Οργή και αγανάκτηση. Μόνο έτσι μπορώ να αποτυπώσω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε από την πρώτη κιόλας μέρα, η επαφή μου με τη «δημόσια δωρεάν Παιδεία». Είμαι κι εγώ μια μαμά σαν όλες τις άλλες που με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς, περιέργειας και με αρκετή συγκίνηση, το ομολογώ, συνόδευσαν το παιδί τους στο ξεκίνημα της σχολικής ζωής. Στα πρώτα του βήματα μακριά από το σπίτι. Πριν καλά - καλά απαλλαγώ από τις γνωστές ανησυχίες για την ομαλή ένταξη του παιδιού μου στο νέο περιβάλλον, ήρθα αντιμέτωπη με την πραγματικότητα της... «δωρεάν» δημόσιας Παιδείας. Παραδέχομαι ότι διαπίστωσα πως, τελικά, είναι διαφορετικό κάποια πράγματα να τα ακούς, να τα συζητάς ακόμα και να τα εντάσσεις στην πολιτική σου επιχειρηματολογία χωρίς να τα βιώνεις, και τελείως διαφορετικό, όταν έρχεται η ώρα να τα αντιμετωπίσεις ο ίδιος.

Μαζί με το καλωσόρισμα της δασκάλας, ήρθε το πρώτο «μπουγιουρντί». Ο εξοπλισμός για τα προνήπια, όπως τον καθόριζε με ακρίβεια η σχετική λίστα που διανεμήθηκε στους γονείς - και που έσπευσα με... παραδειγματική συνέπεια να εξασφαλίσω στο παιδί μου - μου κόστισε αμέσως - αμέσως 120 ευρώ. Αξίζει να σημειώσω ότι η λίστα περιλάμβανε εκτός από 6 -7 διαφορετικούς τύπους χαρτιού, μολύβια, μαρκαδόρους και τη λοιπή γραφική ύλη, μέχρι και cd με παιδικά τραγουδάκια και βιβλία με παραμύθια. Και τι να σου κάνει και η δασκάλα. Οσο και να θέλει να συμβάλει, όταν έχει μια άδεια αίθουσα χωρίς καν δύο ράφια να βάλουν τις τσάντες τους τα παιδιά, αναγκάζεται να ζητάει. Ζήτησε και από εμάς, τους γονείς, στο βαθμό που μπορεί ο καθένας, να πάμε και μία βιντεοκασέτα με παραμύθια, παιχνίδια από το σπίτι, παλιά ρούχα για τις παιδικές μεταμφιέσεις... Γενικά... ό,τι έχει ο καθένας ευχαρίστηση για να βοηθήσουμε την ανάπτυξη των - κατά τα άλλα προβλεπόμενων από το υπουργείο - σχολικών δραστηριοτήτων. Ασε που και οι τουαλέτες δεν είχαν καλαθάκι αχρήστων και οι νιπτήρες σαπούνι!

Η προθυμία των γονιών να προσφέρουν ακόμα και με προσωπική εργασία και δικά τους έξοδα, από τα πενιχρά για τους περισσότερους οικογενειακά εισοδήματα, εκφράστηκε άμεσα. Είναι αυτονόητο ότι κάθε γονιός έχει τη διάθεση να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου να βελτιώσει τις συνθήκες της παρεχόμενης Παιδείας για τα παιδιά του. Είναι, όμως, αυτή λύση; Είναι, αυτή δωρεάν Παιδεία; Πού θα πάει αυτό; Θα συμβιβαστούμε με την τακτική να καλύπτουμε από την τσέπη μας ανάγκες των σχολείων που πρέπει να καλύπτει το κράτος ανταποκρινόμενο στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του για δημόσια και δωρεάν Παιδεία; Θα προσφέρουμε άλλοθι στους κυβερνώντες και όλους εκείνους που έχουν στις στοχεύσεις τους να απαξιώσουν τη δημόσια εκπαίδευση - και από κοντά την υγεία, το δικαίωμα στη σύνταξη, στη δουλιά, στο ανθρώπινο μεροκάματο; Θα επιτρέψουμε να μετατρέψουν το δικαίωμα στη μόρφωση - και αντίστοιχα στην περίθαλψη ή στα αξιοπρεπή γηρατειά - σε εμπόρευμα και ακριβή πολυτέλεια για όσους έχουν να τα πληρώνουν; Η απάντηση σε ό,τι με αφορά είναι σαφώς «όχι» και πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας να τη συμμεριστούν κι άλλοι. Οχι! Πρέπει να αντισταθούμε. Να κάνουμε την αγανάκτησή μας γόνιμη αντίδραση και αγωνιστική διεκδίκηση. Σήμερα. Αύριο θα είναι αργά.