Μέσα στον ορυμαγδό της «ντόπας» και των αλαλαγμών δύο εξαιρετικής σημασίας γεγονότα δείχνουν να παίρνουν το δρόμο τους. Το ένα αφορά στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Το άλλο αφορά στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική της πορεία μετά την Ολυμπιάδα και υπό την έννοια της άμεσης αλληλεπίδρασης των τριών αυτών τομέων.

Η εξωτερική πολιτική σηματοδοτείται από την επικείμενη επίσκεψη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, κ. Κόλιν Πάουελ, που ναι μεν αναβλήθηκε προσωρινά για άγνωστους λόγους, αλλά αναμένεται - όπως ανακοινώθηκε - στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτώβρη. Για την επίσκεψη έχουν ανακοινωθεί συνομιλίες του για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό και το Ιράκ.

Για τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό υπάρχει προδιαγεγραμμένη πορεία. Είναι η χρόνια βήμα βήμα ελληνοτουρκική προσέγγιση που εγκαινιάστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Κώστα Σημίτη και βρίσκεται σε πορεία ανάπτυξης από την κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον κ. Κώστα Καραμανλή.

Αξίζει να παρατηρηθεί ότι το πρόβλημα δε βρίσκεται στο ότι δυο γειτονικές χώρες με οξύτατο παρελθόν συζητούν. Το πρόβλημα ξεκινά από το πώς συζητούν, εάν δηλαδή συζητούν ως δύο καθ' όλα πολιτικά αυτόνομα κράτη με αυτόνομη δική τους ατζέντα επίλυσης προβλημάτων ή ως δύο εν πολλοίς πολιτικά ετεροκαθοριζόμενα κράτη μέσα από ευρωατλαντικές επιδιαιτησίες. Αυτές προκύπτουν από συμβατικές υποχρεώσεις που ορίζει η συμμετοχή τους σε θεσμοθετημένους οργανισμούς, ΝΑΤΟ, ΕΕ κλπ.

Η μέχρι τώρα πορεία έδειξε ότι η κυβερνητική Ελλάδα έχει αποδεχτεί, με υπογραφές πρωθυπουργού και υπουργών, σημεία που αποτελούν προοίμιο ενδοτισμού (αναγνώριση ζωτικών τουρκικών συμφερόντων στο Αιγαίο κι άλλα πολλά). Αυτή η πορεία φάνηκε να ξεχνιέται και να παραγνωρίζεται, εξαιτίας των εθνικών και ευρωπαϊκών εκλογών και της Ολυμπιάδας μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη.

Ο χρόνος όμως κλείνει αδυσώπητα τις Ολυμπιακές φανφάρες και ξαναφέρνει στο προσκήνιο τα σοβαρά εκείνα που προδικάζουν την πορεία της Ελλάδας. Αυτή η πορεία φαίνεται προδιαγεγραμμένα να οδηγεί σε συνολικό πακέτο τις τουρκικές επιδιώξεις εις βάρος της Ελλάδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Σε εκείνο δηλαδή το δικαστήριο σκοπιμότητας, που σύσσωμος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος, μέχρι την ανάληψη της κυβέρνησης από τον κ. Κώστα Σημίτη, δήλωνε ότι μοναδικό κι αποκλειστικό ζήτημα για την Ελλάδα είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Από τότε, και παρότι το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας επέκτεινε την υφαλοκρηπίδα από τα έξι στα δώδεκα μίλια, η πολιτική της Ελλάδας διολισθαίνει με ευθύνη των κυβερνήσεών της.

Παράλληλη ευθύνη για το Κυπριακό, που δείχνει να οδηγείται στην κλίνη του Προκρούστη. Αυτό μένει πάντα ανοιχτό για τον ευρωατλαντικό παράγοντα, πώς δηλαδή θα μεθοδευτεί η ανατροπή της δημοψηφισματικής θέλησης των Ελληνοκυπρίων και της κυπριακής κυβέρνησης, σύμφωνα με τα κελεύσματα των ευρωατλαντιστών.

Αυτά ακριβώς είναι τα θέματα που έρχεται τον Οκτώβρη να μεθοδεύσει ο επικεφαλής του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, κ. Κόλιν Πάουελ. Ωστόσο, προεξέχει το ζήτημα του Ιράκ. Πολλά λέγονται για επικείμενη συμμετοχή της Ελλάδας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτό συνδυάζεται με ανάληψη περισσότερων υποχρεώσεων της Ελλάδας. Μια κύρια από αυτές είναι η αποστολή ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στο Ιράκ. Εναγώνια προκύπτει η ερώτηση εάν η Ελλάδα θα συμπεριληφθεί στις χώρες που άμεσα κι ανοιχτά ασκούν ιμπεριαλιστική πολιτική και μπαίνουν στη λίστα των τρομοκρατικών χτυπημάτων. Οσον αφορά στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική πορεία της Ελλάδας, θα μπλεχτεί έντεχνα με τις συνέπειες της Ολυμπιάδας σε μια ατέρμονη σύγκρουση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ. Εδώ θα ανακατευτούν τα άκρως σοβαρά με τα ευτράπελα, υπό τη σκέπη της αργυρώνητης δημοσιογραφίας, με φινάλε το μπέρδεμα του ελληνικού λαού για τις πραγματικές αιτίες.