Οι χτεσινές ειδήσεις ότι ένα 19χρονο παιδί ο Ορέστης Μπολάνος πριν καλά καλά προλάβει να ξεκινήσει τη ζωή του έμεινε καρβουνιασμένος από το ρεύμα, κρεμασμένος πάνω σε μια κολόνα της ΔΕΗ και ότι μια μέρα πριν ο 44χρονος Χαράλαμπος Βαρδιάμπασης έλιωσε ανάμεσα σε φορτηγό και κλαρκ αποκαλύπτουν και πάλι με τραγικό τρόπο τα σύγχρονα ανθρωποσφαγεία που έχουν μετατρέψει οι εργοδότες τους τόπους δουλιάς, με την προκλητική κάλυψη όλων των κυβερνήσεων. Σ' αυτά τα σφαγεία μέσα σε μόλις πέντε ημέρες, από το Σάββατο μέχρι την Τετάρτη, πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Αφησαν πίσω οικογένειες και παιδιά και άλλοι, όπως ο 19χρονος, χάθηκαν πριν ακόμα ζήσουν! Αλλοι πέντε σακάτεψαν τα κορμιά τους στον καθημερινό αγώνα για να βγάλουν το μεροκάματο μέσα σε χώρους με παντελή έλλειψη μέτρων ασφάλειας της εργασίας.

Και αυτά τα καθημερινά εγκλήματα στους χώρους δουλιάς καταλήγουν πάντα στο ίδιο και μοναδικό συμπέρασμα: Το κυνήγι της εργοδοσίας για ακόμα μεγαλύτερο κέρδος, που σημαίνει απλά ότι δε δίνει δεκάρα για μέτρα ασφάλειας, σκοτώνει ανθρώπους! Και γι' αυτό το καθημερινό θανατικό και σακάτεμα στους τόπους δουλιάς δεν ενδιαφέρεται συνειδητά κανένας από αυτούς που έχουν ευθύνη γι' αυτή την κατάσταση.

Δεν ενδιαφέρεται κανείς για τον 19χρονο Ορέστη Μπολάνο, από την Αλβανία, που τον έστειλε η εργολαβική εταιρία της ΔΕΗ «ΓΕΝΕΡ ΑΕ - ΕΧΕΔΑΜΕΙΑ» να κρεμαστεί σε κολόνα στο Περιστέρι, χωρίς καμιά πείρα και ειδίκευση. Ούτε για τον 44χρονο Χαράλαμπο Βαρδιάμπαση, στο Ρέθυμνο, που συνεθλίβη μεταξύ καρότσας φορτηγού και κλαρκ την ώρα που φόρτωνε φορτηγό. «Θάφτηκαν» όπως και ο 44χρονος Αζισλάρι Αντριάν στο χαντάκι τεσσάρων μέτρων στο Λαύριο, ο 52χρονος Χρήστου Νίκος από ντάνες ξύλων σε αποθήκη στους Αμπελόκηπους και ο 53χρονος ναυτεργάτης Μιχάλης Βασιλείου, που έπεσε πάνω του η χούφτα γερανού στο Βόλο. Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς για τα σακαταμένα χέρια και πόδια των εργαζόμενων στα ατυχήματα στην ΑΗΣ Αμυνταίου της ΔΕΗ και στα ορυχεία της Επιχείρησης στην Καρδιά και στο Αμύνταιο, αλλά και στη βραδυφλεγή ωρολογιακή βόμβα και κατά τα άλλα βαφείο - φινιριστήριο «ΚΥΚΝΟΣ ΑΒΕΕ» στο Λαγκαδά Θεσσαλονίκης.

Το μεγάλο κεφάλαιο δε λογαριάζει τη ζωή του εργάτη. Δε λογαριάζει ότι είναι άνθρωπος που ξεκινάει το πρωί από το σπίτι για το μεροκάματο και τον περιμένει η οικογένειά του να επιστρέψει πίσω. Τον αντιμετωπίζει καθαρά σαν εργαλείο που του βγάζει δουλιά και αν χαλάσει, το πετάει. Από πίσω όμως ξέρει ότι υπάρχει πάντα μια δεξαμενή που φροντίζει να είναι γεμάτη με ανέργους που περιμένουν για ένα μεροκάματο. Και αυτή την ασυδοσία μέσα στους εργασιακούς χώρους φροντίζουν να αφήνουν ατιμώρητη με την πολιτική τους όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, για να εξασφαλίζουν και να αυξάνουν τα κέρδη τους οι εργοδότες.

Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί βαράει καμπάνα συναγερμού. Για να συνειδητοποιήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ότι πρέπει να πάρουν την υπόθεση της υπεράσπισης της ζωής τους στα χέρια τους, να συσπειρωθούν στα συνδικάτα τους και μέσα από αυτά να παλέψουν για να επιβάλουν μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Αλλιώς θα συνεχίσουν να πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος. Και οι αριθμοί με τους 51 νεκρούς από τις αρχές του χρόνου μέχρι σήμερα σύμφωνα μόνο με τα στοιχεία του «Ρ» και τους πάνω από 660 από το 2000 θα συνεχίσουν να αυξάνονται με τους ίδιους ρυθμούς μαζί με τους χιλιάδες ακόμα σακατεμένους.