«Η απελευθέρωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας αποτελεί κεντρικό άξονα μιας αναπτυξιακής πολιτικής». Το διαμήνυσε χτες προς όλες τις κατευθύνσεις ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, που δε χάνει ευκαιρία να δίνει τις απαραίτητες εξετάσεις προς διάφορα κέντρα λήψης αποφάσεων. Κεντρικός, λοιπόν, άξονας της υποτιθέμενης πολιτικής ανάπτυξης της κυβέρνησης είναι η πλήρης απελευθέρωση της δράσης του κεφαλαίου, στους τομείς που θεωρείται ότι είναι ακόμα...«δεσμευμένοι». Η ομιλία του Γ.Παπαντωνίου ήταν καθαρά προεκλογική και έγινε χτες το απόγευμα σε συγκέντρωση πολιτικών του φίλων. Η αναφορά περί απελευθέρωσης της επιχειρηματικής δράσης αφορά φυσικά όλους τους τομείς της οικονομίας και ειδικότερα τις μεταφορές και την ηλεκτρική ενεργεία, όπου το τελευταίο διάστημα παρατηρείται ένας συνωστισμός επιχειρηματικών ομίλων, οι οποίοι ενδιαφέρονται να μπουν στην πολλά υποσχόμενη νέα αγορά. Αφορά, φυσικά, και νέες σκληρότερες παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας, καθώς σήμερα τα κυβερνητικά στελέχη διαπιστώνουν ότι τα μέτρα που λήφθησαν το καλοκαίρι του '98 δεν είναι και τόσο αποτελεσματικά και εν πάση περιπτώσει έχουν χάσει κάθε δυναμική.

Λίγες ώρες πριν, ο Γ.Παπαντωνίου σε άλλη ομιλία του στο 10ο συνέδριο του ελληνοαμερικανικού επιμελητηρίου, προχώρησε σε έναν εκτενή απολογισμό των αποτελεσμάτων των πολιτικών λιτότητας από το 1994 μέχρι και σήμερα, λίγο πριν την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Υπεραμύνηθηκε του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις εταιρίες (ΕΤΒΑ, ΕΥΔΑΠ, ΕΛΠΕ) που πρόκειται να οδηγηθούν τις επόμενες ημέρες στο Χρηματιστήριο. Παράλληλα, σε μια εμφανή προσπάθεια να επαναφέρει το κλίμα αισιοδοξίας στο Χρηματιστήριο (μετά τις συνεχείς πτώσεις του γενικού δείκτη τις τελευταίες ημέρες) ισχυρίστηκε ότι στο τέλος του χρόνου ως προς το 1998, η απόδοση του ελληνικού χρηματιστήριου θα κυμανθεί σε επίπεδα του 80-100%, έναντι αποδόσεων 20-30% σε ξένα χρηματιστήρια.

Αναφερόμενος στα επιτόκια, άσκησε έμμεση και...«ευγενική» πίεση στην Τράπεζα της Ελλάδας να προχωρήσει άμεσα σε μειώσεις των επιτοκίων παρέμβασης στις αγορές χρήματος, και επανέλαβε ότι τα ελληνικά επιτόκια στο τέλος του 2000 θα πρέπει να κυμαίνονται στα επίπεδα του 3-3,5%, όσο δηλαδή και τα ευρωπαϊκά.

Σε... προεκλογικό μπαλκόνι μετέτρεψαν το βήμα του συνεδρίου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου οι Κ. Σημίτης και Κ. Καραμανλής, διαγκωνιζόμενοι να εξασφαλίσουν την εύνοια και την υποστήριξη του εκλεκτού ακροατηρίου και της οικονομικής ολιγαρχίας. Στις ομιλίες τους οι «δύο μονομάχοι» προσπάθησαν να πείσουν ότι ο καθένας τους διαθέτει όχι μόνο τις προτάσεις και τη βούληση, για να υλοποιήσει τις νεοφιλελεύθερες επιλογές, αλλά και ότι είναι πιο αποτελεσματικός και καλύτερος διαχειριστής από τον άλλον. Και βέβαια και οι δύο τα 'δωσαν όλα στην πλουτοκρατία. Ο Κ. Σημίτης καυχήθηκε ότι «η πιο σημαντική συμβολή μας είναι ότι με την πολιτική μας στάση και τις πολιτικές μας επιλογές κάναμε το αποτέλεσμα της πολιτικής μας μη αντιστρέψιμο», υπενθύμισε ότι τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν σημαντικά και ότι η κυβέρνηση «δέχτηκε να υποστεί το πολιτικό κόστος» για τα αντιλαϊκά μέτρα. Ο Κ.Καραμανλής εμφανίστηκε ως ο αυθεντικός φιλελεύθερος επισημαίνοντας ότι «εμείς είμαστε η παράταξη που πιστεύει με συνέπεια στην οικονομία της αγοράς, στην ελεύθερη οικονομία» και επέκρινε την κυβέρνηση, γιατί... καταπιέζει τις ελληνικές επιχειρήσεις εν μέσω ενός τεράστιου σε μέγεθος δημόσιου τομέα και κρατικών παρεμβάσεων! Και οι δύο εμφανίστηκαν ως οι καλύτεροι διαχειριστές τής μετά ΟΝΕ εποχής και παρουσίασαν τις κοινές προγραμματικές θέσεις τους (ολοκλήρωση των διαρθρωτικών αλλαγών, απελευθέρωση των αγορών ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, θαλάσσιων μεταφορών, φορολογικά και άλλα κίνητρα στο κεφάλαιο, αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, κ.α.). Δεν παρέλειψαν, βέβαια, να τους υποσχεθούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, την ανοικοδόμηση των Βαλκανίων, το Γ` ΚΠΣ, αλλά και εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και συναίνεσης. Πραγματικά, όσοι τους άκουσαν και τους δύο, δύσκολα θα διέκριναν «ποιος είναι ποιος».