«Ετσι δένεται το ατσάλι, έτσι γράφεται η ιστορία», μέσα από τους συντονισμένους, τους πανεργατικούς αγώνες. «Δεν είναι μοιραίο να κυβερνάει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι μοιραίο να κυβερνάνε οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι και οι μεγαλοεργολάβοι». «Γιατί δηλαδή, σώνει και καλά, οι εργάτες να γεννηθούν, να ζήσουν και να πεθάνουν σε καθεστώς εκμετάλλευσης;».

Λόγια σταράτα, καθαρά, εμπνευσμένα από το εργοτάξιο, όπου στην ίδια τάβλα κάθισαν ο Ελληνας με τον αλλοδαπό οικοδόμο, θύματα και οι δύο της ίδιας άγριας εκμετάλλευσης, για να ακούσουν το κάλεσμα για το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ στις 9 Οκτώβρη. Λόγια εμπνευσμένα από τους εργάτες του υαλουργείου, που κάθε μέρα τα πνευμόνια τους δηλητηριάζονται από άργιλο, μόλυβδο και χημικές αναθυμιάσεις και το δέρμα τους καίγεται λίγο λίγο από τους 70 και 80 βαθμούς που βγάζει το καμίνι, και όμως, παρά την παρουσία του εργοδότη, σταμάτησαν την παραγωγή για να ακούσουν το αγωνιστικό σάλπισμα του ΚΚΕ. Οι εικόνες αυτές είναι ορισμένες από όσες καταγράφηκαν χτες στη διάρκεια της περιοδείας του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ του ΚΚΕ, στο εργοτάξιο κατασκευής του κτιρίου του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας μέσα στο λιμάνι, δίπλα στις δεξαμενές Βασιλειάδη στη Δραπετσώνα και στο υαλουργείο «ΥΑΛΟΣ» στο Κερατσίνι.

Ολοι οι οικοδόμοι, περίπου 80, στην πλειοψηφία τους μετανάστες, καθισμένοι ακούν με προσοχή τα όσα λέει το στέλεχος του Κόμματος. Οτι δεν μπορεί να ζήσει οικογένεια με μισθό κάτω από 1.200 ευρώ, ότι δε γίνεται άλλο να βάζουν το χέρι στην τσέπη για να μορφώνουν τα παιδιά τους, η Υγεία δεν είναι εμπόρευμα, ότι δε γίνεται άλλο οι εργάτες να ζουν στη λιτότητα και τη μιζέρια για να πλουτίζουν βιομήχανοι, εφοπλιστές, πως πρέπει να βγουν στη σύνταξη στα 55, γιατί η δουλιά τους είναι βαριά και δε θα αντέξουν. «Ελληνες και μετανάστες είναι ανάγκη να είναι μια γροθιά. Η ίδια τους η ζωή, τα ίδια τους τα βάσανα, η ίδια η εκμετάλλευση από το κεφάλαιο φτιάχνει το έδαφος, τη βάση πάνω στην οποία Ελληνες και μετανάστες πρέπει να παλέψουν μαζί. Εχουμε εμπειρία, δώσαμε αγώνες. Στις απεργίες των Συνδικάτων, στις απεργίες της Ομοσπονδίας. Ομως, σήμερα είναι μεγαλύτερη η ανάγκη της κοινής συντονισμένης δράσης και του δυναμώματος της ενότητας της εργατικής τάξης». «Να κόψουμε τη γλώσσα του εθνικισμού και του ρατσισμού, που πάντα ήταν τα μεγάλα όπλα του κεφαλαίου» και «να πάμε με τις φαμίλιες μας στο μεγάλο συλλαλητήριο, για να δοθεί ώθηση στους αγώνες του εργατικού κινήματος», «για να οικοδομήσουμε της συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα και να διεκδικούμε την εξουσία, την εξουσία του λαού».

Φάμπρικα με μέσα παραγωγής του 1970. Οι τοίχοι πέτρινοι. Το γυαλί παράγεται και παίρνει το σχήμα του σκεύους με την παλιά μέθοδο. Φυσητό. Βγαίνει από το τεράστιο καμίνι, κόκκινο, πυρακτωμένο και αρχίζει να δουλεύεται από τους μαστόρους. Οι εργάτες και εργάτριες, 30 στο σύνολο, μούσκεμα στον ιδρώτα από τις υψηλές θερμοκρασίες παράγουν ασταμάτητα. Η εμπειρία όλων όσοι βρέθηκαν εκεί για την περιοδεία μοναδική. Το επισήμανε χαρακτηριστικά και ο Γ. Μαρίνος, λέγοντας: «Σήμερα οι κομμουνιστές αποκτήσαμε μία μεγάλη εμπειρία». Λιγοστά τέτοιου είδους εργοστάσια. Τι να πρωτορωτήσει κανείς; Πώς αντέχουν 8 ώρες σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες; Πώς αναπνέουν τόσες αναθυμιάσεις; Μία εργάτρια ακούει στη συζήτηση ότι προετοιμάζεται αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης και εξοργίζεται: «Οι περισσότεροι από τον κλάδο φεύγουν με καρκίνο. Πώς θα αντέξουμε;».

«Γι' αυτό λέμε - ήταν η απάντηση του Γιώργου Μαρίνου - ότι έχει ιδιαίτερη σημασία, στην πρώτη γραμμή της μεγάλης πανελλαδικής κινητοποίησης να είναι οι βιομηχανικοί εργάτες, που έχουν ζήσει και ζουν στο πετσί τους με το χειρότερο τρόπο την πιο βάρβαρη εκμετάλλευση» και να διεκδικήσουν αποφασιστικά κατώτερο μισθό πάνω από τα 1.200 ευρώ. Σύνταξη στα 55 για τους άνδρες και στα 50 για τις γυναίκες στα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα.