Στις 9 Οκτώβρη το ΚΚΕ καλεί στο πανελλαδικό συλλαλητήριο που διοργανώνει στην Αθήνα με βασικό σύνθημα: «Καμία ανοχή»! Σε κάποιους αυτό το σύνθημα δε λέει τίποτα. Στους πολλούς όμως λέει πολλά. Ολοι αυτοί στις 9 Οκτώβρη έχουν την ευκαιρία να φωνάξουν το: «Φτάνει πια, ως εδώ!». Εχουν τη δυνατότητα να κάνουν το πρώτο βήμα, χωρίς αυταπάτες όμως πως αυτό από μόνο του είναι αρκετό. Η κινητοποίηση της 9ης Οκτώβρη πρέπει να αποτελέσει την απαρχή πιο δυναμικών κινητοποιήσεων. Να σηματοδοτήσει την ανάπτυξη ενός πλατιού διεκδικητικού κινήματος, που θα προβάλλει τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής, λαϊκής οικογένειας και θα απαιτεί μέτρα για την ικανοποίησή τους.

Κατά καιρούς λέγεται πως το ΚΚΕ υπερβάλλει όταν αναφέρεται στην κατάσταση των εργαζομένων, του λαού, έτσι ώστε να δικαιολογήσει τον καταγγελτικό του λόγο και τις υπερβολικές, όπως τις χαρακτηρίζουν, αντιδράσεις του. Επινοεί δηλαδή μια εικονική πραγματικότητα για να δικαιολογεί την ύπαρξή του, μας λένε. Σε όλους αυτούς απαντούν άνθρωποι του μόχθου, που καθημερινά ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά, μιλώντας στο «Ριζοσπάστη». Δεν είναι εξαιρέσεις, δυστυχώς.

Θα μπορούσαμε να γεμίζουμε σελίδες κάθε μέρα δημοσιεύοντας αντίστοιχες περιπτώσεις. Δημοσιεύοντας μόνο στεγνούς αριθμούς οικογενειακών προϋπολογισμών. Με τις προσθαφαιρέσεις ο καθένας διαπιστώνει έλλειμμα και μάλιστα μεγάλο. Ελλειμμα ζωής για την εργατική, λαϊκή οικογένεια. Ελλειμμα που δεν αποτυπώνεται με λέξεις.

Οι διαπιστώσεις, βέβαια, δεν αρκούν. Ούτε παρηγορείται ο άνεργος, ο μισθωτός, ο χρεωμένος ως το λαιμό, γνωρίζοντας πως κι άλλοι υποφέρουν τα ίδια. Σήμερα, είναι περισσότερο από ποτέ ανάγκη κάτι να γίνει. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να προκύψει από τους ίδιους που το χρειάζονται. Το διεκδικητικό πλαίσιο που προβάλλει το ΚΚΕ ενόψει του συλλαλητηρίου δεν είναι μαξιμαλιστικό. Είναι τα αυτονόητα, τα στοιχειώδη για τη διαβίωση. Κι αυτά διεκδικούν αυτοί οι άνθρωποι, μισθούς και συντάξεις που να τους επιτρέπουν να ζουν με αξιοπρέπεια, δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία κ.α. Οσα τους ανήκουν, αλλά στερούνται, όσα μόνο η συσπείρωση, η λαϊκή ενότητα και πάλη μπορεί να κατακτήσει. Δίνουμε, λοιπόν, το λόγο στους απλούς ανθρώπους του μόχθου.