Φαΐ, τραγούδι

και χορός

κι ένα κρασί

σαν νάμα,

αλλά τρεις μέρες

μοναχά

εκράτησε

το «θάμα»!

*

Και νάτος,

πάλι, ο λαός

το μόνιμο

το θύμα,

απ' τη μικρή του

«ανάσταση»

ξανά μέσα

στο «μνήμα»!

*

Αχ κόσμε, έτσι

μια σταλιά

θα 'ναι η χαρά

για σένα,

όσο στην πλάτη

αφεντικά

θα 'χεις ντόπια

και ξένα!