Ο πρωθυπουργός αναγνώρισε και υπεύθυνα δήλωσε ότι αυτό που παράγεται με την εργασία των ανθρώπων είναι εθνικός πλούτος. Τι σημαίνει αυτό; Τι άλλο από τούτο το απλό: Ο πλούτος που παράγεται ανήκει σε όλους τους Ελληνες. Αυτή είναι η πρώτη διαπίστωσή μου.

Το δεύτερο, που με απασχόλησε, είναι η ομολογία ότι ο πλούτος δεν κατανέμεται δίκαια. Τι άλλο, σκέφτηκα, να σημαίνει η υπόσχεση για δικαιότερη κατανομή του πλούτου;

Μετά και τη διαπίστωση αυτή έχασα τον ύπνο μου. Συνέχεια σκέφτομαι, γιατί να μην κατανέμεται δίκαια ο πλούτος; Μέχρι και το Σύνταγμα διάβασα. Τι ωραία που τα λέει... Ολοι οι Ελληνες είναι ίσοι (άρθρο 4). Ολοι έχουν το δικαίωμα ν' αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους (άρθρο 5).

Ξέρετε, ο νους είναι μπελαλίδικη λειτουργία. Εκεί που λες το βρήκα και καμαρώνεις, από κάποιο αυλάκι του ξεπετιέται μια τόση δα γλωσσίτσα και σε κοροϊδεύει. Κουτέ, μέχρι και ο πρωθυπουργός μίλησε για δικαιότερη και όχι δίκαιη κατανομή του πλούτου. Εδώ τα χρειάστηκα. Το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα... Ποιο είναι;

Πάει, είπα. Δεν μπορώ ν' απαντήσω και μεγίστη θλίψη με κυρίευσε. Ετσι παθαίνω, αν δε λύσω το ζήτημα που με απασχολεί. Ο διαφωτισμός φταίει. Τι ωραία που θα ήμασταν μ' εκείνο το πίστευε και μη ερεύνα. Εγώ θα πίστευα το Σύνταγμα, τον πρωθυπουργό και δε θα σκεφτόμουν. Γεννήθηκα, όμως, σε λάθος εποχή.

Τον Αύγουστο φέτος διάβασα τη Γαλλική Επανάσταση του Georges Lefebvre. Είναι έκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας. Εκεί, λοιπόν, σημείωσα και τούτα: Ισότητα νομική. Ισότητα οικονομική. Είναι δύο πράγματα διαφορετικά. Οι Γάλλοι αστοί πάλεψαν για τη νομική ισότητα, που την εμπόδιζαν οι ευγενείς με τα προνόμιά τους. Οι Αβράκωτοι πάλεψαν για την οικονομική ισότητα και ηττήθηκαν από τους αστούς. Ο Ροβεσπιέρος έχασε το κεφάλι του, γιατί ήθελε η επανάσταση συνεχώς να βαθαίνει, για να επιτευχθεί και η οικονομική ισότητα.

Βρε, είπα, η αστική τάξη αρνείται την οικονομική ισότητα. Δεν τη διακήρυξε ποτέ. Γι' αυτό και πάντα ο λόγος θα είναι για δικαιότερη κατανομή του πλούτου. Τρέχα γύρευε, δηλαδή, θ' ακυρώνεται η πολιτική δημοκρατία, όσο δε θα συνοδεύεται κι από την οικονομική δημοκρατία. Και να φανταστείτε, αυτό το είχε ήδη πει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, χιλιάδες χρόνια πριν.

Οπωσδήποτε ο πρωθυπουργός, μιλώντας για δικαιότερη κατανομή του πλούτου, απευθυνόταν στους αδικημένους. Αν αυτοί, σκέφτηκα έξαφνα, κάνουν την επανάστασή τους για την οικονομική δημοκρατία;

Αυτό είναι. Η λύση είναι οι προλετάριοι, οι αδικημένοι να κάνουν τη δική τους επανάσταση. Το χρωστάνε στους Αβράκωτους και στους Μπολσεβίκους.