Ο Μάικλ Μουρ επί το έργον…

Εκεί, κατά τη γνώμη μου, πάσχει το Φαρενάιτ 9/11. Προσωποποιεί, υπέρ το δέον, το ζήτημα και δημιουργεί την εντύπωση πως η Αμερική, ο καπιταλισμός γενικά, θα μπορούσε να είχε άλλον πρόεδρο από τον Τζορτζ Μπους! Λες και δεν ήταν ο «καλός» Τζον Κένεντι που χρεώνεται το Βιετνάμ, με τις εκατόμβες των θυμάτων, τον αποκλεισμό της Κούβας και πάει λέγοντας...

Ας προσπεράσουμε, όμως, αυτήν την ...ατέλεια και ας δούμε το ντοκιμαντέρ με τα μάτια του σκηνοθέτη. Πράγματι, η Αμερική διοικείται από μια πολιτικο-οικονομική μαφία. Μια μαφία που από τη μια φωνάζει «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», και από την άλλη ποιος είδε τον «θεό» και δεν τον φοβήθηκε. Χωμένη σε όλες τις παρανομίες του κόσμου. Από το Αφγανιστάν στο Ιράκ και από τη Βενεζουέλα στην Ταϊλάνδη. Οπου μαύρος χρυσός, πλούσιο υπέδαφος, και αυτοί εκεί! Οι γνωριμίες αυτής της μαφίας, και προσωπικά του Προέδρου Μπους, ξεκινάνε από τρόφιμους των συνοικιακών φυλακών και φτάνουν στον Μπιν Λάντεν. Η διαπλοκή στο αποκορύφωμα!.. Το θέμα της 11ης Σεπτέμβρη, ακόμα και για τον Μουρ, κάπου μυρίζει!

Η ταινία, για όσους παρακολουθούν τον Τύπο και τα γεγονότα, για τους πολιτικοποιημένους, να πούμε, δε φέρνει (σχεδόν) τίποτα καινούριο. Ομως η αρετή, η δύναμη της εικόνας, κάνουν αυτές τις πληροφορίες περισσότερο λειτουργικές και αποτελεσματικές. Αλλο να τα ακούς και άλλο να τα βλέπεις! Στο Φαρενάιτ 9/11 τα ακούς και τα βλέπεις. Αυτή η αμεσότητα σε εξοργίζει ακόμα περισσότερο. Αφού και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν στις προθέσεις του, δεν μπόρεσε να αποφύγει ένα γενικό, για τον καπιταλισμό, σχόλιο. «Η οικονομική εξουσία δεν είναι διατεθειμένη να μοιραστεί τίποτα με κανέναν», λέει, πάνω - κάτω σε κάποια στιγμή. Και αυτό όταν το ακούς από αστικά χείλη είναι μια πολύ σοβαρή ομολογία.