Πάμπολλες ήταν οι αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, που επέβαλαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαπενταετίας. Κι ενώ, οι διάφοροι υπουργοί Παιδείας, από τον Γερ. Αρσένη και τον Γ. Παπανδρέου, μέχρι τη σημερινή, Μ. Γιαννάκου, μιλούσαν και μιλούν, τουλάχιστον, για σοβαρές βελτιώσεις και αρκετές φορές, για ριζικές ανατροπές κλπ, το σχολείο πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Και δεν μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Οσες αλλαγές έχουν γίνει όλ' αυτά τα χρόνια, έχουν μια σειρά κοινά χαρακτηριστικά: Αποδυναμώνουν τον όποιο ρόλο του σχολείου στην παροχή ουσιαστικών γνώσεων και διαμόρφωσης προσωπικοτήτων, ενώ ενισχύουν τα χαρακτηριστικά, που οδηγούν στην παραγωγή ημιμαθών και μισοκαταρτισμένων αυριανών εργαζομένων. Ενισχύεται συνεχώς ένα πνεύμα επιχειρηματικότητας και ιδιωτικοποίησης, τόσο στο περιεχόμενο της μόρφωσης, όσο και στις μορφές οργάνωσης και λειτουργίας της εκπαίδευσης. Επιμένουν, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στην εξεταστικοκεντρική κατεύθυνση του σχολείου, ενισχύοντας τους ταξικούς φραγμούς και προσφέροντας πελατεία στην παραπαιδεία. Διατηρούν τη μετατροπή του Λυκείου σε προθάλαμο εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και τα όσα αρνητικά αυτό συνεπάγεται. Διατηρούν και ενισχύουν τον κομματικό έλεγχο στη διοίκηση της εκπαίδευσης, υπονομεύοντας και αποδυναμώνοντας την όποια δημοκρατική λειτουργία του σχολείου.

Θα μπορούσαν να αναφερθούν και άλλα. Νομίζουμε, όμως, ότι κι αυτά φτάνουν...