«Fatum» λέγανε οι Λατίνοι το πεπρωμένο, τη μοίρα, και «Fado» (Φάδο) οι Πορτογάλοι. Με αυτή τη λέξη χαρακτηρίστηκε το λαϊκό τραγούδι που εξέφρασε όλους τους καημούς, τα όνειρα και τις ελπίδες της φτωχολογιάς, στις γειτονιές, στα δρομάκια και στα φτωχομάγαζα της Λισαβόνας. Ηταν αρχές του 20ού αιώνα, που αυτό το τραγούδι «γεννημένο» από τη μακραίωνη δημοτική μουσική παράδοση της Πορτογαλίας, αλλά και «μπολιασμένο» με στοιχεία των γηγενών μουσικών παραδόσεων στις πορτογαλικές αποικίες, άρχισε να κατακτά πλατύτερα τον πορτογαλικό λαό, όπως συνέβη και με το δικό μας ρεμπέτικο τραγούδι. Στα 1930, μια μεγάλη λαϊκή φωνή, η εικοσάχρονη τότε Αμάλια Ροντρίγκες καταφέρνει να βάλει το φάδο στη δισκογραφία, για να εξελιχθεί η ίδια σε, παγκόσμιας φήμης, ερμηνεύτρια - πρέσβειρά του.

Σ' αυτή τη μεγάλη ερμηνεύτρια των καημών, των πόθων, παθών και αγώνων του πολυβασανισμένου -και ενάντια σε φασιστικές δικτατορίες- πορτογαλικού λαού, αφιερώθηκαν οι δύο συναυλίες που δόθηκαν (προχτές και χτες) στο Λυκαβηττό, υπό την αιγίδα της πρεσβείας της Πορτογαλίας. Οι θαυμαστές του φάδο απόλαυσαν τη βαθιά μελαγχολία και ευγένεια, την αισθαντικότητα, τη γλυκύτητα και ηδυπάθεια, την ποιητική στιχουργική, τη μοναδική μελωδικότητα, τη λεπτότητα του ήθους που αναδίνουν τα φάδο, μέσα από τέσσερις φωνές. Από την Σελέστε Ροντρίγκες (αδελφή της Αμάλια). Από τη μεσήλικα Μαρία - Αμέλια Προνσέτα -μια δυνατής, καθάριας, μεγάλης και άνετης τονικής γκάμας φωνή, μια ερμηνεύτρια έμφυτα και όχι μιμητικά «συγγενής» με την Αμάλια Ροντρίγκες. Δύο ακόμα, νέες, όμορφες, με υπέροχες φωνές τραγουδίστριες εκπροσώπησαν το σημερινό «νέο φάδο». Η Χοάνα Αμεντοέιρα, που φωνητικά προσεγγίζει περισσότερο την αξεπέραστη Ροντρίγκες και η εξαιρετική Κριστίνα Μπράνκο. Μια ερμηνεύτρια με υπέροχη, γλυκιά, «ερωτική» φωνή, με απόλυτα προσωπική, σύγχρονης αντίληψης, τραγουδιστική και σκηνική ερμηνεία του φάδο. Η Κρ. Μπράνκο είναι μια ερμηνεύτρια που δε βεντετίζει επί του πάλκου. Μια ερμηνεύτρια με θηλυκότητα, φυσικότητα, χάρη, αμεσότητα, αληθινή αισθαντικότητα, αλλά και εκφραστική απλότητα, που σέβεται την πρωτογενή, τη λαϊκή «φύση» του φάδο και αποδείχνει τη διαχρονικότητα και τη δύναμή του να είναι απόλυτα το εθνικό τραγούδι του πορτογαλικού λαού και ταυτόχρονα παγκόσμιο, αφού σ' αυτό «καθρεφτίζονται» πανανθρώπινοι πόθοι και πάθη.