα της γνωστής δάδας «έσκυψε» προς τον Ολυμπιονίκη της ιστιοσανίδας, Νίκο Κακλαμανάκη, που ήταν ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος, σε μια προσομοίωση της κίνησης της κανονικής δάδας όταν την κρατά το ανθρώπινο χέρι και μεταδίδει τη φλόγα στον επόμενο δρομέα. Ουσιαστικά έμοιαζε σαν το ίδιο το στάδιο να «κρατούσε» την τελική δάδα.

Πριν τον Κακλαμανάκη έφεραν τη δάδα στο στάδιο ο Νίκος Γκάλης, ο Μίμης Δομάζος, η Βούλα Πατουλίδου, ο Κάχι Καχιασβίλι και ο Γιάννης Μελισσανίδης. Από το τελετουργικό του δεύτερου μέρους, αν εξαιρέσει κανείς τα καθιερωμένα (ομιλίες, ολυμπιακό ύμνο, έπαρση ολυμπιακής σημαίας, όρκους αθλητών) ξεχώρισαν η απευθείας σύνδεση με το διεθνή Διαστημικό Σταθμό και το μήνυμα των κοσμοναυτών, του Ρώσου και του Αμερικανού, καθώς και ο δρομέας που έκοβε το «νήμα» όλων των σύγχρονων Ολυμπιακών διοργανώσεων, «σκοντάφτοντας» συμβολικά στους αγώνες που ποτέ δεν έγιναν, λόγω του Α' και του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Στα σημειολογικά στοιχεία του δεύτερου μέρους περιλαμβάνονται το δέντρο ελιάς και οι καμπάνες. Φυσικά, τα δύο μέρη «ένωσε» η παρέλαση των εθνικών αντιπροσωπειών.